เล่ห์รัก สลับตะวัน

04 บทที่ 4 - 2

ทางด้านอุ่นไอฟ้าก็คุมสติแทบไม่อยู่เมื่อเห็นร่างของอาทิตย์ที่เอาแต่นอนนิ่งแทบไม่เคลื่อนไหวกาย รามยืนคุยกับหมอด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอยู่พักใหญ่ก่อนที่แพทย์เจ้าของไข้และพยาบาลจะเดินออกไปจากห้อง รามหันกลับมาดูอาทิตย์และมองเลยไปทางอุ่นไอฟ้า ตอนนี้ใบหน้าของหญิงสาวดูอิดโรยจนน่าเป็นห่วงว่าจะป่วยไปอีกคน

“เราจะทำยังไงกันดีคะคุณราม อุ่นคิดอะไรไม่ออกแล้ว” อุ่นไอฟ้านั่งห่อไหล่ รามจับบ่าหญิงสาวแล้วบีบเบาๆ

“หมอกำลังหาสาเหตุให้อยู่ อุ่นทำใจดีๆ ไว้ก่อนนะ”

คนฟังส่ายหน้า ถึงยังไงก็ไม่อาจทำใจได้ที่ลูกชายของเธอเอาแต่นอนนิ่งอย่างไม่รู้สาเหตุแบบนี้ น้ำตาของเธอไหลลงมาอีกครั้ง ทั้งๆ ที่มันเพิ่งเหือดแห้งลงไปไม่นาน

รามถอนหายใจออกมาก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเมื่อมันส่งเสียงดังขึ้น รามขมวดคิ้วอย่างหนักใจเมื่อต้นสายที่โทร. มาถามข่าวก็คงจะกำลังทุกข์ร้อนไม่ต่างจากคนทางนี้

“ลดาโทร. มา ฉันขอออกไปคุยก่อนนะ”

อุ่นไอฟ้าพยักหน้ารับ รามจึงเดินออกจากห้องไป หลังจากที่ลดาเดินทางถึงกรุงเทพฯ ก็โทรศัพท์มาหาอุ่นไอฟ้าตามที่สัญญากันไว้ ลดาจึงรู้ข่าวของอาทิตย์และร้องไห้เสียยกใหญ่ไม่ต่างจากคนเป็นแม่แท้ๆ

อุ่นไอฟ้านั่งสะอื้นอยู่นาน ก่อนจะคว้ามือเล็กมากุมไว้ รู้สึกรวดร้าวไปทั้งอก

“อาทิตย์ครับ แม่รออาทิตย์อยู่นะ ตื่นมาคุยกับแม่สิครับ” อุ่นไอฟ้าพูดประโยคเดิมๆ เพราะหวังว่าลูกชายของเธอจะตอบสนองบ้าง “อาทิตย์ครับ แม่รักอาทิตย์นะ ตื่นมาคุยกับแม่นะลูก”

อุ่นไอฟ้าซบใบหน้ากับฝ่ามือเล็ก ร่างบอบบางสั่นขึ้นเรื่อยๆ ภาพจากความฝันในคืนวันเกิดของบุตรชายตามมาหลอกหลอนจนทำให้เธอยิ่งเสียขวัญ อุ่นไอฟ้าพยายามปลอบใจตนเอง ก่อนจะรู้สึกเหมือนมีอะไรขยับใกล้ๆ กับบริเวณผิวแก้ม เธอจึงเงยหน้าขึ้น และเห็นว่านิ้วของอาทิตย์ค่อยๆ เคลื่อนไหว ก่อนที่ส่วนอื่นๆ จะขยับตาม

“อาทิตย์ครับ อาทิตย์” อุ่นไอฟ้าลุกขึ้นยืน ร้องเรียกบุตรชายด้วยเสียงที่ดังขึ้นอย่างดีใจ

“มีอะไรหรืออุ่น” รามที่เพิ่งกลับมาในห้องถามขึ้น

“คุณรามคะ อาทิตย์ฟื้นแล้วค่ะ” อุ่นไอฟ้าตอบคำถาม แต่สายตาของเธอยังคงจดจ้องไปที่บุตรชาย อุ่นไอฟ้าเห็นเปลือกตาของอาทิตย์ขยับไปมาก่อนที่มันจะค่อยๆ เปิดขึ้น

เด็กชายนิ่วหน้าน้อยๆ ยกมือขึ้นจับบาดแผลของตัวเอง

“อาทิตย์เป็นยังไงบ้างลูก เจ็บแผลหรือครับ” อุ่นไอฟ้าเอ่ยถามบุตรชายที่เริ่มจ้องมองมาที่เธอ อาทิตย์หรี่ตาลง ทำหน้าแปลกใจ

