ตอนที่14 สวัสดีครับ แม่

1752 Words

“ดูแปลกๆนะ มีอะไรหรือเปล่า?” “มีอะไร? นอนโรงพยาบาลแค่คืนเดียวสมองมึงถึงกับมีปัญหาเลยเหรอ? หรือว่าพยาบาลที่นี่สวยจนมึงอยากอยู่ต่อยาวๆ” “หึ อย่าเอานิสัยมึงมาโยนให้กู โอนเงินให้แล้วไว้ออกจากโรงบาลไปเลี้ยงเหล้ากูด้วย” อืม! “พระพาย! จริงจังหรือแค่สนุก?” คำถามของคิมหันต์ทำให้ผมหยุดคิดก่อนตอบเป็นครั้งแรก เพราะเธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ปฏิเสธและหลบเลี่ยงออกหากจากผมทุกวิถีทาง “ถามทำไม? หรือพวกมึงอยากได้ของเหลือจากกู?” ซัน :“หวง?” “ทำไมต้องหวง ก็แค่ของเล่นในเกมส์ไม่สำคัญสักนิด” ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! แกร็ก! ประตูเปิดกว้างร่างของนักศึกษาตัวเล็กเดินเข้ามา “น้องพระพาย! ลืม อะไรหรือเปล่าครับ?” ขุนเขาเอ่ยปากทักก่อนจะเหลือบมองเพื่อนแทนการเตือน สาวน้อยยิ้มบาง ทว่าแววตากลับแฝงด้วยความเศร้าหมองไม่สดใสเหมือนวันก่อนๆ “พระพายมีเรื่องจะบอกพวกพี่ๆค่ะ” “เรื่องอะไรเหรอครับ ทำไมไม่ส่งเข้าในไลน์กลุ่มล่ะครับเดินกลับไปกลับมาเดี๋ยวก็เหรอหรอก” ซันฉีกยิ้มกว้าง จนภาคินที่ยืนข้างๆต้องสะกิด “พระพายจะลาออกค่ะ” ลาออก!! ทุกคนหันมองคนตัวเล็กทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น “ฉันไม่อนุญาต?” “พระพายไม่ได้ขอค่ะ พระพายแค่มาบอก” “พระพาย!” เสียงเค้นเรียกชื่อสาวน้อยในลำคอ ดวงตาเข้มจ้องใบหน้าขาวเล็กตาเขม็ง กรามใหญ่บีบแน่นแสดงถึงความไม่พอใจกับการกระทำของเธอเป็นอย่างมาก ขณะที่เพื่อนคนอื่นๆต่างมองตากันเลิ่กลั่ก แต่กลับไม่มีใครกล้าพูดแทรกหรือแม้กระทั่งแสดงความคิดเห็นเพิ่มเติม “หายไวๆนะคะพี่คิมหันต์ ไว้วันหลังพระพายจะมาเยี่ยมใหม่” พูดจบสาวน้อยก็เดินออกไปจากห้อง โดยมีชายตัวโตเดินตามเธอออกไปติดๆ ตึกๆ ตึกๆ “พระพาย! พระพาย หยุด!” หมับ! อ๊ะ! เจ็บ! “ไม่ได้ยินที่เรียกหรือไง?” “ได้ยิน แต่ไม่อยากทำตามคำสั่ง ปล่อยนะคะพระพายเจ็บ” ข้อมือเล็กสะบัดพยายามดึงรั้งเพื่อให้หลุดจากมือของชายตัวโตที่กำลังบีบแน่นจนบริเวณรอบๆเริ่มแดง “เธอกำลังท้าทาย หรือคิดว่าฉันไม่กล้าปล่อยคลิปนั้น?” “ไม่ได้ท้า แล้วพระพายก็รู้ค่ะว่ากัปตันกล้าทำแน่ ๆ แล้วอยากให้ทำยังไงล่ะคะ?” “พูดชัดแล้วหนิ มันเข้าใจยากตรงไหนวะ?” ดวงตากลมจ้องเข้าไปในดวงตาคมเข้ม