06 บทที่ 6 - 1
876 Words
การได้พบกับอินทัชอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้อุ่นไอฟ้าแทบลืมหายใจ ภาพความทรงจำครั้งเก่าที่เธอคิดว่าลืมไปได้หมดสิ้นฉายย้อนกลับมา ความเจ็บปวดเสียดขึ้นมาที่กลางอกอย่างที่อุ่นไอฟ้าควบคุมไม่ได้ หญิงสาวก้าวถอยหลังเมื่ออีกฝ่ายก้าวเข้ามาหา อินทัชชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางนั้นของเธอ อุ่นไอฟ้าเปิดประตูห้องพักตั้งใจจะหลบหน้าอีกฝ่าย แต่มือหนาก็ยันประตูที่กำลังจะปิดตัวลงเอาไว้ได้ก่อนที่เขาจะแทรกเข้ามาในห้องกับเธอ
อุ่นไอฟ้าพยายามรวบรวมสติ เธอจะต้องเข้มแข็ง เธอจะต้องไม่อ่อนแอให้ชายตรงหน้าเห็น
“คุณตามเข้ามาทำไม” อุ่นไอฟ้าถามอินทัช เมื่อแน่ใจว่าจะสามารถควบคุมเสียงของตัวเองไม่ให้สั่นได้แล้ว
“พี่...” อินทัชพูดได้แค่นั้นเพราะเขาก็ให้คำตอบแก่หญิงสาวตรงหน้าไม่ได้เหมือนกัน ทั้งๆ ที่เขาควรจะทำเป็นไม่รู้จักกับเธอตามที่เคยตกลงกันไว้ตอนพบกันสุดท้าย แต่ทำไมเขากลับพาตัวเองมาอยู่ตรงนี้
เขารู้แค่ว่ามีความรู้สึกบางอย่างที่พัดโหมขึ้นมา จนทำให้เขาไม่อยากปล่อยให้อุ่นไอฟ้าหายไปจากสายตาอีกหน ซึ่งอินทัชเข้าใจว่าคงจะเป็นความรู้สึกผิดที่ซุกซ่อนอยู่ในใจของเขา
“เราไม่รู้จักกัน ลืมไปแล้วหรือ ช่วยออกไปจากห้องนี้ และอย่าทำแบบนี้อีก” อุ่นไอฟ้าพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ห่างเหินกว่าเก่า อินทัชรู้ดีว่าเขาควรจะทำตามที่หญิงสาวบอกแต่เขากลับก้าวขาจากไปไม่ได้
“อุ่น...ไม่สบายเหรอ” อินทัชถามพร้อมกับมองดวงตาบวมช้ำของเธอ ดวงตาคู่นี้ที่เขาไม่เคยสลัดไปจากความทรงจำไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ตาม
อุ่นไอฟ้าเม้มปาก ก่อนจะตื่นตระหนกเมื่อคิดถึงบุตรชายของตัวเอง หญิงสาวหลุบตา เตือนตัวเองว่าให้นิ่งเข้าไว้ อินทัชไม่มีทางรู้เรื่องของอาทิตย์ ในเมื่อตอนนั้นเธอได้โกหกเรื่องสำคัญกับเขาไปแล้ว
“ไม่เกี่ยวกับคุณ” อุ่นไอฟ้าบอกปัด และเป็นฝ่ายจะเดินหนีออกจากห้องเพราะอยากจบบทสนทนากับคนตรงหน้าให้ไวที่สุด แต่อินทัชกลับคว้าแขนของเธอไว้ เธอเลยหันกลับไปมองเขาด้วยสายตาขุ่นขวาง
“เอ่อ...” อินทัชเหมือนนึกขึ้นได้ว่าเพิ่งทำสิ่งที่ไม่ควรทำลงไป เลยรีบปล่อยมือของตัวเอง อุ่นไอฟ้ารีบเปิดประตูก้าวออกจากห้อง ตรงไปทางห้องพักของตะวัน
“นี่คุณจะตามฉันมาทำไม” อุ่นไอฟ้าหันไปต่อว่าอินทัชที่เดินตามเธอมาห่างๆ อินทัชมองหมายเลขห้อง แล้วมองหน้าของอุ่นไอฟ้าอย่างแปลกใจ เมื่อเขามั่นใจว่าห้องๆ นี้คือห้องของตะวันตามที่ชญช์ให้ข้อมูลแก่เขา
“อุ่นรู้จักกับตะวันด้วยเหรอ”
อุ่นไอฟ้าเบิกตาขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำถาม
“คุณ...ว่าอะไรนะ”
อินทัชกำลังจะถามซ้ำหากแต่ประตูห้องพักถูกเปิดออกมาเสียก่อน
“คุณอิน” ชญช์เรียกชื่ออินทัชด้วยความดีใจ ตะวันที่นั่งอยู่ในห้องเลยรีบออกมาทันที
“พี่อิน”
อินทัชเลิกคิ้วจ้องมองเด็กชายแปลกหน้าที่เรียกชื่อของเขาอย่างสนิทสนมและยังส่งยิ้มให้เขา อุ่นไอฟ้าตัวเย็นวาบ รีบคว้าร่างของอาทิตย์ให้เดินตามเธอเข้าไปในห้อง
“อะไรของพี่เนี่ย ปล่อยเลยนะ” ตะวันพยายามขืนตัว หันมาบ่นอุ่นไอฟ้า และเรียกหญิงสาวด้วยสรรพนามใหม่หลังจากที่พูดคุยกันจนรู้ว่าอุ่นไอฟ้าอายุมากกว่าเขา
“นี่ตะวันรู้จักคุณอินด้วยเหรอ” อุ่นไอฟ้าจ้องหน้าตะวันอย่างนึกกลัวคำตอบ
“ใช่ พี่อินเป็นลูกชายเพื่อนป้าผม เป็นพี่ที่ผมสนิทที่สุด” ตะวันบอกเล่าและมองหน้าอุ่นไอฟ้าอย่างสงสัย “พี่ล่ะ รู้จักพี่อินด้วยเหรอ”
อุ่นไอฟ้าไม่ตอบ กลับมองไปทางอินทัชอย่างร้อนรน แววตาสั่นไหวอย่างรุนแรง
“เด็กคนนี้เป็นใคร” อินทัชเป็นฝ่ายถามขึ้นบ้าง เขากวาดตามองร่างของอาทิตย์อย่างจับสังเกตุสลับกับมองหน้าของอุ่นไอฟ้า และเขาเห็นถึงความสัมพันธ์บางอย่างระหว่างคนทั้งคู่จนใจของเขาเต้นรัว
“เด็กที่คุณตะวันเกือบขับรถชนครับคุณอิน” ชญช์ตอบคำถาม แต่นั่นยังไม่ใช่คำตอบอย่างที่อินทัชต้องการ
“อุ่น...เด็กคนนี้...”
“ลูกของฉันกับคุณราม” อุ่นไอฟ้าพูดแทรกขึ้นอย่างไม่รอให้อินทัชพูดจบ หญิงสาวเดินไปควงแขนของรามที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่ด้านหลังของตนเองจนแน่น “เด็กคนนี้เป็นลูกของฉันกับคุณราม ชื่อว่าอาทิตย์”
อุ่นไอฟ้าหันไปส่งยิ้มหวานให้กับรามที่ส่งยิ้มกลับมาให้เธอแม้ดวงตาของเขาจะมีคำถาม อุ่นไอฟ้าได้แต่ขอโทษอีกฝ่ายในใจ แต่นี่คือทางเดียวที่เธอคิดออกในตอนนี้
- Writer
