THE ENEMY HEIR I COULDN'T RESIST

CHAPTER 7

Bukas na ang flight namin ni Zoe pabalik ng Maynila. First day of classes sa susunod na linggo. Kailangan ko nang bumalik sa realidad na matagal kong ti

nakbuhan.

Pero ngayong gabi, ayaw ko munang isipin ang bukas.

Nakahiga kami ni Calix sa kama ng glass house niya, tahimik, magkayakap sa ilalim ng kumot. Walang TV, walang cellphone, walang kahit anong distraction—kundi ang tunog lang ng mahinang bugso ng hangin mula sa bukas na bintana at ang pagtibok ng puso naming magkalapit.

Nasa likod ko siya, niyayakap ako mula sa likod, ang dibdib niya nakadikit sa likod ko, braso niyang mahigpit na nakapulupot sa bewang ko. Mainit ang hininga niya sa batok ko.

Ayokong matulog. Ayokong matapos ang gabing ‘to.

“I hate this,” bulong ko, pilit pinipigil ang luha.

“I know,” mahinang sagot niya. “Kung ako lang ang masusunod, hindi ka na aalis. Pero…” huminga siya nang malalim, “you need to finish what you started. You have dreams, Gia. Kailangan mong abutin ‘yon.”

“Pero bakit parang ang sakit?” tinig ko’y basag.

“Because it matters,” sagot niya. “Hindi madali ang tama. Pero kung totoo ang meron sa atin, kahit gaano pa tayo kalayo… babalik tayo sa isa’t isa.”

“Bakit hindi mo na lang ako ikulong dito gaya ng biro mo dati?” Mahina akong tumawa, pilit tinatago ang sakit. “Sabi mo noon, ‘don’t tempt me’… e kung gusto ko namang matempt ka?”

Napangiti siya, malungkot. “Gusto ko, Gia. Pero mahal kita, kaya hindi ko ipagkakait sa’yo ang kinabukasan mo. I’ll wait—sa tamang panahon, sa tamang pagkakataon. Basta tapusin mo muna kung ano ang dapat mong tapusin. I’ll still be here.”

Tumulo ang luha ko.

Napahigpit ang yakap niya. Hinalikan niya ako sa batok, mabagal, puno ng emosyon.

Pinatong niya ang isa pang hita sa akin, niyakap ako ng buong katawan niya. Ramdam ko ang init ng balat niya sa likod ko, ang marahang paghinga niya, ang bigat at init ng presensya niyang parang gustong ipaalala na nandito siya, buo, para sa akin.

“Calix…” mahina kong tawag.

“Hmm?”

“Gusto ko ‘to maalala. Yung pakiramdam na kasama ka. Gabi na ‘to.”

Hindi siya sumagot. Sa halip, hinalikan niya ang batok ko—marahan, sunod-sunod, parang dasal.

“Then let me show you,” bulong niya, paos at mababa.

Hinaplos niya ang tiyan ko gamit ang isang kamay, dumaan sa puson, hanggang sa maramdaman ko ang palad niyang dumudulas sa pagitan ng mga hita ko. Napasinghap ako.

“Open your legs a little,” bulong niya muli, mainit ang hininga sa leeg ko.

Sumunod ako. Marahan niyang hinawi ang hita ko, saka niya hinaplos ng gitnang daliri ang hiwa ko—dahan-dahan, paikot, parang sinisiyasat ang bawat bahagi ko. Basa na ako, at alam niyang siya ang dahilan.

“God, you’re soaked…” bulong niya, at ipinasok ang isang daliri sa loob ko—banayad, maingat, pero tiyak.

Napasinghap ako, kumapit sa braso niyang nakayakap sa akin. Gumalaw ang daliri niya sa loob, mabagal sa una, tapos sinabayan ng isa pa. Marahan siyang naglabas-masok, habang ang hinlalaki niya’y abala sa paglalaro sa sensitibong laman sa ibabaw.

“Calix…” paungol kong tawag sa kanya, napapapikit ako sa sarap.

Hinalikan niya ang gilid ng tenga ko, sabay bulong, “Just feel me. I’m right here.”

Habang patuloy ang daliri niya sa mabagal na ritmo, ikiniskis niya ang sarili sa puwitan ko. Ramdam ko ang katigasan niya, mainit at handa. Gumagalaw siya, sinasabayan ang bawat ungol ko ng mahinang ungol din niya.

“Please…” bulong ko, hindi ko na alam kung anong hinihiling ko—mas pa, mas malapit, mas siya.

Tinanggal niya ang daliri niya, basa’t nangingintab, tapos dahan-dahan niya akong pinasok mula sa likod. Marahan. Walang pagmamadali. Wala ring pag-aalinlangan. Mainit ang pagsanib ng katawan naming dalawa—parang bumubuo ng tahanan.