“เธอเป็นใคร” อาทิตย์พึมพำเสียงแผ่ว อุ่นไอฟ้าเลยได้ยินไม่ค่อยชัด

“อะไรนะครับ อาทิตย์จะพูดอะไรกับแม่ครับ”

“ฉันไม่มีแม่” อาทิตย์บอกปัดเสียงเขียว ประโยคนี้ดังกว่าเดิมและยังเป็นถ้อยคำรุนแรงจนทำให้คนฟังผงะ ใบหน้าเผือดสี

“อาทิตย์ครับ...”

“ใคร...อาทิตย์” อาทิตย์ขัดขึ้นอีก เสียงห้วนมากขึ้นเรื่อยๆ บ่งบอกถึงความหงุดหงิด อุ่นไอฟ้าหันไปสบตากับราม รอยยิ้มของเธอหายไป ท่าทางของหญิงสาวกลับมาตึงเครียดอีกครั้ง

“อาทิตย์ครับ” รามลองช่วยพูดแทนอุ่นไอฟ้า “นี่แม่อุ่น แม่ของอาทิตย์ไงครับ...”

“ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่มีแม่ พูดไม่รู้เรื่องหรือยังไง” อาทิตย์ตะเบ็งเสียงให้ดังที่สุดเท่าที่ร่างกายจะทำได้ “และฉันก็ชื่อตะวัน ไม่ใช่อาทิตย์ด้วย”

อุ่นไอฟ้าทำท่าจะทรุดลงกับพื้นจนรามต้องรีบรวบตัวหญิงสาวเอาไว้ ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อได้ยินคำพูดแปลกประหลาดจากร่างบนเตียง

ตะวันมองหญิงสาวที่เขาไม่คุ้นหน้าและมองเลยไปทางผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านข้างด้วยความหงุดหงิด นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน สองคนนี้เป็นใคร ทำไมอยู่ๆ ถึงเอาแต่เรียกเขาว่าอาทิตย์ และยังมาแทนตัวเองว่าแม่อีก

ตะวันนิ่วหน้า เมื่ออยู่ๆ ก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาอีกครั้ง เขาจำได้ว่าเขาขับรถชนต้นไม้เพราะมีเด็กคนหนึ่งวิ่งตัดหน้ารถยนต์ของเขา จากนั้นเขาก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย

ตะวันยกมือขึ้นกุมศีรษะ เพิ่งสังเกตเห็นมือของตัวเองที่เล็กผิดปกติ

ดวงตาของตะวันเบิกกว้าง เขารีบสำรวจร่างกายของตัวเอง แล้วก็คิดว่าทุกอย่างจะต้องเป็นแค่ความฝันแน่ๆ เมื่อร่างกายของเขาหดเล็กราวกับเด็กอายุสี่ห้าขวบเท่านั้น

“อาทิตย์ อาทิตย์ครับ” ผู้หญิงที่อยู่ข้างเตียงส่งเสียงขึ้นมาอีก ตะวันมองอีกฝ่ายด้วยความสับสน นี่เขากำลังฝันอยู่จริงๆ ใช่ไหม

“เดี๋ยวฉันไปตามหมอมาให้” ผู้ชายอีกคนพูดกับผู้หญิงแล้วเดินออกจากห้องไป ตะวันยกมือขึ้นหยิกตัวเองแล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อรู้สึกเจ็บขึ้นมา ผู้หญิงที่นั่งมองเขาอยู่ก็ทำท่าตกใจกับการกระทำของเขา รวบตัวเขาไปกอดไว้

“อาทิตย์ครับ นี่แม่ไงครับ แม่อุ่นของอาทิตย์ไง”

ตะวันพยายามดิ้นก่อนที่อาการปวดหัวอย่างรุนแรงจะจู่โจมขึ้นมาอีก เขาหลับตา ทิ้งตัวลงบนอ้อมกอดของอีกฝ่ายเมื่อความเจ็บปวดทำให้ร่างกายของเขาเริ่มอ่อนแรง สติของเขาพร่าเลือน ไม่แน่ว่านี่อาจจะเป็นเพราะเขากำลังจะตื่นก็ได้

ใช่...ทุกอย่างจะต้องเป็นแค่ความฝันแน่ๆ ทันทีที่เขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ทุกอย่างจะต้องกลับไปเป็นเหมือนเดิม