ผมนอนมองหน้าเด็กที่ผมหอบหิ้วมาเมื่อคืน เหมือนเดจาวูเพราะผมหอบหิ้วคนๆเดิม มาในโรงแรมของผม แถมเมื่อคืนเด็กนี้ยังโดนวางยาอีก โชคดีแค่ไหนที่เมื่อคืนผมตัดสินใจตอบรับคำชวนของเพื่อนยอมไปนั่งดื่มกับมัน แค่ก้าวแรกที่ผมเดินผ่านโต๊ะที่เด็กนี้นั่ง แว๊ปผมก็ไม่ได้สนใจเท่าที่ควร มันเหมือนกับตอนนั้นที่ผมเดินผ่านผู้ชาย 3 คนไปโดยไม่ได้สนใจมากนัก แต่ผมต้องหันกลับมาเมื่อเห็นร่างคุ้นตานั่งถือแก้วเหล้าอยู่
ตอนแรกผมลังเลว่าจะเดินเข้าไปทักดีไหม ผมยืนมองอยู่นานจนกระทั่งร่างตรงหน้ายกแก้วขึ้นดื่ม ผมตัดสินใจเดินเข้าไปหา ผมสังเกตุว่าคนตรงหน้ามีบางอย่างที่ไม่ปกติ ขนาดผมนั่งใกล้ขนาดนี้ยังไม่รู้สึกตัว แล้วไหนจะยกแก้วขึ้นดื่มโดยไม่รู้ว่าแก้วที่ตัวเองถือมันมีเหล้าเยอะขนาดไหน ผมตัดสินใจจะพากลับผมไม่สนหรอกว่าเด็กนี้จะมากับใคร แต่ผมจะไม่ยอมให้ใครพาไปไหนในสภาพนี้แน่นอน
ผมค่อยๆดึงแก้วในมือออก แต่คนตรงหน้าไม่ให้ความร่
