เล่ห์รัก สลับตะวัน

03 บทที่ 3 - 2

เดินทางราวชั่วโมงเศษก็ถึงร้านอาหารที่ตั้งอยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้ขนาดใหญ่ ร้านอาหารร้านนี้เป็นร้านอาหารไทยชื่อดังที่มีการดัดแปลงเมนูให้มีความเป็นพื้นเมืองมากขึ้น ทางร้านยังสร้างบรรยากาศเพื่อดึงดูดนักท่องเที่ยวด้วยการปลูกดอกไม้ไว้หลายสายพันธุ์ในบริเวณสวนของร้าน และยังทำซุ้มดอกไม้เพื่อเป็นจุดถ่ายรูปในมุมต่างๆ โดยแต่ละมุมจะมีสีสันรูปแบบการจัดดอกไม้ที่แตกต่างกันไป

ร้านอาหารร้านนี้อยู่ระหว่างทางกลับไปสวนส้มของราม อุ่นไอฟ้าเคยได้ยินชื่อร้านมาบ้าง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้มาที่นี่

“อยากกินอะไรสั่งได้เลยนะอุ่น” รามพูดพร้อมกับยื่นเมนูที่รับมาจากพนักงานให้หญิงสาว อุ่นไอฟ้ายิ้มรับแต่ก็สั่งอาหารจานเดียวแค่สองจานสำหรับเธอกับลูก รามนิ่วหน้า เปลี่ยนใจมาจัดการทุกอย่างเอง

“เอาข้าวผัดมาให้เด็กเหมือนเดิมนะครับ แต่ผัดกะเพราขอยกเลิก” รามบอกกับพนักงานที่หันมาทางเขา จากนั้นชายหนุ่มก็สั่งเมนูขึ้นชื่อของทางร้านไปห้าอย่างพร้อมกับข้าวเปล่าอีกหนึ่งโถ

“ฉันอยากกินหลายอย่าง อุ่นช่วยฉันกินแล้วกันนะ” รามบอกกับอุ่นไอฟ้าที่มองหน้าเขางงๆ เธอตอบรับคำของเขาเพราะไม่อยากทำตัวเรื่องมาก

“แม่ครับ ดอกไม้สวย ไปดูได้ไหมครับ” อาทิตย์ร้องขึ้นพร้อมกับชี้นิ้วไปทางสวน ร้านอาหารแห่งนี้ติดกระจกไว้รอบด้านเพื่อให้คนด้านในสามารถชื่นชมความงามที่ภายนอกได้

“เราต้องกินข้าวกันก่อนครับ แม่ต้องรีบกลับไปทำงาน”

อาทิตย์หน้าหมองลง

“ไหนๆ ก็มากันแล้ว พาอาทิตย์ไปเดินเล่นสักหน่อยเถอะอุ่น วันนี้ฉันให้อุ่นลาทั้งวัน”

“แต่ว่า...”

“ดูดอกไม้นะครับแม่” อาทิตย์ส่งเสียงอ้อน ทำเอาคนเป็นแม่ที่กำลังอ้าปากต้องเก็บคำค้านลงไป

“ครับ เดี๋ยวพอกินข้าวเสร็จ เราค่อยไปดูดอกไม้กัน”

ประโยคตอบรับของผู้เป็นแม่ทำให้อาทิตย์ร้องดีใจออกมา อุ่นไอฟ้ามองรามอย่างขอบคุณก่อนจะหันไปคุยเล่นกับลูกชายต่อ โดยมีสายตาของรามจับจ้องอย่างเพลิดเพลิน

รามอมยิ้มน้อยๆ นึกดีใจที่เขาคิดถูกที่พาสองแม่ลูกมาที่นี่ เขาอยากให้อุ่นไอฟ้าได้ผ่อนคลายบ้าง เมื่อเขาเห็นว่าชีวิตของหญิงสาวนั้นต้องดิ้นรนต่อสู้เพื่อให้มีชีวิตที่ดีขึ้นมากแค่ไหน เขาสะดุดตาใบหน้าหวานสวยของหญิงสาวตั้งแต่แรกเห็น แต่สิ่งที่ประทับใจมากกว่าคือความมุมานะของอีกฝ่ายที่สามารถเรียนต่อจนจบทั้งๆ ที่ต้องทำงานและคอยดูแลลูกน้อยแค่เพียงลำพังไปด้วย เขารู้ดีว่าเรื่องเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะเขาเองก็ต้องฝ่าฟันอุปสรรคมามากมายหลังจากบิดามารดาตายและทิ้งเพียงที่ดินว่างเปล่าไว้ให้

เขาเฝ้ามองการเติบโตของอุ่นไอฟ้าและลูก ความรู้สึกที่ลึกซึ้งมากขึ้นทุกวันทำให้เขานึกอยากดูแลคนทั้งสองตรงหน้าอย่างจริงจัง ก่อนหน้านี้เขากลัวว่าอุ่นไอฟ้าจะถูกครหาเลยไม่กล้าออกตัวมากนัก แต่ตอนนี้เขาและเธอก็รู้จักกันมานาน จนเขาคิดว่าถึงเวลาเสียทีที่เขาจะแสดงออกให้ชัดเจนกว่านี้

