บทที่ 5 การเสียสละ
1655 Words
บทที่ 5 การเสียสละ
บ้านศรีการไชย
ตุ้บบบบ!! มนิตากลับมาจากงานเลี้ยงก็ทิ้งตัวลงเตียงนอนนุ่มๆในห้องของเธอทันที แต่สายตาก็ต้องมองไปทางประตูอย่างสงสัย
ก๊อก….ก๊อก…ก๊อก!!
ใครมาเคาะห้องเธอตอนนี้แต่คงจะเป็นมธุสรแน่นอน เพราะไม่มีใครแล้วนอกจากเธอ คนอื่นๆไม่ค่อยมาหาฉันที่ห้องเท่าไหร่ ถ้าไม่มีธุระสำคัญ
“นอนหรือยังนิ”
“ยัง สรมีอะไรหรือเปล่า”
“คือ…นิรู้จักคุณราเชนน์ มานานแล้วหรอ” มธุสรพูดพร้อมกับเดินมานั่งตรงปลายเตียง
“ก็ต้องรู้จักสิ เขาดังจะตายใครบ้างจะไม่รู้จัก รองประธานสายการบิน SS airline เชียวนะ” มนิตาเอ่ยออกมา แต่ก็ยังหลับตาไปด้วย เธอรู้สึกเหนื่อยมากๆ งานเลี้ยงอะไรไม่สนุกเลยสักนิด ต้องคุยกับคนนู้นคนนี้ตลอดทั้งงาน น่าเบื่อสุดๆ
“คืออ….ถ้านิรู้จักคุณราเชนน์เป็นการส่วนตัว สรอยากให้นิช่วยสรหน่อยน่ะ” พูดไปเขินไป ใบหน้าแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม พวงแก้มสองข้าง แดงยิ่งกว่าลูกเชอรี่
“คืออ..สรแอบชอบคุณราเชนน์มานานมากๆแล้วน่ะ ไม่คิดว่าจะได้เข้าใกล้เขาขนาดนี้”
“......” มนิตาลืมตาขึ้นมากระพริบตามองออกไปแบบไร้ทิศทาง หากมีคนมองอยู่คงเห็นอาการตกใจและความสับสนอยู่ในสายตาเธอแน่นอน เธอเด้งตัวเองขึ้นมาช้าๆเหมือนร่างกายไม่มีแรง มองไปทางมธุสรที่กำลังนั่งบิดตัวเหมือนคนมีอาการเขินมากๆอยู่
“สรพูดว่าอะไรนะ…ตั้ง…ตั้งแต่เมื่อไหร่” เธอพยายามกลั้นไม่ให้เสียงสั่นที่สุด
“จำได้ไหมที่สรเคยเล่าให้ฟังว่ามีคนเคยพาสรข้ามถนน ทั้งๆที่ไม่รู้จักกันเลยสักนิด และสรก็เล่าให้นิฟังทั้งวันจนนิหลับหนีสรไปเลย เขาคือคุณราเชนน์ สรชอบเขาตั้งแต่ตอนนั้น ทุกวันนี้สรยังติดตามข่าวเขาทุกวันเลยนะ และคิดว่าสรจะได้เจอเขาอีกแน่ๆ เพราะเราอยู่ในแวดวงเดียวกัน และวันนี้สรก็ได้เจอเขาแล้ว สรดีใจมากๆเลยนะนิ” มธุสรพูดพร้อมกับยิ้มจนใบหน้าเบี้ยวไปหมด เธอไม่คิดว่าตัวเองจะเสียอาการได้ขนาดนี้เหมือนกัน
มนิตารู้สึกจุกอยู่ในอก ดวงตากลมโตทั้งสองรื้นไปด้วยน้ำใสๆที่พร้อมจะไหลออกมาตลอด แต่เธอกลับอดกลั้นไม่ยอมให้มันได้ไหลออกมา
“นิช่วยสรหน่อยนะ ตอนนี้สรรู้มาว่าเขายังไม่แต่งงาน แล้วก็ยังไม่มีแฟนด้วย นิอยากเป็นคนนั้นของเขาจัง แต่ก็เหมือนได้ยินมาแว่วๆนะ ว่าเขาแอบเลี้ยงผู้หญิงคนหนึ่งไว้ มีคนเคยเจอเขาพาผู้หญิงไปดินเนอร์ที่ร้านอาหารในโรงแรมหรูด้วย แต่ก็ไม่แปลกหรอกก็เขาฮอตขนาดนั้นนี่เนอะ เฮ้ออ!!” มธุสรหันมาพูดกับมนิตา พร้อมกับจับมือมนิตาและทำหน้าออดอ้อนประหนึ่งว่าให้เธอช่วยเป็นแม่สื่อให้เธอหน่อย เธออยากให้เขาสนใจเธอเผื่อเขาจะสนใจและสานสัมพันธ์กันต่อไปเรื่อยๆ
มนิตาได้แต่นิ่งเงียบมองหน้าพี่สาวฝาแฝดที่กำลังขอร้องเธออยู่ เธอกำลังขอร้องให้ฉันเป็นแม่สื่อให้เธอกับแฟนของตัวเองงั้นหรอ เรื่องมันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง เธอไม่เคยรู้เลยว่ามธุสรเคยเจอกับราเชนน์ ถึงขั้นพูดว่าชอบเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ และชอบมาตลอด นี่เธอทำอะไรลงไปเธอกำลังรักผู้ชาย ที่พี่สาวของตัวเองชอบอย่างงั้นหรอ เราสองคนรักผู้ชายคนเดียวกัน!!!
