เพราะรัก

คิดถึง

ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ในคอนโดไอ้ต่อ ผมไม่รู้ว่าผมหลับไปนานแค่ไหน ผมหันไปเจอไอ้ต่อนั่งอยู่ โซฟา ในห้องรับแขก ตอนนี้ผมนอนอยู่ในห้องนอน ผมมองผ่านประตูห้องที่ไอ้ต่อเปิดทิ้งไว้

“ ต่อ ” ผมเรียกออกไปด้วยเสียงที่แหบกว่าปกติ

“ ดินเป็นไงบ้าง ”ไอ้ต่อมันลุกเดินเร็วๆมาหาผม

“ …….. ”

“ อีกแล้วนะไอ้ดิน มึงจะทำให้กูเป็นห่วงมึงอะไรมากมายวะ 2 ครั้งแล้วนะที่กูต้องไปเจอมึงในสภาพนี้ มึงบอกกูมาเลยดีกว่า ว่ามึงไปทำอะไรมา เมื่อตอนบ่าย ก่อนที่จะแยกกันมึงยังปกติดีอยู่เลย ” พอเดินมาถึงเตียงนอนมันก็ใส่ผมมาเป็นชุด

“ ไม่มีอะไร ” ผมตอบกลับมันไปได้แค่นั้น เพราะสีหน้าของไอ้ต่อมันทำให้ผมพูดไม่ออก มันมีก้อนสะอึกมาติดอยู่ตรงที่ลำคอ

“ มึงอย่ามาบอกว่าเปล่า นี่ถ้าพี่ชัยไม่โทรมาบอกกู มึงก็ไม่คิดจะบอกกูใช่ไหม ว่ามึงไม่สบายแต่มึงก็ยังฝืนไปทำงาน มึงอยากได้กูบ้าตายจริงใช่ไหม ดิน ”

“ มันไม่มีอะไร ” ผมดึงไอ้ต่อเข้ามากอดแล้วลูบหลังมันเบาๆ

“ ไอ้เหี้ย ถ้ามึงไม่บอกกูจะทำให้มึงตายคามือกูจริงๆ นะ ” ไอ้ต่อมันบ่นออกมา ทำให้ผมยิ้มได้ มันใช่เวลาที่ผมต้องมานั่งปลอบไอ้ต่อไหมล่ะ

“ เออหลังจากนี้มีอะไรกูจะบอกมึงทุกเรื่องเลย โอเคไหม ”

“ ทุกเรื่องเลยนะ ”

“ ทุกเรื่อง ” ผมตอบรับไปพร้อมกับกอดไอ้ต่อให้แน่นขึ้น

“ แม่งมึงก็เป็นซะอย่างนี้ ก็รู้ว่ากูแพ้ท่าทางแบบนี้ของมึง มึงก็ยังจะทำอีก ” ผมหัวเราะให้กับคำพูดของต่อ แล้วค่อยๆหลับตาลงอีกครั้ง ผมเหนื่อยเหลือเกิน

“ วันนี้กูคงกลับหอไม่ไหว ขอนอนห้องมึงแล้วกัน ได้ไหม ” ผมเลิกคิ้วขึ้นแล้วถามไอ้ต่อเมื่อมันเงียบ

“ ไอ้ห่าก็ต้องได้อยู่ไหมล่ะ จะอยู่ตลอดไปเลยกูก็ไม่เคยว่ามึงหรอก ” ไอ้ต่อมันโวยวายกลับมาพร้อมกับกระชับแขนกอดผมให้แน่นขึ้น รู้สึกดีชะมัด

ในความโชคร้ายผมคิดว่าผมยังมีโชคดีอยู่ที่มีเพื่อนแบบไอ้ต่ออยู่ข้างๆ ผมอยากจะคุยอะไรกับมันอีกหลายอย่าง แต่ตอนนี้ ร่างกายผมไม่ไหว เรื่องอื่นไว้ค่อยคิด ตอนนี้ผมขอพักก่อน ความคิดผมหยุดลงตรงนี้ พร้อมกับร่างกายที่เบียดเข้าหาไอ้ต่อ มากขึ้น

