ระหว่างที่ทั้งสองเดินตรงไปที่ลานจอดรถ นาตาชาที่กำลังเดินด้วยท่าทีสง่างามกลับสะดุดกับพื้นเข้าอย่างจัง ส้นสูงความสูงกว่า 2 นิ้วกำลังทำให้เธอปรับสมดุลในการเดินได้อย่างยากลำบาก ร่างบางค่อย ๆ ล้มไปข้างหน้าตามกฎแรงดึงดูด ตอนนั้นเองที่นาตาชาคิดว่าเธอต้องกระแทกพื้นอย่างจัง แต่ว่า
“เป็นอะไรรึเปล่า???” แขนกำยำของฌอนโอบรับเธอเอาไว้ได้พอดี
นาตาชามองสบตาคู่หมั้นของเธอด้วยอาการตกใจ แววตาสั่นไหวเหมือนกระต่ายป่าที่กำลังเผชิญกับความน่ากลัวก็ไม่ปาน เธอไม่รู้ว่าไอ้อาการใจเต้นกระหน่ำแบบนี้มันเกิดเพราะความตกใจกลัวของเธอ หรือคนตรงหน้ากันแน่ ที่กำลังทำให้เธอแทบคุมสติไม่อยู่เช่นนี้
“มะ ไม่ค่ะ” นาตาชาตั้งสติแล้วค่อย ๆ ขยับตัวไปตามแรงแขนของฌอนที่พยายามพยุงให้เธอกลับมายืนตรงอีกครั้ง
“ตกใจหมดเลย” ฌอนพ่นลมหายใจออกมาเช่นกัน
“ขอโทษค่ะ” นาตาชาพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาที่สุด
“ว่าไงนะครับ”
“เปล่าค่ะ” นาตาชาผู้ที่แทบจะไม
