เมื่อเดินพ้นมาจากห้องอาหาร อินทัชจึงกดรับสาย
“ว่ายังไงฐิสา”
“ทำไมเมื่อคืนอินถึงไม่รับสายฐิสา แถมยังปิดเครื่องใส่อีก ฐิสาโกรธมากนะ อินรู้ไหม”
เสียงโวยวายของฐิสาทำให้อินทัชกลอกตาอย่างอ่อนใจ
“พอดีผมลืมโทรศัพท์ไว้นอกห้องนอนแล้วแบตฯ หมดน่ะ เพิ่งชาร์ตเมื่อเช้า” อินทัชตัดสินใจโกหกเพราะไม่ว่าจะให้เหตุผลยังไงเขาก็ต้องถูกฐิสาต่อว่าอยู่ดี และเขาคงไม่สามารถบอกอีกฝ่ายไปตรงๆ ได้ว่าเมื่อคืนเขาเอาแต่ขบคิดเรื่องของผู้หญิงคนอื่นและเรื่องของเด็กชายที่เขากำลังสงสัยว่าจะเป็นลูกของเขาเอง
“คราวหลังอย่าทำแบบนี้กับฐิสาอีกนะ ฐิสาไม่ชอบ จำเอาไว้” ฐิสาสั่งเสียงเข้ม
“โอเคๆ” อินทัชรับปากอย่างขอไปที “มีอะไรอีกไหมผมต้องเตรียมตัวไปขึ้นเครื่อง”
“กลับมาแล้วมาหาฐิสาด้วยนะ เรื่องที่อินลืมนัดของเรา เราต้องคุยกันอีกรอบหนึ่ง”
“ได้ๆ แค่นี้นะ ผมต้องไปแล้ว” อินทัชกดวางสาย ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ จากนั้นเขาจึงกลับไปที่โต๊ะกิ
