05 บทที่ 5 - 2

1046 Words

ร่างของอาทิตย์ยังคงนอนแน่นิ่งหลังจากที่กลับมาจากการตรวจเช็คสมองเรียบร้อย อุ่นไอฟ้านั่งอยู่ข้างเตียง คว้ามือเล็กมาจูบเพื่อย้ำเตือนบุตรชายว่าเธอยังรอคอยเขาอยู่ อุ่นไอฟ้ามองเด็กชายอย่างรักใคร่ ก่อนที่ดวงตาของเธอจะเปล่งประกายขึ้นมา เมื่อร่างของอาทิตย์เริ่มขยับช้าๆ และสุดท้ายก็ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง “อาทิตย์ครับ แม่อยู่นี่แล้วนะครับ” อุ่นไอฟ้าเรียกชื่อคนบนเตียงที่นิ่วหน้ามองเธอ “เธออีกแล้วเหรอ” ร่างของอาทิตย์พึมพำ ดึงมือออกจากมือของอุ่นไอฟ้า ใช้กุมศีรษะของตัวเอง “โธ่เว้ย นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย” อุ่นไอฟ้าตะลึงงันเมื่ออาทิตย์ยังคงทำท่าและพูดจาแปลกๆ ราวกับว่าเขาไม่ใช่ลูกชายของเธออีกครั้ง หญิงสาวหันไปสบตากับรามที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาในห้องอย่างร้อนใจ “คุณรามคะ” อุ่นไอฟ้าเรียกร่างสูงเสียงสั่นแล้วส่ายหน้า รามเข้าใจในทันทีเลยว่าอาทิตย์ที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาคงมีอาการเหมือนครั้งที่แล้ว “เดี๋ยวฉันมา” รามเดินออกจากห้องเพื่อไปตามหมอ อุ่นไอฟ้าจึงหันกลับไปทางบุตรชายอีกครั้ง “อาทิตย์...” “ฉันชื่อตะวัน” เด็กน้อยสวนกลับ “แล้วนี่ไอ้ชญช์ไปไหน ที่นี่มันที่ไหนกัน” อุ่นไอฟ้าตะลึงงันแต่ก็ยังพยายามตั้งสติ อย่างน้อยการที่บุตรชายของเธอฟื้นขึ้นมาย่อมดีกว่าการที่เธอต้องทนเห็นลูกของเธอนอนอยู่นิ่งๆ “อาทิตย์เกือบถูกรถชนที่ร้านอาหาร แม่เลยพามาโรงพยาบาลไงครับ” อุ่นไอฟ้าค่อยๆ เล่าเรื่องราวก่อนหน้านี้ให้อาทิตย์ฟังอย่างใจเย็น “รถชนที่ร้านอาหารเหรอ...” เด็กชายพึมพำ และเงียบไปราวกับว่ากำลังทบทวนอะไรบางอย่าง “แล้วคนขับรถล่ะ พาฉันไปหาคนขับรถที” อยู่ๆ อาทิตย์ก็โพล่งขึ้นมา “ฉันอยากไปเจอคนขับรถ พาฉันไปเดี๋ยวนี้” อุ่นไอฟ้ามองหน้าอาทิตย์อย่างไม่เข้าใจ ความรู้สึกต่างๆ ถาโถมปั่นป่วนเมื่อลูกชายของเธอทำราวกับว่าเป็นใครคนอื่นจริงๆ หญิงสาวเบิกตากว้างขึ้นเมื่อได้ยินถ้อยคำหยาบคายออกมาจากปากของเด็กชายเต็มไปหมด ก่อนที่ร่างเล็กจะก้าวลงจากเตียง “อาทิตย์จะไปไหนครับ” อุ่นไอฟ้าคว้าแขนเล็ก แต่อาทิตย์ก็สะบัดอย่างแรงจนทำให้อุ่นไอฟ้าที่ไม่ทันตั้งตัวเซถอยหลังจนเกือบล้ม อาทิตย์วิ่งออกจากห้อง ทำให้อุ่นไอฟ้าต้องรีบตั้งหลัก วิ่งตามออกไปทันที อุ่นไอฟ้าเห็นอาทิตย์วิ่งเข้าไปหาชายใส่แว่นคนหนึ่งที่เพิ่งเปิดประตูออกมาจากห้องพักฟื้นและเธอจำได้ว่าเป็นเพื่อนของคู่กรณี “ไอ้ชญช์” อาทิตย์ร้องเรียกชายคนนั้นที่ก้มลงมองเด็กชายอย่างแปลกใจ ก่อนที่อาทิตย์เข้าไปในห้องที่ยังเปิดประตูค้างไว้ ห้องพักผู้ป่วยของชายที่ชื่อ ตะวัน ตะวัน...อย่างนั้นเหรอ อุ่นไอฟ้าเบิกตากว้าง ‘ฉันชื่อตะวัน’ ไม่หรอก...