“ ไอ้ห่ามุดเป็นเด็กเลยนะ ” ผมได้ยินเสียงไอ้ต่อพูดข้างหูฟังเบาๆ ก่อนที่สติผมจะค่อยๆเลือนรางไป

ตั้งแต่น้าดินเดินทางเข้าไปกรุงเทพฯ ผ่านมาหลายเดือนแล้ว ผมไม่เคยได้ยินแม้แต่เสียงเขา ไม่รู้ผมทนอยู่มาได้ยังไงตั้งหลายเดือน ตอนแรกที่เขาเข้าไป เขาบอกว่า จะเข้าไปทำงานเก็บเงินก่อนสักปีเดี๋ยวค่อยเริ่มเรียนหนังสือ แต่ยังไงไม่รู้ ตอนนี้เขาเรียนหนังสือไปแล้ว ผมอุตส่าห์คิดว่า ถ้าเขาหยุดเรียนไปปีหนึ่ง ผมจะเร่งเก็บตังค์เพื่อที่จะสอบเทียบ เข้ามหาลัย จะได้เรียนปีเดียวกันกับเขา แต่ว่าตอนนี้ เขาเรียนไปแล้ว ถึงผมจะสอบเทียบได้ ผมก็ต้องเป็นรุ่นน้องเขาปีหนึ่งอยู่ดี

“ บอล ” ผมหันไปมองตามเสียงเรียก

“ ครับแม่ ”

“ ทำอะไรอยู่ลูก ”

“ บอลกำลังผสมหัวเชื้อครับ แม่มีอะไรจะใช้บอลหรือเปล่า ”

“ แม่ว่าจะไปบ้านตากับยายจะไปด้วยไหม ”

“ แล้วเบญไปกับแม่ไหมครับ ”

“ ใช่จ้ะน้องไปกับแม่ ”

“ ถ้างั้นบอลไม่ไปดีกว่า แม่มีเพื่อนแล้ว จะได้อยู่เฝ้าบ้าน ฝากคิดถึงตากับยายด้วยนะครับ ฝากบอกว่าเดี๋ยวว่างๆ บอลจะเข้าไปหา ”

“ ได้จ้า เดี๋ยวแม่บอกให้ ถ้ายังไงวันนี้หาข้าวกินเองเลยนะลูก แม่ กับเบญ จะกินกับตากับยาย เขาจะได้ไม่เหงา ”

“ ครับ แล้วพ่อล่ะครับ ”

“ เดี๋ยวแม่โทรบอกพ่อ เลิกงานแล้วให้ตามไปที่บ้านตากับยาย ”

“ ครับ ขับรถระวังๆนะแม่ แล้วก็เดินทางปลอดภัยด้วย ”

“ จ้า แม่ไปนะ ”

“ ครับ ”

หลังจากที่แม่เดินจากไป ผมก็หันกลับมาผสมหัวเชื้อต่อ ตั้งแต่น้าดินไปทำงานที่กรุงเทพฯ ผมก็เริ่มศึกษาการปลูกเห็ดนางฟ้าอย่างจริงจัง เพื่อที่จะมีเงินมาใช้จ่าย และแบ่งเบาภาระแม่ และที่สำคัญที่สุด ผมอยากมีเงินเยอะๆ เพื่อที่ จะได้ดูแลผู้ชายตัวบาง ที่จากผมไปหลายเดือนแล้ว

วันที่เขาเดินทางวันแรก ที่ผมไม่ได้ไปส่งเขา ไม่ใช่ว่าผมมีปัญหากับเขาหรอก เพียงแต่ผมคิดว่าถ้าผมไปส่ง ผมคงต้องรั้งเขาไว้ ผมจึงเลือกที่จะไม่ไปดีกว่า เพื่อที่เขาจะได้ ทำตามฝันของเขา แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังคอยตามข่าวคราวของเขาผ่านทางน้องสาวผมอยู่ ซึ่งน้องสาวผมก็แสนดี มีข่าวอะไรก็มาเล่าให้ผมฟังหมด