Nakahawak pa rin siya sa kamay ko habang gumagalaw siya sa loob ko, mabagal, masinsinan. Puno ng pag-aalaga at pananabik.

“Ang sarap mo, Gia…” bulong niya, habang pinipisil ang kamay kong hawak niya.

Napapikit ako, ninanamnam ang bawat ulos niya. Ang bawat daing, ang bawat halik sa batok at pisngi, parang ukit na sa kaluluwa ko.

“Don’t forget this,” bulong niya. “Don’t forget me.”

“Hindi ko kaya…” sagot ko, boses ko’y nanginginig.

“Then don’t,” mahinang sabi niya. “Dahil kahit anong mangyari, ikaw ang uuwian ko.”

Muling gumapang ang kamay niya pababa, nilaro ng mga daliri niya ang u***g ko habang marahan pa rin ang pag-ulos niya. Mas naramdaman ko ang kiliti, ang init, ang pag-ipon ng sensasyon sa loob ko.

“I’m close…” bulong ko, halos mapaiyak.

“I know, baby. Just let go…”

At kasabay ng isang mariing ulos at pagkalabit ng hinlalaki niya sa tinggil ko, sumabog ang init sa loob ko. Napasigaw ako sa sarap, pinisil ang kamay niyang hawak ko habang nanginginig ang katawan ko sa tindi ng pag-abot.

Ilang segundo lang, naramdaman kong sumabay siya—isang impit na ungol ang binitawan niya habang bumaon siya nang huli, sabay na pumulandit ang init sa loob ko.

Hinagkan niya ang balikat ko, pisngi, batok. Hindi siya bumitaw.

Mahigpit ang yakap niya, parang gusto niyang ipako ang sandaling ‘yon sa pagitan naming dalawa.

Pagkatapos ng lahat—ng mainit, mabagal na pag-angkin niya sa akin habang magka-spoon kami sa kama—ramdam ko pa rin ang pintig ng puso niya sa likod ko.

Hinahagod niya ang braso ko habang nakayakap pa rin siya. Tahimik lang kami. Parang ayaw na naming galawin ang sandali.

Maya-maya, dahan-dahan siyang umangat mula sa kama. Akala ko aalis na siya.

“Calix?” tawag ko, medyo naalarma.

“Wait lang,” mahina niyang sagot habang bumubukas ng drawer sa bedside table niya.

Pagbalik niya sa kama, may hawak siyang maliit na kahon. Umupo siya sa gilid ko at binuksan ‘yon sa harap ko.

Isang necklace—simple pero elegante. Silver chain, at may maliit na pendant na naka-engrave ang pangalan niya.

Calix.

Parang biglang hindi ako makahinga.

“Para sa’yo,” bulong niya. “Gusto ko kahit nasa Manila ka na, may part pa rin ako na kasama mo.”

Napakagat ako sa labi ko, pigil ang emosyon.

“Calix…”

“Huwag ka nang umiyak,” sabi niya habang siya na mismo ang nagsuot ng kwintas sa leeg ko. “Hindi kita pipigilan umalis, Gia. Kailangan mo ‘to. Kailangan mong tuparin ang mga pangarap mo.”

Napasandal ako sa dibdib niya habang nilalaro ang pendant.

Kinabukasan, hawak ko ang kamay ni Calix buong biyahe papunta sa airport. Tahimik kami, pero ramdam ko ang bigat sa bawat hingang sabay naming nilulunok.

Pagdating namin sa departure area, andun na sina Zoe at Lance. Halatang kakarating lang din nila. Si Zoe, masungit na agad habang tinitignan ako.

“Ang drama mo, Gia. Di ka naman magma-migrate,” biro niya.

Pero kahit pa nagbibiruan kami, ramdam ko ‘yung lungkot sa likod ng lahat. Iba ‘yung titig sa akin ni Calix—para bang sinusubukan niyang i-memorize ang mukha ko.

"Five minutes na lang," sabi ni Zoe habang hinahatak si Lance palayo para bigyan kami ng space.

Niyakap ako agad ni Calix. Mahigpit. Yung parang ayaw niya na akong pakawalan.

“Mag-iingat ka palagi, Gia. Huwag kang gagala mag-isa. Text mo ako kahit anong oras. Promise me.”

Tumango ako, pilit pinipigilan ang luha ko. Pero nang maramdaman ko ‘yung kamay niyang humawak sa pisngi ko at ‘yung mga mata niyang puno ng emosyon, hindi ko na napigilan.

“Calix…”

Hinalikan niya ako. Dahan-dahan sa una. Pero naging mapusok. Puno ng pangungulila. Puno ng pangakong kahit magkalayo kami, hindi magbabago.

“Babawi ako agad sa ‘yo,” bulong niya habang hinahaplos ang buhok ko. “I’ll visit you soon. Hindi kita papatagalin nang walang ako sa tabi mo.”

“I’ll wait for you,” sagot ko. “I’ll always wait for you.”

