ภาคินไม่พูดอะไรแต่แอบเขินจนหน้าแดงไปถึงใบหู มือหนายกขึ้นลูบท้ายทอยเมื่อเห็นสายตายิ้มกริ่มของบาร์เทนเดอร์หน้าใสคนตรงหน้า
"ยิ้มอะไร?"
ส่งสายตาดุตำหนิทันที เขาไม่ชอบให้ใครมาใช้สายตาแซวเขาแบบนั้นมันเสียระบบและเสียภาพลักษณ์ ภาคิน รัศมิ์สกุล หนุ่มหล่อผู้มีมาดเคร่งขรึม สุขุม เย็นชาและน่าเกรงขามหมด
"อย่าซีเรียสสิครับลูกพี่ เมียลูกพี่เขารักลูกพี่มากเขาเลยหวง ผมก็แค่ยิ้มเพราะว่า...มันน่ารักดีน่ะครับ"
บาร์เทนเดอร์หน้าใสรีบป้องปากชิงอธิบายด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่มไม่หยุด ดูบุคลิกท่าทางอันแพรวพราวของนายคนนี้แล้วอาจจะใสๆ แค่หน้าตา ดูท่าอย่างอื่นไหลลื่นเป็นปลาไหล
"เอาไป"
ภาคินแอบยื่นทิปแบงค์พันให้ไปสามใบเทา เหตุผลแค่รู้สึกพึงพอใจกับคำพูดเท่านั้น
"มีอะไรกันหรือเปล่าคะ?"
มธุรดาหันกลับมาถามเพราะปกติแล้วภาคินจะไม่ค่อยพูดคุยเล่นกับพนักงานของร้านแบบนี้เขาค่อนข้างถือตัวและจริงจังอยู่ตลอดเวลา เมื่อครู่เสียง