และตอนนี้เห็ดนางฟ้าของผมก็สามารถสร้างรายได้ให้ผมเป็นกอบเป็นกำ จนผมพอจะมีเงินเก็บในบัญชีอยู่บ้าง ตอนแรกก็คิดว่าผมจะทำไม่ได้ แต่พ่อก็ไม่เคยห้ามผมแถมยังคอยสนับสนุนผมอยู่ห่างๆอีก เงินทุนก้อนแรก ที่ผมนำมาลงทุน ผมก็หยิบยืมมาจากพ่อผมนี่แหละ จนตอนนี้ ผมสามารถเอาทุนไปคืนพ่อ แถมยังมีกำไรคืนให้พ่อเป็นรายเดือนอีกด้วย ไม่รู้ว่าผมทำงานไปกี่ชั่วโมง แม่ไปบ้านตากับยายจนกลับมาแล้ว นี่ผมทำงานเพลินจนไม่ดูเวลาเลยเหรอ

“ พี่บอลคะ ” ผมได้ยินน้องสาวตัวแสบผมตะโกนเรียกมาจากทางหน้าบ้าน

“ …….. ” ผมไม่ได้ตอบรับไปหรอกครับเพราะผมรู้ว่าถ้าหาผมไม่เจอ เดี๋ยวก็เดินมาหลังบ้านเองแหละ เพราะเบญรู้ว่าจะหาผมเจอได้ที่ไหน

“ พี่บอล ทำไมไม่ขานรับเบญบ้าง ประจำเลยนะ ไม่รู้จะประหยัดคำพูดไปถึงไหน ”

“ ……… ” พอมาถึง มันก็ใส่ผมเป็นชุดเลย

“ เอายังจะเงียบอีก นี่เบญกำลังบ่นพี่อยู่นะ ”

“ เพราะพี่เห็นเบญพูดเยอะแล้วไง พี่ถึงต้องเป็นคนฟัง ”

“ นี่พี่บอลว่าเบญพูดมากเหรอ เบญงอนแล้ว ” ผมยิ้ม ให้กับท่าทางของน้องสาว จริงๆถึงผมจะไม่ค่อยพูด กับน้องสาวบ่อย แต่ผมก็รักน้องสาวคนนี้มาก ก็มีอยู่กันสองคนพี่น้องนี่

“ เปล่านี่ แล้วไปหาตากับยายเป็นไงบ้าง ท่านสบายดีไหม ”

“ ก็สบายดีนะ แต่ ดูตาจะหน้าซีดๆ นะวันนี้ แต่พอแม่ถามว่าเป็นอะไรตาก็บอกว่าไม่ได้เป็นอะไร เบญก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าเป็นอะไร ”

จะว่าไปผมก็ไม่ได้เข้าไปหาตากับยายหลายอาทิตย์แล้ว คิดถึงเหมือนกันแหละ แต่ผมไม่ค่อยมีเวลาว่าง ไหนจะต้องทำงาน ไหนผมต้องอ่านหนังสืออีก เพราะผมบอกแม่ไปแล้ว ว่าผมจะสอบเทียบ ซึ่งแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่บอกว่าถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืน แต่ผมน่ะ ไม่เคยฝืนเลย ผมทำได้ทุกอย่าง เพื่อที่จะได้ไปเจอหน้าคนคนนั้น

“ นี่พี่บอลน้าดินส่งรูปมาให้ดู ” ผมหันไปมองดูรูปในโทรศัพท์มือถือน้องสาว มันเป็นรูปผู้ชาย 5 คน ที่โต๊ะหินอ่อน ที่ไหนสักที่ ผมคิดว่าน่าจะเป็นที่มหาลัยของเขา

ในรูปมีผู้ชาย 2 คนนั่งข้างหน้า แล้วมีผู้ชายอีก 3 คนยืนข้างหลัง ผมไม่ได้สนใจผู้ชาย 3 คนที่ยืนข้างหลัง แต่ผมสนใจผู้ชายที่นั่งข้างน้าดิน เป็นใคร ทำไมต้องเอามือกอดคอน้าดินขนาดนั้น

“ คนนี้ใครเหรอ ” ผมเอามือปัดกับกางเกง ก่อนที่จะเอานิ้วไปจิ้มตรงรูปในโทรศัพท์ของน้องสาว

“ คนนี้ น้าดิน ”

