Aloha (Taglish/Filipino/Tagalog)

Chapter 1

"Gosh, late na ko" pagkasabi ko na may halong kaba sa dibdib ko habang nakatingin  sa relo.

Unti-unting bumibilis ang t***k ng puso ko sa kada minutong lumilipas sa itinakdang oras. Mas binilisan ko ang pag padyak sa bisikleta....

Halos walang hinto ang pag t***k ng puso ko habang paparating sa paaralan. Dalidali kong kinandado ang bisikleta, nagmamadali akong tumakbo sa loob ng paaralan para hanapin ang aking silid aralan, nang makita ko ang malaking orasan ng eskwelahan na "7:45" ay mas lalo akong kinabahan. Tila ba hindi na talaga huminto ang puso ko mula sa pagtibok nito.

Papaakyat na ako ng hagdan buti na lamang sakto ang pagbukas ng elevator kayat kaagad akong sumakay dito. 

"Anong floor ka hija?" - tanong sa akin ng operator 

"Sa floor po ng Grade 9" sagot ko sa operator at kaagad nitong pinindot ang may numerong 4.

Nagpakawala ako ng buntong hininga, ramdam ko ang pagod at tila ba kinakapos ako ng hangin. Hindi ko pa nahahabol ang aking paghinga ng biglang tumigil ang elevator.

"Nandito na yung floor mo" biglang sambit nya

"Salamat po" yumuko ako at kaagad na akong lumabas mula rito.

Nakikita kong naguumpisa na ang klase kaya naman mas lalo akong nagmadali sa paghahanap ng aking pangalan sa listahan ng bawat silid-aralan.

"Ellise T. Czziriefarasel" I feel glad as I found my name but my heart to beat faster as I about to enter the classroom.

Napalunok na lamang ako habang kumakatok sa pintuan ng silid. "Knock, knock"......

Kaagad itong binuksan na sa tingin ko ay ang teacher na magiging adviser namin. Pagkapasok ko ay lahat sila ay nakatingin sa akin na para bang may grand entrance ako. Ang kaba ko ay patuloy na nagpapatuloy habang tinititigan nila ako.

"Nakakapanghina, parang gusto ko nalang na maglaho ng parang bula" 

As I walk inside, I dare not make any expression on my face. I tried to feel confident. Knowing that deep inside I feel ashamed and insecured. 

"Just as I walk to the door

I can feel your emotion

It's pulling me back"

Pero nandito na ko, so maybe just go with the flow, I guess?

I am standing in front of everyone but not a single person tried to change their point of view.

"Can you introduce your self to your new classmates?" My old teacher asked.

"Good Morning, I am Ellise T. Czziriefarasel. A 14 year old." Pagpapakilala ko habang tumitingin sa mga taong dati ko nang nakisalamuha. 

"Do you have any hobbies?" Muling pagtatanong ng aking guro.

"Breathing" I immediately said with a poker face.

"Anything else?" He questioned me again and I answered "Walking..... I guess???"

Then we both give each other a cold stare.

After all of my toxic answers, I think he dare not to ask me anymore. "You can sit in the corner of the third row beside Lawrence" sambit nya.

"Come on, not again. I am getting a deja vu. Atleast the chair has changed " the monologue in my mind

Buti na lang na nagbigay ito ng daan kaya kaagad akong naka-upo.

........

"Since it's your first day of school, we will not have a class. Goodbye class" kaagad syang lumabas ng silid at unti unti kong nararamdaman na umiingay na ang room. 

"Im Lawrence as what teachers mentioned, i hope we can be a good sit mate."

"Yeah I hope so" I answered and also gave a small smile. 

Then somebody talked to me from behind with high pitch tone "Hello, I'm Guillien" introduced herself. 

"Hello"

"As I expected"  as i talk to myself

"San ka dati nag-aaral?" Pagtatanong nya.

"Sa school" sagot ko naman.

"Ohhhh, yeah you got a point" I don't know if she feel amazed or it sounds like an insult.

"So, bakit ka lumipat dito?" Pagtatanong nya

"I think it's unnecessary to answer that" sagot ko nang may halong kaunting kunot sa kilay ko.

"Ohh yeah" and she immediately did not talk to me anymore.

Then I saw Lawrence smirking and looks like he is trying not to laugh.

I turn around in the still of the room

Knowing this is when I'm gonna make my move

Can't wait any longer

And I'm feeling stronger

******

I feel bored

So I tried to recognized each of my classmates, most of them has changed their apperances. Then I noticed him copying and writing in his notebook the schedule written in the board.

I tried to look away, but consciously I also looked at him.

"It is great to be back, atleast  I can see even from afar, wala pa ring nagbago palagi nalang ako yung nakatingin sa likuran nya. It's better to be this way."

"In this same position, looking at the same direction, nothing has changed, even my feelings did not changed"

"This is the exact moment that became a reason for me to get harder to move on."

********

I felt tired and exhausted maybe because I didn't sleep quite long yesterday.

Pinatong ko ang mga braso sa lamesa na nagsilbing unan ko sa pagyuko nang aking ulo.

I'm sleepy but can't fall asleep.

I want to take a nap but atleast I got to have some rest.

"Ano nga ba ang puwedeng mangyari?"

"Lahat naman siguro posible kaya nga ako nandito. Let this journey be the way for self improvement."

For the past years of my existence why did I have to be here. Why does it have to be this year.

"Should I just transfer to another school?" But I can't do that I am broke as f*ck. Bakit ba kasi dito pa napunta kung kailan wala akong pera. I also have a parents who will not allow me to transfer huhuh.

Gusto kong magmaktol at umiyak.

Kailangan ko makaisip ng paraan kung paano makakaalis dito. “Pero saan at paano?”

Buong araw na akong nag-iisip at kahit anong isipin ko ay wala pa rin akong maisip. Lutang na ako sa buong araw sa kaiisip, pero wala pa rin. Ang utak ko ay tila ba naging ilaw na pundido.

“Ano ng gagawin ko?” Malalim na tanong ko sa aking sarili.

“Kung panaginip man ito, gisingin nyo na ko, please lang” pagmamakaawa ko sa isip ko. Sabay sampal sa sarili.

At this moment I just want to vanish like a bubble that pops that you will never be able to see again.

Ginawa ko ang lahat para maakaalis lang sa dating buhay ko, pero bakit kailangan nyo kong ibalik. Maawa kayo! 

“Ngunit paano nga ba ako napunta rito?” Tanong ko sa aking sarili na pilit na inaalala ang nakaraan.

“RINGGGGGGGGGG” patuloy kong iniisip ang mga nangyari nang biglang tumunog ang bell.

Ang mensaheng nagpapahiwatig na uwian na.

Dali-dali akong tumayon sa aking kinauupuan, naglakad papunta sa pintuan at nang papalabas na ako ng pinto ay biglang

“Ellise!”

“Ellise!”

Ang boses na iyon.

May naranig akong sumisigaw mula sa aking likuran. Ang boses na patuloy akong dinadala sa nakaraan. Walang humpay na paggunita sa mga panahong lumipas.