มนิตาพยุงตัวเองลุกขึ้นหวังจะเดินออกไปห้องนี้ เธออยากกลับไปอยู่ในที่ที่เธอควรจะอยู่ ไม่อยากอยู่กับคนเลวอย่างเขาอีกต่อไปแล้ว เธอกำลังจะก้าวขาออกจากห้องราเชนน์ก็เข้ามารั้งแขนเธอเอาไว้
“นิ พี่ขอโทษพี่พาไปโรงพยาบาลนะ” เธอสะบัดมือของเขาทิ้ง ไม่เอ่ยคำใดออกมาในเวลานี้เธอไม่อยากจะมองหน้าเขาด้วยซ้ำ แต่แล้วราเชนน์ที่เอาอารมณ์โกรธของตัวเองออกไปได้แล้วกลับมารั้งเธอไว้ด้วยการกอดจากด้านหลังอีกครั้ง ครั้งนี้เขากอดเธอไว้แน่นไม่ยอมให้เธอได้ขยับไปไหน
“ปล่อย”
“พี่ขอโทษ พี่โกรธจนหน้ามืด พี่ไม่เคยคิดจะทำร้ายนิเลยพี่. พี่พลาด”
“อึก…”
“ให้พี่พาไปโรงพยาบาลนะ เลือดนิไหลออกมาเยอะแล้ว” เขาจับร่างบางหันมาเผชิญหน้า ก่อนจะสังเกตเข้าที่แผลของเธอบนหน้าผาก มนิตาที่ได้แต่จ้องหน้าเขาเธอรู้สึกคล้ายเปลือกตาหนักๆ เปลือกตาค่อยๆ ปิดลงช้าๆ จนเธอหมดสติไป
“นิ! นิ! ได้ยินพี่ไหม โถ่เว้ยยย”
ราเชนน์อุ้มร่างของมนิตาที่ตอนนี้หมดสติ
