ตอนที่19 ต่อรอง

1539 Words

“นะคะพี่ตั้ม กลับไปก่อนไว้พระพายจะโทรหา” “ก็ได้ พี่จะกลับไปก่อน กลับถึงห้องแล้วอย่าลืมโทรหาพี่” “ค่ะ” แม้ตั้มจะไม่เต็มใจนัก แต่เมื่อถูกหญิงสาวร้องขอเขาจึงได้เพียงทำตามเพื่อให้เธอสบายใจ และเป็นการพิสูจน์ว่าเขาเชื่อมั่นและไว้ใจ ทันทีที่ตั้มเดินหันหลังออกไปไม่ถึงสองเมตร เพลิงก็กดมือถือโทรโทรหาใครบางคน “จัดการให้เงียบที่สุด!” คำพูดของเขาทำให้หญิงสาวในอ้อมแขนแหงนหน้ามองด้วยความตกใจ “จัดการ? จัดการอะไรคะ กัปตันจะทำอะไร?” ดวงตาหวานเบิกกว้าง ถามซ้ำๆอย่างร้อนใจ “เป็นห่วงมันเหรอ?” “อย่าทำอะไรพี่ตั้มนะคะ เขาไม่ได้ทำอะไรผิด” “ผิดไหม? เธอไม่ใช่คนตัดสิน” “ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับพี่ตั้ม ฉันจะแจ้งตำรวจ แล้วก็จะเป็นพยานว่ากัปตันเป็นคนทำ” “เอาสิ แจ้งเลย! ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอจะทำอะไรได้ จริงสิ! นอกจากเธอจะทำอะไรไม่ได้แล้ว แม้แต่ศพของมันเธอก็อาจไม่มีโอกาสเห็นด้วยซ้ำ” สายตาคมจ้องเข้าไปในดวงตากลมโตของหญิงสาว นัยน์ตาของเขาสะท้อนถึงความจริงที่กำลังจะเกิดขึ้น ทว่ายังไม่ทันที่คนตัวเล็กจะเอ่ยปากค้าน เรื่องที่เธอไม่เคยคิดถึงก็ถูกเขาหยิบขึ้นมาเป็นเงื่อนไข “แต่บางเรื่องที่เธอควรรู้ ครอบครัวของเธอ ก็อาจเป็นคิวต่อไป” ริมฝีปากเล็กสั่นระริก น้ำใสเอ่อคลอจ้องใบหน้าคมเข้มด้วยอารมณ์ความโกรธ เธอไม่สามารถต่อรองกับเขาได้เลยสักนิด ทั้งเรื่องอำนาจเงินตราและสถานะทางสังคม ตอนนี้เธอเป็นเพียงมดปลวกตัวเล็กๆ แต่กับต้องแบกรับชะตากรรมของครอบครัวไว้บนบ่า “ฉันไม่เชื่อหรอกว่ากฎหมายจะทำอะไรไม่ได้” “งั้นก็ค่อยดู” สิ้นคำชายตัวโตก็ผละออกจากหญิงสาว หันหลังเดินกลับไปทางเดิม ทว่า หมับ! สัมผัสนุ่มจากมือเล็กรั้งชายหนุ่มให้หันกลับมามอง “อย่า! ขอร้อง อย่าทำอะไรพวกเขา ทั้งพี่ตั้มแล้วก็พ่อกับแม่ฉันพวกเขาไม่ได้ทำอะไรผิด” ใบหน้าเรียบเหลือบมองมือเล็กที่จับแขนของเขาเอาไว้แน่น “นะคะ ให้ฉันทำอะไรก็ได้ ขอแค่อย่าทำร้ายพวกเขาก็พอ” สายตาพร้อมกับคำอ้อนวอน น้ำเสียงสั่นเครือ หยดน้ำใสจากดวงตา มันอาจทำให้เขาใจอ่อนหากคนที่เธออ้อนวอนคือครอบครัวของเธอ ไม่ใช่ขอให้ผู้ชายคนอื่น “แต่เมื่อกี้มันจูบเธอ? งั้นก็..” สายตาคมจ้องคนตัวเล็กเบื้องหน้าก่อนจะกดเบอร์โทรออก เพียงไม่ถึงอึดใจปลายสายก็กดรับ ‘ครับนาย’ “เบาๆหน่อย ไม่ต้องถึงตาย เอาแค่ให้ปากมันกินข้าวไม่ได้ก็พอ” สายถูกวางทันทีที่พูดจบ ปฏิกิริยาของเธอที่แสดงออกล้วนอยู่ภายใต้สายตาของเขา “พอใจหรือยัง?” มือหนาปาดหยดน้ำตาออกจากแก้มขาว ก่อนปลายคางมนจะถูกเชิดขึ้นให้เขามองใบหน้าหวานของเธอให้ชัดๆ “ใจกล้าดีหนิ รู้ว่าเป็นผู้หญิงของฉันแต่ให้ผู้ชายคนอื่นจูบ” น้ำเสียงเรียบทว่าสายตาของเขากลับเย็นราวน้ำแข็ง “พระพายไม่ใช่..