ไม่มีทาง... เรื่องเหลือเชื่อแบบนั้นไม่มีทางเกิดขึ้น... ตะวันที่ตอนนี้อยู่ในร่างของอาทิตย์วิ่งพรวดเข้าไปในห้องแล้วแทบจะทรุดลงกับพื้นเมื่อเห็นร่างของตัวเองนอนนิ่งอยู่บนเตียง เขาพุ่งเข้าหาร่างนั้น เขย่าแรงๆ พร้อมกับตะคอก “ใครอยู่ในนั้นออกมาเดี๋ยวนี้นะเว้ย” “เฮ้ยๆๆ” เสียงชญช์โวยวายก่อนจะเข้ามาดึงตัวตะวันออกจากร่างของตัวเอง ตะวันสบถอยู่หลายคำด้วยความที่ตัวเล็กกว่าทำให้เขาดิ้นไม่หลุด “กลับไปที่ห้องกับแม่นะอาทิตย์” แม่ของเด็กอาทิตย์เดินเข้ามาพูดกับเขา ดวงตาของเธอบวมช้ำจนทำให้ตะวันนึกเห็นใจอยู่บ้าง แต่ถึงอย่างไรเขาก็ต้องหาทางพิสูจน์เรื่องบ้าๆ นี้ให้ทุกคนเชื่อให้ได้ “ไม่กลับ บอกแล้วไงว่าฉันชื่อตะวัน ไม่ใช่ลูกของเธอ” ตะวันตะโกน เงยหน้ามองชญช์ “ไอ้ชญช์ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันเป็นเจ้านายแกนะ แกจะมาจับฉันแบบนี้ไม่ได้” ชญช์มองเขาราวกับมองคนบ้า ทำให้เขานึกหงุดหงิดขึ้นมาจึงกัดมือของชญช์อย่างแรง “โอ้ย” ชญช์ร้องขึ้น รีบปล่อยมือออกทันที ตะวันรีบผลักร่างของชญช์ซ้ำ รีบปีนหนีขึ้นไปบนเตียงคนไข้ “อาทิตย์” ผู้หญิงนัยน์ตาเศร้าเรียกชื่อลูกของตัวเองอีกครั้ง ชญช์ที่มีท่าทางโกรธจัดก็รีบลุกขึ้นยืนตั้งใจจะเล่นงานตะวันเต็มที่ “แม่ครับ...” อยู่ๆ ร่างของตะวันก็เปล่งเสียงออกมา ชญช์ที่กำลังจะเข้ามาล็อคตัวเด็กน้อยอีกครั้ง จึงหันเหความสนใจไปทางเจ้านาย “คุณตะวัน คุณตะวันฟื้นแล้ว” ชญช์ร้องออกมาอย่างดีใจ เมื่อร่างของตะวันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ชายหนุ่มรีบช่วยพยุงเจ้านายน้อยของตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง ในขณะที่อุ่นไอฟ้าอาศัยจังหวะที่ตะวันกำลังเผลอรีบเข้ามารวบร่างลูกชายไว้ในวงแขน “เฮ้ย ปล่อยนะ” ตะวันดีดดิ้น “กลับไปที่ห้องกับแม่นะอาทิตย์” “แม่ครับ แม่” ร่างของตะวันเบะปาก อ้าแขนหันมาทางอุ่นไอฟ้า “แม่ครับ อาทิตย์เจ็บๆ” ทุกคนต่างพากันมองท่าทางนั้นด้วยความตกใจ ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ “แม่ครับ” ชายหนุ่มบนเตียงเรียกอุ่นไอฟ้าเสียงสั่น ร้องไห้ออกมาราวกับเด็กๆ อุ่นไอฟ้าเผลอปล่อยมือจากเด็กชายในวงแขน ก้าวถอยหลังออกไปอีกสองสามก้าวทันที “ข่ะ...คุณตะวันเล่นอะไรครับเนี่ย ไม่สนุกเลยนะครับ” ชญช์เริ่มพูดติดอ่าง ใบหน้าของเขาเผือดสี “ฉันต่างหากตะวัน” ตะวันที่อยู่ในร่างอาทิตย์ย้ำอีกครั้งพลางชี้มือมาที่ตัวเอง ตะวันสบตากับชญช์ก่อนจะหันไปสบตากับอุ่นไอฟ้า ยื่นมือชี้ไปทางร่างของตัวเองบ้าง “ส่วนไอ้ที่อยู่ในร่างฉันน่ะ ลูกของเธอ” ตะวันพูดเสียงดังฟังชัด ในขณะที่อุ่นไอฟ้าทรุดลงไปนั่งตรงโซฟาอย่างอ่อนแรง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more