“ รู้ ” ผมตอบน้องสาวออกไปด้วยหน้าตึงๆ แหมอธิบายมาได้ว่าคนนี้น้าดิน ก็เห็นกันมาตั้งแต่เกิดไหมล่ะ บางทีก็อยากจะเขกกะโหลกสักทีหนึ่ง ในความทะเล้นไม่รู้เวลาของมัน

“ เบญแค่ล้อเล่นหน่อยเดียวเอง คนนี้น้าคราม คนนี้น้าต่อ ”

“ เออ น้าต่อก็รู้จักจะอธิบายทำไม ”

“ ว้าว พี่บอลพูดกับเบญยาวมากเลยเมื่อกี้ เบญน่าจะอัดเสียงไว้ทัน ”

“ เอาดีๆเบญ ” ผมพูดเสียงดุๆส่งไปให้น้อง จริงๆผมหมดความสนใจตั้งแต่ผมรู้ว่า ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างหน้าดิน ชื่อครามแล้วแหละ

“ ต่อๆ ส่วนคนที่ยืนตรงกลางเนี่ยน้าดินบอกว่าชื่อน้ากาน ส่วนคนที่ยืนริมสุดเนี่ย ชื่อน้าเบส น้าดินเขาบอกว่าเป็นเพื่อนใหม่เพิ่งรู้จักกัน แต่เขาบอกว่านิสัยก็ดีอยู่ ”

“ อือ” ผมตอบรับน้องสาวไปสั้นๆแล้วหันกลับไปทำงานต่อ

“ พี่บอลพอแล้วไปกินข้าวก่อน เดี๋ยวที่เหลือเบญจะช่วยเอง ”

“ เอาดีๆว่าจะมาช่วยหรือจะมาขอค่าขนม ”

“ แหมพี่บอลนี้รู้ทันเบญตลอดเลย ” เบญพูดเสียงอ่อยๆแล้วเดินเข้ามาเกาะ แขนผม บอกตรงๆว่าถ้าเกิดว่ามือผมไม่เปื้อนนะผมจะยกขยี้หัวมันให้ หมั่นเขี้ยวนัก

อย่างที่บอกไป ว่าผมเริ่มจะศึกษาเกี่ยวกับเห็ดนางฟ้ามาสักพักหนึ่ง ซึ่งคนที่คอยสนับสนุนผม ก็ครอบครัวผมนี่แหละ ซึ่ง หนึ่งในนั้นก็คือน้องสาวผม เพราะผมคงทำคนเดียวไม่ไหวหรอก ก็มีเบญนี่แหละคอยช่วย แต่จะว่าช่วยเต็มปากก็ไม่ได้ เพราะทุกครั้งที่ช่วยผมก็ต้องจ่ายค่าแรงให้น้องมัน ก็ไม่เหนือบ่ากว่าแรงหรอก เพราะถึงไม่ช่วย ทุกวันนี้ ผมก็เป็นคนส่งเสียน้องเรียนนะ เพียงแต่ผมจะสอนน้องว่าต้องรู้จักทำงาน เพราะเราไม่ได้เกิดมาในครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ

“ ป่ะ จะช่วยเดี๋ยวค่อยมาช่วย ตอนนี้ไปหาข้าวให้พี่กินก่อน ”

“ รับทราบค่ะ ” น้องสาวผมทำท่าตะเบ๊ะ แล้วก็วิ่งออกไป ผมจึงเดินไปล้างมือแล้วเดินตามออกไปหน้าบ้าน

“ บอล งานไปถึงไหนแล้วลูก ” ขณะที่ผมจะเดินผ่านห้องรับแขก ไปยังห้องครัว พ่อผมก็ทักขึ้นมา

“ เกือบเสร็จแล้วครับ ผสมหัวเชื้อเสร็จก็เหลือแต่กรอกใส่ถุง ”

“ พ่อว่า มันเยอะไปนะ ถ้าลูกทำหมดนั่นน่ะ พ่อว่าเราคงต้องได้ขยายโรงเรือน ”

“ ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันครับพ่อ แต่ไว้เดี๋ยวผมจะไปปรึกษาตาดู ว่าจะใช้โรงเรือนหลังบ้านของตาได้ไหม ”

“ พ่อเห็นด้วยนะ เพราะถ้าเกิดว่า บอลไปทำงานที่โรงเรือนที่บ้านตา ก็จะได้อยู่เป็นเพื่อนตากับยายด้วย ”

“ ดีเลยค่ะคุณ นี่ส้มกำลังจะปรึกษาคุณอยู่เลยว่าจะให้บอลน่ะไปพักอยู่กับตา เพราะวันนี้ ส้มว่าพ่อกับแม่ไม่ค่อยสบาย แล้วอยู่กันแค่คนแก่ 2 คน ”

“ ใช่ครับผมก็สังเกต ว่าวันนี้คุณพ่อแลหน้าซีดๆ ”

“ ถ้างั้นเดี๋ยวผมไปกินข้าวก่อนนะครับเดี๋ยวค่อยมาคุยกัน ” ผมขอตัวไปเมื่อเห็นว่าพ่อกับแม่ผมคุยกัน

“ จ๊ะไปเหอะ โน้นไอ้ตัวดีมันชะโงกหน้าออกมาอีกรอบแล้วนะ สงสัยวันนี้จะได้เสียตังค์อีกแล้วแหละ ” ผมหัวเราะให้กับคำพูดของแม่ ที่พูดถึงน้องสาวผม ที่มันมาเอาใจผมหาข้าวหาปลาให้ผมกินไม่ใช่อะไรหรอกครับ มันจะมาของานทำเพื่อที่จะขอค่าขนมต่างหาก

“ แม่หนูได้ยินนะ ” น้องสาวผมตะโกนออกมาจากในครัว

“ เป็นสาวเป็นนางตะโกนเสียงดังน่าเกลียด ” ผมพูดออกไปขำๆ ไม่ได้จริงจังอะไรหรอกครับ ปกติผมก็ไม่เคยเห็นมันจะเรียบร้อยสักที

“ มากินข้าวเร็วๆ พี่บอลจะได้ไปทำงานกัน ” พูดเสร็จเดินมาดึงแขนผมไปนั่ง จัดแจงตักข้าวให้ผมเรียบร้อย

………………

“ บอล พรุ่งนี้ยายจะพาตาไปหาหมอนะ ” ยายพูดขึ้นขณะที่เรากำลังนั่งทานข้าวกันอยู่ ก็หลังจากวันนั้นที่ผมปรึกษากันกับพ่อแม่ ผมก็เก็บกระเป๋าย้ายของมาอยู่กับยาย ได้อาทิตย์กว่าๆแล้ว

“ ครับยาย ”

“ เหงาแย่เลยนะ ต้องมาอยู่กับคนแก่ๆ 2 คน ” ยายพูดขณะแกะเนื้อปลาใส่จานข้าวให้ตา แล้วเผื่อแผ่มาให้ผมด้วย

“ เหงาอะไรล่ะครับยาย บอลเต็มใจ ” ผมตอบยายพร้อมกับ ตักแกงไปใส่ถ้วยให้ตา

“ แล้วนี่ได้โทรไปคุยกับดินบ้างหรือเปล่าเราน่ะ ” ตาถามผมขึ้นมา

“ ไม่ค่อยได้โทรครับ ” ผมตอบออกไปพร้อมกับก้มหน้าลง ผมไม่อยากโกหกหรอก แต่ถ้าผมไม่โกหก ตากับยายต้องคิดว่าผม กับน้าดินมีปัญหากัน เพราะตั้งแต่วันที่ผมไม่ได้ไปส่งน้าดิน เหมือนยายจะคอยถามตลอด ว่าผมมีปัญหาอะไร กับน้าดินหรือเปล่า

“ โทรหาดินบ้างนะ อยู่โน้นคงจะเหงา ก็ตอนอยู่ที่นี่เห็นตัวติดกันกับบอลตลอดเลย ”

“ ครับ ” ผมรับคำของยายไปสั้นๆ

“ เอาล่ะ ยายอิ่มแล้ว ถ้ากินอิ่มแล้วก็เก็บสำรับด้วยนะลูก ”

“ ครับยาย ”

