ตะวันนอนดิ้นไปมาอยู่บนเตียง กรอบใบหน้ามีเหงื่อซึมออกมา เมื่อตอนนี้เขากำลังเผชิญหน้ากับฝันร้าย เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะเยาะเย้ยมากมายดังขึ้นอยู่รอบข้าง แสดงถึงความสมเพชและความสนุกสนานยามที่พูดถึงเขา
‘เขาว่าแม่เป็นแค่เด็กใจแตกในบ้าน’
‘พ่อตายก่อนจะเกิดเสียอีก’
‘คลอดได้เดือนเดียว แม่ก็หอบเงินหนีไปแล้ว’
ประโยคเหล่านี้ดังซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหู และทำให้ตะวันรู้สึกอึดอัดราวกับหายใจไม่ออก ไหนจะสายตาหลายคู่ที่จ้องมองมา ซึ่งเขาจำได้ว่าทั้งหมดนั้นคือดวงตาของบรรดาคนในสังคมของป้าของเขา ดวงตาเสแสร้งที่มักจะมาพร้อมกับรอยยิ้มหวาน หากก็แฝงความดูแคลนเขาอยู่ในที
เขาเกลียดคนพวกนี้ เกลียดคนประเภทนี้ที่สุด
ตะวันร่ำร้องอยู่ในใจก่อนจะผวาลืมตาตื่นขณะที่ลมหายใจยังคงถี่กระชั้น ตะวันชันตัวขึ้นนั่ง มองไปรอบด้านอย่างุนงงสักพัก ก่อนจะนึกได้ว่าตอนนี้เขาอยู่ในห้องพักของโรงแรม
“คุณตะวันตื่นพอดี คุณอินเพิ่งสั่งข้าวมาให้
