มธุรดาลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งหลังจากหลับสนิทเรียกว่าหลับลึกเลยก็ว่าได้ นาฬิกาตรงฝาผนังบอกเวลาอีกทีก็เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว
"ตื่นแล้วเหรอ?"
เสียงอ่อนหนุ่มของภาคินดังขึ้น ดูเหมือนว่าเขากำลังเก็บเสื้อผ้าสัมภาระของเธอที่ใส่มาเมื่อวานใส่ลงในกระเป๋าผ้าใบเล็กที่ไม่รู้ว่าเขาเอามาตั้งแต่ตอนไหน หันไปเห็นผ้าชุบน้ำในกะละมังใบเล็ก
เขาเช็ดตัวให้เธอในขณะหลับ ถ้าเดาไม่ผิดจากที่หลับลึกหลับสนิทมธุรดาแน่ใจว่าหมอต้องให้ยานอนหลับเธอแน่
"แอนนี่หลับไปนานมั้ยคะ..แล้วยัยบี๋ล่ะ?"
ชะเง้อกวาดสายตามองไปรอบๆ
"กลับไปตั้งแต่คุณหลับแล้ว"
อืม..จริงสิเบบี๋มาตั้งแต่กลางวันใครจะรอเธอให้ตื่นได้ไหว นอนหลับไปตั้งหลายชั่วโมงขนาดนี้
"หมอให้แอนนี่กินยานอนหลับแน่เลยค่ะ หลับเป็นตาย"
เอาจริงๆพูดกับเขาแบบไม่กล้าสบตาเลยแม้แต่นิด หลายวันมานี้พยายามหลบหน้าหลบตาเขาตลอด ไม่ได้โกรธเรื่องวันก่อนแต่พยายามห่างเพื่อตัดใจไม่ให้เผลอคิดฟุ้ง