“นิจะช่วยสรได้อย่างไง นิไม่ได้สนิทกับเขานะ”
“นิสนิทกับคนเก่งไม่เหมือนสร เข้าหาคนไม่เป็น ถ้านิอยากสนิทกับใครหรืออยากได้คอนเนคชั่นจากใคร สรไม่เคยเห็นนิล้มเหลวเลย น้าาๆๆๆ สรจริงจังกับเขามากๆเลยนะ สรไม่เคยสนใจผู้ชายคนไหนเลย เพราะสรรอเขา สรเชื่อว่าวันหนึ่งสรอาจจะมีวันนั้น”
“.....” หน้าอกข้างซ้ายของมนิตาเหมือนถูกบีบจนแทบจะแตกออกมา ใบหน้าที่ร้อนผ่าวของเธอกำลังแสดงความรู้สึกต่างๆ สมองของเธอตอนนี้โล่งจนไม่สามารถควบคุมอารมย์ส่วนลึกได้อีกแล้ว
“นิจะลองหาทางดูนะ วันนี้นิเหนื่อยๆอ่ะ นิขอไปอาบน้ำนอนก่อนนะพรุ่งนี้ต้องเข้าไปบริษัทอีก” พูดจบฉันลุกออกไปทันที น้ำใสๆในดวงตาของฉันมันเหมือนกับว่าสันเขื่อนกำลังจะแตก ฉันต้องการปล่อยมันออกมาในที่สุด สมองฉันตอนนี้โล่งไปหมดไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ไม่เจอทางออกกับเรื่องนี้เลย หากฉันยอมไม่เชื่อคำสั่งของพ่อตั้งแต่แรกถ้าฉันดื้อกับพ่อสักนิด และพาราเชนน์มาแนะนำให้ทุกคนรู้จักตั้งแต่คบกันแรกๆ ถ้าหากว่าตอนนั้นฉันยอมเปิดตัวว่าเป็นผู้หญิงคนเดียวของราเชนน์ และราเชนน์เองก็มีฉันที่เป็นเจ้าของเขาอยู่ ฉันก็คงไม่ต้องมารับรู้กับเรื่องราวในวันนี้ คำพูดเล่นๆที่ใครๆต่างก็ชอบแซวฉันสองคนว่า เหมือนกันจนแยกไม่ออก นิสัยก็คล้ายๆกันอาจจะไม่เหมือนกันเลยซะทีเดียว เรียนก็เก่งเหมือนกัน ถ้ามีแฟนก็คงจะชอบผู้ชายคนเดียวกัน ตอนฉันได้ยินคำนี้จากคนเหล่านั้นฉันแทบอยากจะเข้าไปจัดการคนๆนั้นซะให้ไม่มีปากพูด แต่วันนี้มันเกิดขึ้นจริงๆกับฉันแล้ว ฉันรักราเชนน์มากๆคงทนไม่ได้ที่เห็นคนที่รักกลายเป็นของคนอื่น หากแต่ว่าคนนั้นดันเป็นพี่สาวของฉันที่ไม่ว่าจะเรื่องอะไรที่มธุสรสมควรได้รับ แต่ดันกลายเป็นฉันเองที่ได้รับมัน มธุสรจะยอมเสียสละ และยิ้มยินดีกับฉันเสมอ มธุสรยอมให้ทุกอย่างกับฉันแม้กระทั่งของเล่นที่เธอรักมันมากๆ แต่เห็นฉันร้องไห้อยากได้มัน เธอจะยอมเสียสละมันให้ฉันทันที ฉันรู้ว่ามธุสรรักฉันมากๆ ฉันเองก็รักมธุสรมากๆเช่นกัน เราสองคนคอยดูแลกันและปกป้องกันในทุกเรื่อง ไม่เคยทะเลาะกันเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่เรื่องนี้ฉันจะยอมเธอได้ยังไง
ขาของมนิตาเหมือนไม่มีเรี่ยวแรง เธอปล่อยตัวเองให้ลงไปนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ที่พื้น ไม่ว่าจะเรื่องไหนเธอยินดีทำเพื่อมธุสรได้หมด แต่เรื่องนี้มันยากมากสำหรับเธอ ต่อให้เธอเป็นคนเข้มแข็งขนาดไหน ก็คงไม่มีทางทำใจได้กับเรื่องนี้
มนิตาใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำสักพัก จึงได้ยินเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ เธอเดินไปดูที่ข้างๆหัวเตียงทันที แต่ก็ต้องฝืนยิ้มทั้งน้ำตาเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนโทรมา เธอไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้เขาเห็น
“ค่ะพี่เชนน์” มนิตารับสายพร้อมกับหยดน้ำตาที่ค่อยๆไหลลงมา แต่พยายามกดเสียงให้สั่นน้อยที่สุด
“ทำอะไรอยู่คะ นอนหรือยัง พี่โทรมากวนหรือเปล่า”
“พึ่งอาบน้ำเสร็จค่ะ พี่เชนน์มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“พี่คิดถึงคนตัวเล็กน่ะ เลยคิดว่าถ้าไม่ได้ยินเสียงก่อนนอน คงจะนอนฝันร้ายทั้งคืนแน่ๆ”
มนิตาฟังจนจบประโยคก็ร่วงลงไปที่พื้นทันที พร้อมกับสะอื้นร้องไห้อย่างหนัก แต่ก็พยายามปิดปากตัวเองเอาไว้ไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกมา เธอทรมานเหลือเกินเธอควรจะต้องจบเรื่องนี้ยังไงดีนะ
“นิเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมเงียบจัง”
“ฮึก….เปล่าค่ะพี่เชนน์ นิรู้สึกเหมือนจะจามน่ะค่ะ เลยแสบจมูกนิดหน่อย……พี่เชนน์คะ”
“ครับ นิมีอะไรจะพูดกับพี่หรอ”
“สุดสัปดาห์หน้า พี่เชนน์ว่างไหมคะ นิอยากชวนพี่เชนน์ไปเที่ยงต่างจังหวัดค่ะ” ฉันคิดหาทางออกเรื่องนี้ได้แล้ว และฉันจะใช้ช่วงเวลานี้กับพี่เชนน์ให้ได้นานที่สุด
“ว่างสิครับ…นิอยากไปที่ไหนครับพี่จัดการให้ หรือไปต่างประเทศใกล้ๆก็ได้นะ พี่อยากไปกับนิทุกที่เลย” ราเชนน์ตื่นเต้นออกมาไม่หยุด เค้าไม่คิดเลยว่ามนิตาจะชวยเขาไปเที่ยวกันสองคน ทุกครั้งที่เขาเคยชวน มนิตาจะปฏิเสธตลอด เพราะเธอไม่อยากจะโกหกที่บ้าน และกลัวที่บ้านจะรู้หรือสงสัยเข้า
“นิไปได้ทุกที่เลยค่ะ ขอแค่มีพี่อยู่ข้างๆ” คุยกันได้สักพักตกลงสถานที่และวันกันเรียบร้อยฉันก็ขอตัวไปนอนก่อน ตอนนี้ร่างกายของฉันเหมือนคนป่วยไม่มีผิด ทำไมถึงได้ทรมานขนาดนี้นะ หลับตาไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นสายไม่หยุด พลิกตัวอยู่บนเตียงไปมาไม่ว่าจะพยายามทำให้ตัวเองหลับขนาดไหน ก็ไม่สามารถทำได้เลย ฉันจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพร้อมกับเปลี่ยนท่านั่งพิงกับหัวเตียง เปิดรูปที่เคยถ่ายกับพี่เชนน์ขึ้นมาและมองมันด้วยน้ำตามากมายจนภาพที่เห็นตอนนี้พล่ามัวไปหมด
- Writer