Pilit kong pinilit ang sarili kong lumakad papasok sa gate. Pero bago ako tuluyang makapasok, lumingon pa ako.

Nakatayo pa rin siya roon. Tahimik. Pero ‘yung mga mata niya—punong-puno ng pangako.

At kahit pa mahirap, kahit pa ang daming “what if,” alam kong hindi lang basta goodbye ‘yon.

It was a promise.

A silent one—but real.

And I was holding on to it.

Pagdating namin sa Manila, parang naiwan yung puso ko sa Davao.

Pagbaba ko pa lang ng eroplano, habang hinihintay si Zoe na mag-CR, binuksan ko agad ‘yung phone ko. Wala pa ring message si Calix pero may notification na “Seen” sa last kong text:

“Boarding na kami. Miss you na agad.”

Napabuntong-hininga ako habang tinititigan ‘yung screen.

Sa kotse pa lang pauwi, dumaan ako sa mga pamilyar na daan—mga building, billboard, ilaw ng lungsod—pero iba na ang pakiramdam. Wala si Calix sa tabi ko.

Pagdating ko sa bahay, diretso ako sa kwarto. Binuksan ko ‘yung luggage, nilabas ang isang maliit na jewelry box.

Bumigat ang dibdib ko nang makita ko ‘yung kwintas na ibinigay niya bago ako umalis—CALIX, naka-engrave. Simpleng silver necklace, pero mas mabigat pa sa puso ko.

Isinabit ko sa leeg. Hinawakan ko sandali habang nakapikit.

“Miss na kita…” mahina kong bulong.

Kinagabihan, habang nasa kama na ako, wala pa ring message. Pero naiintindihan ko—busy siya, may trabaho, may responsibilidad.

Pero kahit anong pilit kong matulog, hindi ko mapigil ang pag-iisip sa kanya.

‘Yung huli naming gabi.

‘Yung init ng katawan niya sa tabi ko.

‘Yung boses niya habang bulong-bulong niya sa tenga ko na huwag akong bibitaw.

Hinawakan ko ang unan. Inamoy ko. Wala na ‘yung amoy ni Calix, pero sa isip ko, siya pa rin ang laman.

Ganito pala ‘pag umibig ka.

Pag bumitaw ang kamay, ‘yung puso mo… hawak pa rin.

Kinabukasan, ramdam ko ang pagka miss ko kay Calix. Wala nang si Calix sa umaga. Wala nang lambing, halik, at tawanan habang sabay kaming kumakain. Dito sa bahay, kami lang ni Papa—pero parang mas nararamdaman ko pa ang presensya niya sa mga newspaper article kaysa sa mismong bahay namin.

Si Papa, si Ramiro Sarmiento, CEO ng Sarmiento Holdings—isa sa mga pinakamalalaking conglomerate sa bansa.

Bale Real Estate & Luxury Hotels ang negosyo namin. Na ang headquarters ay nasa Bonifacio Global City, Taguig City.

High-end ang residential and commercial real estate.

Five-star hotels and resorts across the Philippines and Southeast Asia ang Liora Hotels & Resorts (Luxury Hotel Brand of Sarmiento Holdings)

Ito ang pinagkakaabalahan ni papa luxury hotel chain combining modern elegance with Filipino heritage and world-class service. “Liora” means “light” — a symbol of comfort, luxury, and prestige. Marami kaming branches. meron ng 50 sa Pilipinas at 20 naman sa Southeast Asia.

Kaya din siguro laging itong abala. Laging seryoso. At laging may kasamang anino ng kapangyarihan.

Kasama niya lagi ang:

Sekretaryong si Victor Cruz, laging may hawak na tablet at walang ibang sinasabi kundi “Yes, Sir.”

Dalawang bodyguards na sina Elmer at Rico, parehong tahimik pero intimidating ang tindig—parang kahit anong oras, kayang takutin ang kahit sinong may masamang tangka kay papa.

At dito sa bahay, sina Yaya Bel—na nag-alaga sa akin mula pagkabata, at si Aling Nida, ang masungit pero maalaga naming kasambahay.

Wala akong inasahang pagbabago. Kaya halos nabilaukan ako sa kinakain kong sinangag at itlog nang bigla akong sabayan ni Papa sa hapag-kainan.

Tahimik muna siya. Tapos nagsalita.

“Kumusta ang bakasyon mo sa Davao?” tanong niya habang binubuksan ang bote ng juice.

Napatingin ako sa kanya, parang nagdududa kung totoo ba ‘tong moment na ‘to.

“Masaya po,” sagot ko. “Tahimik... pero ang daming bagong experience.”

Tumango lang siya, parang ayaw na niyang palalimin pa ang usapan. Tuloy lang siya sa pagkain, habang ako, pilit pinapakalma ang t***k ng puso ko.

Kahit ganito lang… kahit isang tanong lang… para sa akin, malaking bagay na ‘yon.