อุ๊บ! พูดไม่ทันจบเสียงเล็กหวานก็ขาดหาย เหลือเพียงเสียงอู้อี้ในลำคอ กำปั้นเล็กทุบไหล่พยายามดันชายตัวโตออกไปจากร่าง อื้อ~ อืออ พึ่บ เพียะ!! เสียงฝ่ามือเล็กกระทบกับแก้มของ ชายหนุ่ม ปฏิกิริยาตอบโตของร่างกายเกิดขึ้นไวเกินกว่าที่สมองของเธอจะทันได้คิด แม้แรงตบไม่หนักมากทว่ารอยแดงที่ปรากฏบนแก้มของอีกฝ่ายกลับเด่นชัด หมับ! “อ่ะ เจ็บ!” ร่างเล็กถูกดึงไปชนเข้ากับแผงอกกว้าง ใบหน้าขาวแนบสนิททาบลงบนอกแกร่งตามแรงกระชากอย่างไม่ตั้งใจ เสียงตึกตักดังขึ้นเป็นจังหวะแน่นอนว่ามันดังออกมาจากเจ้าของร่างยักษ์ที่เธอกำลังซบ ไอร้อนแผ่ออกมาจากตัว กลิ่นน้ำหอมปนกลิ่นแอลกอฮอร์บนเสื้อ ทำให้หัวใจของหญิงสาวเต้นแรงอย่างไม่มีสาเหตุ “ขะ ขอโทษ ฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจ” “หึ ไม่ได้ตั้งใจเหรอ?” มุมปากยกยิ้ม สายตาดุดันบ่งบอกว่าเขากำลังไม่พอใจ “ก็ใครใช้ให้กัปตัน..ทำ..” “ทำ? ฉันทำอะไร หื้ม” สาวน้อยหลบสายตาด้วยความเขิน สองแก้มแดงระรื้อร้อนผ่าวไปทั้งหน้า หมับ! ข้อมือเล็กถูกดึงให้เดินตามกลับมาที่ผับ ทว่าตอนนี้ความเร็วในการเดินของเขาไม่ได้สัมผัสกับคนตัวเล็กที่อยู่ด้านหลังเลยสักนิด “เดี๋ยวสิ จะไปไห? ช้าๆหน่อยได้ไหมคะ กัปตัน! กัปตันคะ มีอะไรจะพูด ก็พูดมาตรงนี้เลยสิคะ กัปตัน!” เสียงเล็กเรียกดังมาตลอดทางเดิน แต่ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรก็ไม่มีผลหยุดการกระทำของเขาได้ กระทั่งเดินกลับมาถึงผับหรูที่เดิม แต่ครั้งนี้ตรงหน้าของเธอไม่ได้เป็นประตูทางเข้าเหมือนตอนแรกหากแต่เป็นประตูอีกบานซึ่งอยู่ด้านข้างของร้าน กึก! ฉันหยุดจ้องประตูเหล็กปริศนาตรงหน้ายอมรับว่ามันดูน่ากลัวแปลกๆ หัวใจเต้นโครมครามอย่างบ้าคลั่ง ขนทุกเส้นบนตัวพร้อมใจกันชูตั้งอย่างไม่ได้นัดหมาย หน้าประตูมีป้ายเขียนกำกับว่า ‘ห้ามบุคคลภายนอกเข้า’ แถมยังต้องใช้รหัสผ่านในการเข้าออก นั่นแปลว่าภายในห้องนั้นต้องมีความสำคัญมากแค่ไหน ถึงได้มีการป้องกันระวังความปลอดภัยมากขนาดนี้ แต่เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงสิ่งที่เคยได้ยิน หรือที่นี่จะเป็น..