หลังจากที่ผมกินข้าวเสร็จ เก็บกวาดบ้านเรียบร้อยผมก็เข้ามาในห้อง ซึ่งเป็นห้องเดิมของน้าดิน ยิ่งผมได้เข้ามานอนในห้องนี้ยิ่งทำให้ผมคิดถึง ยายบอกว่าอยู่โน้น คงเหงาแย่ ไม่ใช่แค่เขาหรอกที่เหงา ผมเองก็เหงาไม่ต่างกัน อาจจะเหงามากกว่าด้วยป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง ยิ่งผมได้เห็นรูปที่น้องสาวเอาให้ดู ผมยิ่งติดใจ ว่าผู้ชายที่ชื่อครามสนิทกับน้าดินแค่ไหน ถึงขนาดนั่งกอดคอกัน ผมนอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปจนหลับ

“ บอลยายไปแล้วนะ อยู่บ้านก็อย่าทำแต่งานล่ะ กินข้าวกินปลาด้วย ”

“ ครับยาย จริงๆให้บอลไปส่งก็ได้นะ ”

“ ไม่เป็นไรๆ ตาก็ยังเดินได้ยายก็ยังเดินได้ จริงๆตาจะไปคนเดียว แต่ยายเขาไม่ยอม บอกว่าจะไปเป็นเพื่อน ” ตาหันมาส่งยิ้มให้ผม พร้อมกับเดินจูงมือยาย ไปขึ้นรถประจำทาง ซึ่งผมโทรเรียกมาให้

ผมกลับไปทำงานอีกครั้ง ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่ เผลอแป็บเดียวก็บ่ายคล้อยแล้ว ผมกำลังจะโทรหาตากับยาย ก็พอดีมีรถวิ่งมาจอดหน้าบ้าน ผมรีบก้าวเข้าไปรับตากับยายลงจากรถ

“ เป็นไงบ้างครับ ” ผมถามออกไปหลังจากพาตากับยายมานั่งที่แคร่หน้าบ้านแล้ว

“ ไม่มีอะไรหรอก ก็ โรคคนแก่ทั่วไปนั่นแหละ ” ตาตอบผม แล้วก้มลงเก็บของออกจากกระเป๋า แต่ทำไมผมรู้สึกว่า หน้าตา ของตาแลดูซีด และเวลาพูดก็ไม่ยอมสบตาผมด้วย

“ เหรอครับ ” ผมตอบออกไปแค่นั้นไม่ได้ซักอะไรต่อ

“ บอลกลับไปทำงานต่อเถอะลูก เดี๋ยวทางนี้ยายจัดการเอง ”

“ ครับ ” ผมตอบยายไป แล้วเดินกลับไปทำงานของผมต่อ แต่ผมไม่ได้กลับไปทำงานหรอก ผมแค่กลับไปนั่งคิดว่าตากับยาย ต้องมีอะไรปิดบังผมแน่ นั่งสักพักผมเห็นยายเดินผ่านไป ข้างหลังโรงเรือนที่ผมทำงานอยู่ ผมจึงแอบเดินตามไป ยายหยิบโทรศัพท์ออกมากดเบอร์ แล้วเอาขึ้นแนบหู

( …..)

“ เป็นยังไงบ้างดิน ทำอะไรอยู่ ”

( ……)

“ แม่มีเรื่องอยากจะบอก ดินทำใจดีๆไว้นะลูก ”

( ……… )

“ วันนี้ พ่อเขาไม่สบายแม่เลยพาไปหาหมอ แล้วหมอ บอกว่า พ่อเป็นโรคไต ”

( …. …. )

“ หมอเขาบอกว่า พ่อต้องฟอกเลือดอาทิตย์ละ 2 ครั้ง ”

( ……. )

“ แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า ฟอกเลือดแต่ละครั้ง ค่าใช้จ่ายมันสูงน่ะลูก พ่อก็เลยคิดมาก จะไม่ฟอก นี่แม่ก็แอบมาโทรศัพท์ พ่อไม่รู้หรอก พ่อเขาไม่ให้บอกใคร ”

( ……….. )

“ แค่นี้ก่อนนะลูกแม่ต้องวางแล้ว พ่อเขาเรียกแล้ว ”

( ……… )

ยายวางสายไปแล้วหลังจากที่ได้ยินเสียงตาเรียก ผมไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังผมแค่อยากรู้ว่าตากับยายเป็นอะไรกัน และตอนนี้ผมรู้แล้ว ว่าตาไม่สบาย แล้วยายกับตาไม่คิดจะบอกพวกผม แต่เลือกที่จะบอกคนปลายสาย ซึ่งถ้าผมเดาไม่ผิด น่าจะเป็นคนที่ผม คิดถึงมากที่สุดในตอนนี้

