ราเชนน์ยังคงนั่งหลับตานิ่งคิ้วหนาขมวดชนกัน โดยไม่รู้เลยว่าหญิงสาวเดินเข้ามาอยู่ตรงหน้าเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ มนิตาเปิดกล่องยาตั้งใจจะทำแผลให้เขา เธอหยิบสำลีออกมาเพื่อจะเช็ดเลือดที่ไหลออกมาก่อน ก่อนที่สำลีกำลังจะแตะเข้าที่แผลราเชนน์ก็จับเข้าที่ข้อมือเธออย่างรวดเร็ว ทั้งสองจ้องหน้ากันไม่มีใครหลบสายตา นานหลายนาทีที่ทุกอย่างเงียบสนิท ชายหนุ่มจึงดึงแขนเธออย่างแรง ทำให้มนิตาไม่ทันตั้งตัวล้มเข้าไปนั่งอยู่บนตักของชายหนุ่ม
เมื่อตั้งสติได้เธอพยายามดิ้นเพื่อจะหลุดออกจากตักเขา แต่เขากลับกอดเธอไว้แน่นไม่ให้ลุก พลางจ้องมองหน้าคนตัวเล็กอยู่อย่างนั้นจนมนิตาหยุดดิ้น
“ธันวาขอให้ฉันมาทำแผลให้ค่ะ”
“ทำสิ”
“ปล่อยสิคะ จะได้รีบทำรีบเสร็จ” เธอกำลังจะลุกขึ้น แต่เขาก็ดึงเธอให้เข้ามาแนบชิดอกเขามากกว่าเดิม “นั่งทำแบบนี้แหละ ไม่ต้องลุก”
มนิตากลอกตามองบนก่อนจะยอมทำแผลให้เขาทั้งแบบนี้ ในระหว่างทำราเชนน์มองหน้ามนิตาไม