“อุ่นตักข้าวให้นะคะ”

รามดึงตัวเองออกจากความคิดเมื่อได้ยินเสียงหวานใสของอุ่นไอฟ้า ตอนนี้บนโต๊ะมีอาหารตามที่เขาสั่งถูกจัดวางเอาไว้เรียบร้อย และจานที่เคยว่างเปล่าของเขาตอนนี้ก็มีข้าวสวยร้อนๆ เช่นกัน

“ขอบใจมาก” รามบอกกับหญิงสาวที่ส่งยิ้มมาให้ก่อนจะหันไปตักข้าวใส่จานตัวเองสลับกับหันไปดูแลบุตรชาย

หลังจากกินข้าวเสร็จอาทิตย์ก็ร่ำร้องให้อุ่นไอฟ้าทำตามสัญญาทันที รามจึงให้อุ่นไอฟ้ากับลูกออกไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้ก่อน ส่วนเขาจะตามไปทีหลังเพราะมีสายโทรศัพท์ติดต่อเรื่องงานเข้ามาพอดี

“ดอกไม้สวยครับ เยอะแยะไปหมด” อาทิตย์วิ่งไปมาอย่างสนุกสนาน สำหรับเด็กอย่างเขาการได้วิ่งเล่นไปบนสนามใหญ่ขนาดใหญ่ก็มีความสุขมากแล้ว นี่ยังมีดอกไม้หลากสีที่ไม่เคยเห็นให้ดูอีก เลยยิ่งตื่นเต้นเข้าไปใหญ่

“อาทิตย์อย่าเพิ่งวิ่งครับ เราเพิ่งกินข้าวเสร็จ” อุ่นไอฟ้าพยายามบอกบุตรชาย แต่สุดท้ายก็ทำได้แค่ส่ายหน้ายิ้มๆ เมื่ออาทิตย์ยังกระโดดโลดเต้นไปมา อุ่นไอฟ้าเดินตามบุตรชายไปเรื่อยๆ แม้จะไม่ได้อยู่ใกล้มากแต่อาทิตย์ก็อยู่ในระยะสายตาของเธอ

อุ่นไอฟ้ามองไปรอบๆ บริเวณนี้สวยมากจริงๆ สวยกว่าในรูปภาพที่เธอเคยเห็นในอินเตอร์เนตเสียอีก

แต่อยู่ๆ ท้องฟ้าก็ค่อยๆ มืดลง ถึงแม้ช่วงนี้จะเริ่มมีมรสุมฤดูร้อน แต่อุ่นไอฟ้ากลับไม่เห็นเมฆเลยสักนิด แต่ดวงอาทิตย์กลับค่อยๆ อับแสงลงไป

“สุริยุปราคาเหรอ” อุ่นไอฟ้าพึมพำอย่างแปลกใจ หากก็ไม่ได้มองไปทางพระอาทิตย์ตรงๆ ได้แต่คาดเดาไปเอง

“ลูกหมาครับแม่” เสียงของบุตรชายแว่วเข้ามาในหู ทำให้อุ่นไอฟ้าหันกลับไปสนใจอาทิตย์อีกครั้ง เธอเห็นอาทิตย์ชี้ไปที่กลางถนนที่มีลูกหน้าตัวน้อยนั่งอยู่ ก่อนที่ลูกชายของเธอจะวิ่งพรวดไปหาลูกหมาตัวนั้น

“อาทิตย์” อุ่นไอฟ้าหวีดร้องสุดเสียงพยายามก้าวขาให้ไวที่สุดเมื่อเห็นรถยนต์คันหนึ่งที่เพิ่งเลี้ยวเข้ามาตามถนนและกำลังพุ่งเข้าหาบุตรชายของเธอ เสียงเบรกดังลั่นก่อนที่เราคันนั้นจะหักหลบจนชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่ข้างทาง ขณะที่อาทิตย์ถูกเฉี่ยวชนจนกระเด็นไปสลบตรงฟุตบาธ ส่วนลูกหมาที่ตื่นตกใจวิ่งหนีหายไป

“อาทิตย์ อาทิตย์ลูก” อุ่นไอฟ้าถลาเข้าไปดูลูกน้อย ร่างบอบบางแทบสิ้นสติเมื่อเห็นอาทิตย์นอนนิ่งและมีเลือดซึมออกมาจากศีรษะของบุตรชาย รามที่เพิ่งตามออกมาและทันเห็นเหตุการณ์ต้องช่วยประคองตัวของอุ่นไอฟ้าไว้

“ทำใจดีๆ ไว้ก่อนนะอุ่น ฉันจะโทร.เรียกรถพยาบาลให้” รามบอกอุ่นไอฟ้าที่กำลังทำตัวไม่ถูก อุ่นไอฟ้ามือสั่นแต่ไม่กล้าแตะต้องตัวบุตรชาย สมองของเธออื้ออึง รับรู้ถึงเสียงรอบข้างที่ดังขึ้นมาได้เพียงน้อยนิด

“คุณตะวันครับ คุณตะวัน”

เสียงดังมาจากฝั่งรถยนต์ของคู่กรณี ที่ดูเหมือนว่าคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยจะไม่ได้สติเช่นเดียวกัน