ซึ่งตอนนี้เขาก็กำลังมองกลับมาที่เธอไม่ต่างกัน “แล้วเมื่อไหร่ล่ะคะ? 1อาทิตย์ 1เดือน หรือว่า 1ปี จะช้าหรือเร็ว สุดท้ายกัปตันก็จะปล่อยคลิปนั่นอยู่ดี ดังนั้นอยากทำอะไรก็เชิญค่ะ” “พูดง่ายดีหนิ น่าสงสารไอ้ตั้มจริงๆ” “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพี่ตั้ม” “ทำไมจะไม่เกี่ยว มันเป็นผัวเธอไม่ใช่เหรอ? มีเมียส่ำส่อนเอาไม่เลือกแบบนี้ น่าสมเพช!” เพลิงกัดฟันเค้นเสียงในลำคอ พร้อมกับบีบข้อมือเล็กแรงขึ้นด้วยอารมณ์ความโกรธ “ทำไมความคิดทุเรศแบบนี้ ชั่วร้ายที่สุด” “หรือจะเถียง ว่าเธอไม่เคยเอากับมัน” “ไม่เคย!” ใบหน้าคมร้อนวูบทันทีที่ได้ยินคำตอบจากผู้หญิงตัวเล็ก จากอารมณ์หงุดหงิดอยู่ ๆ ก็เปลี่ยนเป็นความรู้สึกดีขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล แกร็ก! “ไอ้เพลิง มายืนทำไมหน้าประตู อ้าว! น้องพระพายยังไม่กลับเหรอครับ?” เสียงทักของขุนเขาที่เปิดประตูออกมาจากห้องทำให้เพลิงรีบปล่อยมือจากข้อมือเล็ก ก่อนจะปรับสีหน้าหันกลับไปมองกลุ่มเพื่อนที่กำลังเดินตามกันออกมา “พวกมึงจะกลับแล้วเหรอ?” “เออ! พวกกูจะไปดื่มต่อมึงไปด้วยไหม?” ภาคินเอ่ยชวน แต่สายตากลับมองผู้หญิงตัวเล็กหญิงไม่ยอมละ “พวกมึงไปเถอะ วันนี้ลุงกับพ่อกูกลับจากสิงคโปร” “ตามใจ แล้วน้องพระพายล่ะครับกลับยังไงให้พี่ไปส่งไหม? หรือว่าจะไปนั่งที่คลับกับพวกพี่ก่อน” ซันพูดพร้อมเดินแทรกเพื่อนเข้าไปยืนใกล้สาวน้อย ฉวยโอกาสโอบไหล่เล็กในทันที หมับ! “อ่ะ โอ๊ะ โอ้ย~ ไอ้เพลิง กูเจ็บ! อ๊ะ” เสียงโอดครวญดังลั่นพร้อมกับชักมือดึงกลับมา “ไม่ต้อง! เดี๋ยวกูไปส่งเอง พวกมึงไปเถอะ” “ไม่จำเป็นค่ะ พระพายนัดกับพี่ตั้มไว้แล้ว” พูดจบคนตัวเล็กก็รีบเดินหันหลังออกไปจากกลุ่มชายตัวโต แม้ไม่มีคำพูดออกจากปากแต่ในสายตาของพวกเขาที่มองเธอกลับมีความรู้สึกบางอย่างหลบซ้อนอยู่ภายใน “ไอ้เชี่ยเพลิง ไหนมึงบอกไม่สนใจไงวะ บิดมือกูเกือบหักยังจะบอกว่าไม่หวงอีก แม่ง! เจ็บชิบหาย” “พูดมาก! จะแดกเหล้าไม่ใช่เหรอ? ไปสิ วันนี้กูเลี้ยง” มุมปากหนายกยิ้ม เดินนำกลุ่มเพื่อนไปยืนรออยู่หน้าประตูลิฟต์อย่างอารมณ์ดี “ไหนมันบอกว่าลุงกับพ่อกลับจากต่างประเทศ อะไรของมันวะ?” ขุนเขาบ่นพึมพำเอามือเกาหัวแกร็กๆ ก่อนจะหันกลับมองเพื่อนคนอื่นๆ ซึ่งก็ส่ายหน้าปฏิเสธ มึนงงไม่แพ้กัน 2 วันต่อมา @บ้านหลังเล็กแถบชาญเมือง ติ้ง! ติ้ง! ติ้ง! “พระพาย มีเพื่อนส่งข้อความมา” “จุ๊บแจงหรือเปล่าคะ แม่เปิดอ่านให้หน่อยสิคะ” เสียงเล็กดังออกมาจากในห้องครัว ก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับจานผลไม้ในมือ “จุ๊บแจงส่งมาว่ายังไงบ้างคะ?” “ไม่ใช่จุ๊บแจง ลูกบันทึกว่ากัปตัน” 0.0!! “กะ กัปตัน แม่ แม่ยังไม่อ่านใช่ไหม?” เสียงติดขัดรีบปรี่เข้าไปแย่งมือถือจากผู้เป็นแม่ “อ่านแล้ว” “อะ อ่านแล้ว? แม่หนูอธิบายได้นะคะ หนูกับเขา พวกเรา.. “ส่งมาบอกว่าวันนี้เป็นวันแข่งรอบชิง ให้ผู้จัดการทีมไปช่วยดูเรื่องน้ำกับอาหารให้ทีมฟุตบอล ลูกเป็นผู้จัดการทีมเหรอ” น้ำเสียงเรียบของผู้เป็นแม่ ทำให้สาวน้อยมีสติสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด พยักหน้ารับเบาๆ “แค่นั้นเหรอคะ?” “ถ้าอย่างนั้นลูกก็รีบไปเปลี่ยนชุดสิ เป็นผู้จัดการทำไมวันแข่งรอบสำคัญขนาดนี้ถึงลืมได้ล่ะ?” “โธ่แม่คะถึงหนูไม่ไป พวกเขาก็แข่งกันได้ ไม่ต้องสนใจหรอกค่ะ” บรึ้น~~ “รถใครมา? เดี๋ยวพระพายไปดูเองค่ะ” รถหรูวิ่งเข้ามาจอดเทียบหน้าบ้าน ทำให้คนตัวเล็กอาสาเดินออกไปดู ตึกตัก ตึกตัก เสียงหัวใจดังถี่ ชายหนุ่มรูปร่างสูงผิวพรรณขาวสะอาดสวมชุดกีฬาขาสั้นสีดำกำลังก้าวลงมาจากรถปริศนาคันนั้น สายตาคมเหลือบมองสาวน้อย เพ่งพินิจมองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ก่อนจะค่อยๆยกยิ้มเดินเข้าไปหา “เพิ่งรู้นะว่าชุดอยู่บ้านของเธอ จะเซ็กซี่ยั่วอารมณ์ได้ขนาดนี้” “เป็นโรคจิตหรือไงคะ?” มือเล็กดึงขอบกางเกงขาสั้นก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดหน้าอกของตัวเองเอาไว้ด้วยความเขิน “กัปตันมาที่นี่ได้ยังไง แล้วมาทำไมไม่ทราบ?” ใบหน้าบึ้งตึง กระแทกเสียงถามด้วยความไม่พอใจ “ก็มารับเธอไง” พูดจบ ร่างใหญ่ก็เดินเข้ามาในบ้านด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ตรงดิ่งเข้าไปสวัสดีทักทายหญิงวัยกลางคนเหมือนรู้จักกันมาก่อน “ดะ เดี๋ยวสิ เข้าไปไม่ได้นะ” “สวัสดีครับคุณน้า ผมชื่อเพลิงเป็นกัปตันทีมฟุตบอลที่พระพายเป็นผู้จัดการครับ” “สวัสดีจ้ะ เรียกคุณนงคุณน้าอะไรกัน เรียกแม่เถอะ” “ครับคุณแม่ คุณแม่ยังสาวอยู่เลยนะครับ ถ้าไม่บอกผมคงคิดว่าเป็นพี่สาวของพระพายไปแล้ว” “ฮ่าๆ เพลิงอย่าชมแม่แบบนี้สิลูก แม่แก่แล้วชมแบบนี้แม่ก็เขินแย่สิ” “ผมพูดจริงๆนะครับ ผมว่าลูกสาวแม่ยังสวยสู้แม่ไม่ได้เลย” “ไม่ขนาดนั้น ไม่ขนาดนั้น ฮ่า ๆ สมัยสาวๆแม่ก็สวยจริงๆนั้นแหละ หนุ่มๆตามจีบไม่เคยขาดเลย แต่พระพายนี้สิหาหนุ่มๆมาจีบก็ไม่มี เพลิงเชื่อไหม? ว่าพระพายไม่เคยมีแฟนเลยนะลูก ฮ่าๆ” “จริงเหรอครับ?” “จริงๆ” ฉันกอดอกยืนมองแม่ของตัวเองพูดคุยหัวเราะกับลูกชายบ้านอื่นอย่างสนิทสนม เหมือนฉันไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้อย่างไรอย่างนั้น “แม่ปั่นผ้าไว้ไม่ใช่เหรอคะ” “เพิ่งปั่นยังไม่เสร็จหรอก ลูกก็ไปเปลี่ยนชุดสิอย่าให้พี่เขารอไปๆ” “หนูไม่ไป” “พระพาย พี่เขาอุตส่าห์ขับรถมารับอย่าทำตัวไม่น่ารักสิลูก ไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวพี่เขาไปไม่ทันลงสนาม แล้วเริ่มแข่งกี่โมงล่ะเพลิง?” ใบหน้าคมแสยะยิ้ม สายตาเจ้าเล่ห์มองคนตัวเล็กที่กำลังทำหน้าหงิกเหมือนเด็กน้อยถูกแยกของเล่น ฉันเดินสะบัดก้นเข้าไปในบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้าตามคำสั่งของแม่ ถึงจะไม่อยากไปแต่ถ้าปล่อยให้เขาอยู่นานกว่านี้ นอกจากความลับของฉันคงถูกแม่เปิดเผยให้คนอื่นฟังจนหมด “แม่นะแม่ เห็นคนอื่นดีกว่าลูก เชื่อใครไม่เชื่อไปเชื่อคำพูดของจิ้งจอกพันปีอย่างเขา หน้าตาเชื่อได้ที่ไหน การแสดงชัดๆ” เสียงบ่นพึมพำ ระหว่างกำลังค้นหาเสื้อในตู้ หมับ! อุ๊บ!! มือใหญ่โอบจากด้านหลังบีบหน้านุ่มเต็มสองมือ ทำให้สาวน้อยสะดุ้งหันกลับมามองด้วยความตกใจ ทว่าทันทีที่หันกลับริมฝีปากเล็กก็ถูกชายหนุ่มกดจูบดึงเอวบางเข้ามากอด “อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวแม่ก็ได้ยินหรอก” ใบหน้าคมผละจูบ กระซิบเบา พึ่บ! ฝ่ามือเล็กดันแผ่งอกผลักให้ชายตัวโตถอยออกห่าง “กัปตันจะทำอะไร ออกไปเดี๋ยวนี้เลย” “ก็แค่มาเข้าห้องน้ำ แต่เห็นประตูห้องเปิดอยู่เลยเดินเข้ามาดู ไม่คิดว่าจะเป็นห้องของน้องสาว” “ใครน้องสาว? ฉันไม่เคยมีพี่” “ไม่เป็นน้อง งั้นก็เป็นเมีย!” “พูดบ้าอะไรน่ะ เดี๋ยวแม่ก็มาได้ยินหรอก รีบออกไปเลยนะ ออกไป” มือเล็กผลักร่างกำยำดันแผ่นหลังไล่ให้ชายตัวโตออกไปจากห้องนอนด้วยความร้อนใจ ขณะที่อีกคนกลับยิ้มกริ่มอย่างอารมณ์ดี

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more