เผลอแป๊บเดียว ผมก็กลายเป็นพี่ปี 2 แล้ว แต่เรื่องที่น่าตกใจมากกว่านั้นคือ บอลสอบเข้ามหาลัยเดียวกันกับผม ทำไมผมไม่เคยรู้เลย ว่าหลานชายผมจะเก่งขนาดนี้ ปกติแล้ว ต้องอีกปีหนึ่งถึงจะสอบได้ แต่นี้บอลน่ะ สอบเทียบเข้ามาด้วยอายุแค่ 17 เอง แล้วทำไมตอนที่ผมกลับไปเยี่ยมบ้าน ไม่มีใครบอกอะไรผม แต่ผมก็ไม่ได้เสียใจอะไรหรอก กลับดีใจด้วยซ้ำที่มีหลานชายมาอยู่ใกล้ๆ ตอนที่รู้ตอนแรก ว่าบอลเข้ามาเรียนในมหาลัยเดียวกับผม ผมพยายามชวนมาอยู่ด้วยกัน แต่บอลบอกว่า อยากมีห้องของตัวเอง ผมก็เข้าใจหลานแหละ ว่าอาจจะอยากอยู่เป็นส่วนตัว
แล้วเรื่องอีกเรื่องหนึ่งที่ชีวิตผมเปลี่ยนไปมาก คือตอนนี้ผมไม่ได้ทำงานที่ร้านพี่ผึ้งแล้ว แต่ย้ายไปทำกับข้าว ให้เสี่ยมังกรทุกวัน ซึ่งผมไม่รู้ว่าเสี่ยมังกรไปคุยอะไรกับพี่ผึ้ง เพราะตอนที่พี่ผึ้ง มาบอกผมว่าไม่ต้องทำงานแล้ว แต่ให้ไปทำกับข้าวให้เสี่ยมังกรแทน พี่ผึ้งสอนผมหลายอย่าง เหมือนผมจะไปออกเรือ