หลังจากที่ยายเดินกลับไปหาตา ผมก็คำนวณเงินในบัญชีของผม มันมีพอที่จะพาตาไปรักษา แต่มันไม่มากพอที่จะรักษาได้ตลอด ผมต้องหาเงินเพิ่ม ผมตัดสินใจเข้าไปหาข้อมูลการตลาดในอินเตอร์เน็ตเพิ่มเพื่อที่จะขยายตลาด ผมใช้เวลาอยู่ 2 อาทิตย์เต็ม ผมก็ได้ข้อมูลมา ผมต้องรีบทำ เพื่อที่จะได้โทรไปบอกคนคนนั้น เขาจะได้ไม่ต้องคิดมาก

วันนี้หลังจากที่ผม ติดต่อกับลูกค้าเสร็จผม ผมเดินไปหายายเพื่อจะคุยเรื่องค่าใช้จ่ายของตา ว่าผมจะออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด แต่ยายบอกว่าน้าดินโอนตังค์มาให้แล้ว ผมต่อสายหาน้าดินทันที ผมโทรไปถึง 3 ครั้ง ไม่มีใครรับสาย ครั้งที่ 3 ผมกะจะวางสายแล้ว แต่มีเสียงตอบรับจากปลายสาย ขึ้นมาก่อน

( สวัสดีครับ )

“ คุณเป็นใคร ” ผมถามคนในสายไปทันที เสียงนี้ไม่ใช่เสียงของน้าดิน เสียงนี้มันจะหวานหูมากกว่าเสียงของน้าดินซึ่งจะออกทุ้มนุ่มหู แต่ผมไม่ต้องการ ผมต้องการคุยกับน้าดิน

( ดินไปห้องน้ำครับ )

“ ไปนานหรือยัง แล้วจะกลับมาตอนไหน ”

( ไม่ทราบครับ มีธุระอะไรหรือเปล่า หรือจะให้ผมบอกว่าใครโทรหา )

“ ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมโทรมาใหม่ ” ผมวางสายไป รู้สึกหงุดหงิดในใจขึ้นมา ผมไม่แน่ใจว่าคนที่มารับโทรศัพท์น้าดินแทนสนิทกันแค่ไหน หรือเป็นอะไรกันทำไมถึงต้องมารับโทรศัพท์แทนกันด้วย รอ ไม่ถึง 10 นาที ขณะที่ผมกำลังจะโทรกลับไปหาน้าดิน ก็มีสายเรียกเข้าจากน้าดิน

“ สวัสดีครับ ”

( บอลโทรหาน้าเหรอ )

“ ครับ แล้วเมื่อกี้ใครเป็นคนรับสาย ”

( ฟ้าครามเป็นคนรับบอลมีอะไรหรือเปล่าครับ ) ผมเลิกสนใจว่าใครจะเป็นคนรับสายแทน ตอนนี้ผมสนใจแค่ว่า น้าดินเอาเงินมาจากไหน

“ บอล รู้เรื่องของตาหมดแล้ว บอลอยากรู้ว่า หน้าดินเอาเงินมาจากไหน ”

( พอดีว่าน้าได้งานพิเศษทำ บอลไม่ต้องกังวลหรอก ) เหมือนว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า ว่าเสียงจากปลายสายฟังดูไม่มั่นคง

“ ………. ” ผมเงียบ ไม่ได้พูดอะไรออกไป เพราะถ้าผมพูดอะไรออกไป คนปลายสายต้องจับน้ำเสียงผมได้แน่นอนว่าตอนนี้มันสั่นไหวแค่ไหน อยากกอดผู้ชายตัวเล็กคนนี้เหลือเกิน คิดถึงเหลือเกิน อยากปลอบ อยากบอกเหลือเกินว่าผู้ชายคนนี้พร้อมที่จะแบ่งเบาภาระของคุณ

( บอลครับ อย่าเงียบสิ ฟังน้าอยู่หรือเปล่า ) เสียงจากปลายสาย เรียกสติของผมให้กลับคืนมา

