บทที่ 9 เสียงปืน
แสงแดดยามเช้าที่ส่องเข้ามากระทบกับดวงตากลมโต มนิตาค่อยๆ ปรับสายตาเพื่อให้มองเห็นได้ชัดเจน เธอหลับไปตอนไหนแทบไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ คนตัวโตที่กำลังนอนหลับสบายอยู่ข้างๆ เธอตอนนี้ เมื่อคืนเขาเล่นเธอหนักจนร่างกายที่เหนื่อยล้าอยู่แล้ว ยิ่งหมดแรงลงไป ทั้งๆ ที่เขาก็รู้ว่ามันคือครั้งแรกของเธอแต่ เขายังไม่คิดจะอ่อนโยนกับเธอเลยสักนิดเดียว มนิตาค่อยๆ ยกแขนหนักๆ ของชายหนุุ่มขึ้นพลางขยับตัวลุกเพื่อหวังจะไปอาบน้ำแต่แล้วความเจ็บปวดจากกิจกรรมเมื่อคืนก็ได้เข้ามาทักทายเธอทันที
“โอ๊ยย…”
มนิตาร้องออกมาเสียงดังด้วยความเจ็บจนใบหน้าบูดเบี้ยว พลันหันไปมองค้อนใส่คนที่ยังคงนอนหลับอยู่ไม่ได้สนใจเสียงร้องเลยแม้แต่นิดเดียว เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำยืนมองดูตัวเองในกระจก เขาทำรอยแดงไว้บนตัวเธอเยอะแยะไปหมด
หลังจากจัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้ว พี่เชนน์ก็ยังคงนอนหลับสนิทอยู่ ฉันเลยไม่อยากอยู่ในห้องกลัวจะรบ
