‘ เราเลิกกันเถอะ ’ ประโยคสั้นๆ ที่ทำให้ผมนั่งอยู่ตรงนี้นานแค่ไหนไม่รู้ ผมคิดว่าแค่โดนบอกเลิก ไม่เจ็บหรอกโดนมาเยอะแล้ว แต่เปล่าเลย จะกี่ครั้งมันก็ไม่ชินหรอก ตั้งแต่วันที่หญิงป่วย แล้วพี่เอ็มไปส่งที่บ้าน ผ่านมาเป็นอาทิตย์ หญิงแลเปลี่ยนไปเยอะ ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา จนเมื่อวาน ที่มาหาผมถึงคอนโด ตั้งแต่เช้า เพื่อที่จะมาบอกเลิกผม พอถามสาเหตุ ก็ไม่พูดเอาแต่ร้องไห้ และบอกว่าทำเพื่อผม
“ ดินว่างไหมคะ ขอหญิงคุยอะไรด้วยนิดหนึ่งได้ไหมคะ ”
“ ได้ครับหญิงเข้ามาข้างในก่อนสิ ” ผมตอบรับแล้วเปิดประตูให้กว้างขึ้นเพื่อให้หญิงเดินเข้าห้อง
“ หญิงทานข้าวมาหรือยัง ให้ผมทำให้ทานไหมหรือว่าจะออกไปกินข้างนอก ”
“ ไม่เป็นไรค่ะดิน หญิงมาแป๊บเดียว ”
“ หญิงมีอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมทำหน้าแบบนั้น ”
“ ดินคะ หญิงว่าเราเลิกกันเถอะ ” หลังจากประโยคนั้นจบลง เหมือนร่างกายผมถูกแช่แข็ง ไม่มีแรงแม้กระทั่ง จะง้างปากตัวเอ