‘ห้องเชือด’ ต้องใช่แน่ ๆ เพราะจุ๊บแจงเคยเล่าให้ฉันฟังว่าในผับใหญ่ หรูๆ มักจะมีห้องแบบนี้ซ่อนอยู่ คนที่ถูกพาเข้าไปข้างในส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิงสวยๆ น่ารัก พอกลับออกมาก็จะมีสภาพสะบักสะบอมน่าสงสาร “ไม่เข้า กะ กัปตันคะ พระพายรู้ว่าตัวเองสวย แล้วก็น่ารัก แต่อย่าเอาพระพายเข้าไปในห้องนั้นเลยนะคะ พระพายยังมีเรื่องที่ยังไม่ได้ทำตั้งเยอะ อย่าพาพระพายเข้าไปเลยนะคะ พระพายผิดไปแล้ว พระพายขอโทษ” ใบหน้าจิ้มลิ้ม ดวงตากลมกระพริบตาปริบๆ อ้อนวอนเขาไม่หยุดปาก ขณะที่ชายตัวโตกลับมองดูเธอด้วยความสงสัย “เข้ามา” “ไม่” คนตัวเล็กปฏิเสธเสียงแข็ง แม้แขนข้างหนึ่งถูกชายตัวโตดึงไว้ทว่ามืออีกข้างของเธอกับเกาะขอบประตูเอาไว้ไม่ยอมปล่อย “ปล่อย” “ไม่มีทาง” “แน่ใจ?” “แน่ใจ” เพลิงสูดลมหายใจลึกมองเด็กสาวตัวเล็กที่กำลังต่อต้านเขาอย่างสุดกำลัง ถึงกระนั้นก็ไม่ได้ทำให้เขาวางมือจากเธอ “งั้นก็ช่วยไม่ได้” พึ่บ! อ่ะ กรี๊ดดด “ปล่อยนะ ช่วยด้วย ช่วยด้วย จะฆ่าคนแล้ว ใครก็ได้ช่วยด้วย” ร่างเล็กถูกอุ้มขึ้นพาดบ่าตามด้วยเสียงเล็กแหลมดังลั่น แขนขาดีดดิ้นสุดชีวิตแต่ก็ไม่เป็นผล นอกจากเสียงของเธอจะไม่หลุดรอดออกไปแล้ว พนักงานที่ผ่านมาเจอเหตุการณ์ก็เมินเฉยไม่ได้สนใจเสียงร้องของเธอเลยแม้แต่น้อย ทางเดินโล่งยาวทอดลึกเข้าไปด้านในของตึก ประตูบานใหญ่ค่อยๆห่างออกไปเรื่อย ๆ กระทั่งเลี้ยงหักมุม มาหยุดอยู่ที่ห้องสุดของทางเดิน แกร็ก! พึ่บ! ประตูห้องเปิดกว้างพร้อมกับโยนร่างเล็กลงจากบ่า และทันทีที่ปลายเท้าเล็กสัมผัสพื้นหญิงสาวก็พุ่งตัวหวังวิ่งออกไปจากห้อง ทว่าชายหนุ่มกลับรู้ทันยืนขว้างดักหน้าพร้อมปิดประตูลงกลอนในทัน ปึง! “จะไปไหน?” “กัปตันจะทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ พระพายรู้ค่ะว่าตัวว่าเองสวย แต่กัปตันจะเอาพระพายมาทรมานแบบนี้ไม่ได้ ทำแบบนี้มันผิดกฎหมายนะคะ” ชายตัวโตขมวดคิ้วจ้องใบหน้าจิ้มลิ้มด้วยความสงสัย “พระพายทำงานที่สโมต่อ หรือจะให้เป็นผู้จัดการทีมต่อก็ได้คแต่อย่าเอาพระพายเข้าห้องเชือดเลยนะคะ” “ห๊ะ!! ห้องเชือด” “ค่ะ ห้องเชือด พระพายยังมีพ่อมีแม่ต้องดูแล ปล่อยพระพายไปเถอะนะคะ” หึ ชายตัวโตเค้นขำ ยิ้มมุมปาก มองคนตัวเล็กที่กำลังทำตาอ้อนขอความสงสารอย่างจริงจัง “รู้ไหมว่าห้องเชือดที่ว่า หมายถึงห้องอะไร” ดวงตากลมโตจ้องใบหน้าคมเข้ม ก่อนที่เธอจะกัดริมฝีปากส่ายหน้า “ก็เป็นห้องทรมานผู้หญิงสวยๆ ไงคะ ผู้หญิงที่เข้าแล้วพอออกไปก็จะมีสภาพปางตาย ถ้าไม่เป็นบ้าเสียสติ ก็ต้องถูกหามส่งโรงพยาบาล” “งั้นเหรอ? อืม รู้แล้วก็ดี ถ้าอย่างนั้นเธอก็ทำใจซะ เพราะฉันบอกแล้วไงว่าคืนนี้ฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่ ๆ ” 0.0!!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more