“ ครับ ” ผมตอบรับไปเบาๆ

( บอลไม่ต้องซีเรียสเรื่องของตานะ เดี๋ยวน้าจัดการเอง บอลตั้งใจเรียนนะครับ )

“ ครับ ” ผมตอบรับออกไปเบาๆ ทำไมผู้ชายตัวเล็กคนนี้เข้มแข็งจัง

( น้าต้องวางแล้ว ดีใจนะที่บอลโทรมาหา และอีกอย่างคิดถึงนะครับ )

“ ครับ คิดถึงเหมือนกัน ” ประโยคหลังผมไม่ได้พูดออกไปหรอก ผมไม่มีความกล้าขนาดนั้น ผมกลัวว่าถ้าเผลอพูดออกไป ทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม

หลังจากวันนั้นผมก็เร่งสร้างรายได้ ทั้งยังโหมอ่านหนังสืออย่างหนักเพื่อที่จะเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัย เพราะถ้าพลาดครั้งนี้ผมต้องรออีกปีหนึ่ง ซึ่งถ้าได้รออีกผมคงทนไม่ได้ เพราะตอนนี้แค่โทรหาแล้วคนที่รับสายไม่ใช่คนตัวบางก็ทำให้ผมหงุดหงิดใจแทบแย่

หลังจากที่ทนอ่านหนังสือมาเป็นเดือนแถมต้องทำงานไปด้วย เหนื่อยเหลือเกินขนาดผมตัวใหญ่และแข็งแรงขนาดนี้ยังเหนื่อย แล้วคนตัวบางที่ตัวเล็กนิดเดียวที่ต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยจะเหนื่อยขนาดไหน ผมหยิบโทรศัพท์แล้วกดโทรออกหาคนตัวบางทันที เพราะถ้าไม่โทรออกทันทีผมจะไม่กล้าโทร รอไม่นานปลายสายก็ตอบรับ

( สวัสดีครับบอล )

“ ……….. ” อาา คิดถึงเหลือเกิน

( บอลครับ ได้ยินน้าไหม )

“ ครับ ” ผมตอบรับออกไปในที่สุด แค่ได้ยินน้ำเสียงจากปลายสายก็ทำให้ผมตอบรับกลับไปอัตโนมัติทันที

( เป็นไงบ้าง สบายดีหรือเปล่า )

“ สบายดีครับแล้วน้าดินละสบายดีไหม ”

( สบายดี ) ทำไมผมรู้สึกว่าน้ำเสียงคนในสายแลเหนื่อยๆ เหมือนคนนอนไม่พอ

“ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมน้ำเสียงเหนื่อย ๆ”

( สงสัยน้าจะนอนไม่พอ ทำไมหายเงียบไปเลยละ ไม่คิดถึงน้าเหรอ ) เสียงตอบกลับมาเหนื่อยกว่าเก่า

“….. ” ผมไม่ได้ตอบออกไปแต่ในใจผมนี้ตะโกนอย่างบ้าคลั่งว่าคิดถึงใจจะขาดแล้ว

( ไม่คิดถึงก็ไม่เป็นไร ยังไงน้าฝากดูแลตากับยายด้วยนะ )

“ …………. ” ผมเงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไรออกไป เพราะมันตื้อไปหมด ถ้าผมพูดออกไปสิ่งเดียวที่อยากบอกคือกลับมาหาผม ทำให้ผมตัดสินใจบอกลา เพื่อให้อีกฝ่ายไปพักผ่อน

“ ถ้างั้น ดินพักผ่อนนะครับ ” ผมจงใจไม่เรียกเขาน้าเองแหละ

ดินครับ รอบอลนะครับ อีกไม่นาน บอลจะไปอยู่ข้างดิน เหมือนที่ผ่านมาที่เราไม่เคยห่างกันเลย รอไม่นานบอลจะทำให้ดินสบาย ผมได้แต่บอกในใจไม่กล้าพูดออกไป เพราะผมรู้ดีว่าคนตัวบาง ไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากใครถ้าไม่จนหนทางจริงๆ หลังจากวางสายผมก็กลับไปทำงานต่อ อีกไม่นานหรอกผมจะได้ไปอยู่ข้างคนตัวบางของผม