CHAPTER 7

1374 Words

“คลิก” เสียงประตูปิดเบา ๆ เมื่อนาตาชาเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นชายหนุ่มในชุดดำกำลังยืนพิงกับผนังทางเดินอยู่ เขาเอาสองมือล้วงกระเป๋าอย่างเดิม ก่อนจะเหลือบมองเธออีกครั้ง “ไปกันเถอะค่ะ” นาตาชาเอ่ย “...” เขาพยักหน้าแล้วพาเธอเดินไปยังอีกห้องหนึ่งซึ่งเล็กกว่า เป็นห้อง VVIP แบบส่วนตัวที่ให้สาว ๆ ได้เพลิดเพลินกับการบริการแบบพิเศษของหนุ่ม ๆ ที่พวกเธอชื่นชอบ นาตาชาเดินเข้ามาตามโนเนมเขาเดินนำเธอแล้วนั่งลงบนโซฟาขนาดใหญ่ ก่อนจะหันมามองเธอด้วยแววตาแปลกประหลาด “คุณจะให้อะไรฉันคะ?” นาตาชาทวงถาม “คุณต่างหากจะให้อะไรผม” เขาถามกลับ “ฉันไม่มีอะไรให้หรอก” “ผมเห็นคุณมาที่นี่บ่อย ๆ คุณคงชอบหนุ่ม ๆ มากสินะครับ” เขายกยิ้มเหมือนจะดูถูกเธอ แต่สายตาแบบนั้นทำอะไรเธอไม่ได้หรอก เพราะเธอมองว่ามันน่าค้นหามากกว่า “ใช่ค่ะ ฉันเป็นคุณหนูร่ำรวยที่ไม่อยากมีพันธะ การหาหนุ่ม ๆ มาคอยเอาใจคงไม่ใช่เรื่องผิดมั้งคะ?” เธอถามพลางเดินมาตรงหน้าเขา แววตาชายหนุ่มคนนี้ไม่ธรรมดา ไม่มีความรู้สึกว่าอยากจะเอาอกเอาใจเธอแม้แต่น้อย มันเป็นแววตาของคนที่รู้สึกเหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด “ไม่ผิดหรอก แต่คุณไม่คิดว่าทำตัวแบบนี้มันแย่เหรอครับ” “ตรงไหนแย่ล่ะคะ ฉันไม่ได้...” เธอหยุดความคิดที่จะอธิบายให้ชายหนุ่มตรงหน้าฟังว่าเธอไม่ได้มีอะไรเกินเลยกับผู้ชายในบาร์โฮสต์เลยแม้แต่น้อย เพราะเธอรู้ดีว่าผู้ชายพวกนี้แค่อยากได้เงินจากเธอ และเธอฉลาดพอที่จะไม่เอาหัวใจลงไปเล่นกับพวกหนุ่ม ๆ “ไม่ได้...” เขาขยับมองหน้าเธอด้วยแววตาที่อยากรู้อยากเห็นอย่างโจ่งแจ้ง “อืม...ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ฉันไม่มีแฟนหรือสามี จะเที่ยวผู้ชายมันจะแย่ตรงไหนล่ะ” เธอยิ้ม แต่เขายิ้มกลับมาให้เธอด้วย (รอยยิ้มเย่อหยิ่งแบบนั้นคืออะไรนะ) นาตาชาได้แต่คิดในใจ แต่เพียงเสี้ยววินาทีนั้นเอง เธอกลับโดนกระชากลงไปหาเขา ใบหน้าเรียวยาวใกล้กับชายหนุ่มเพียงแค่ลมหายใจ กลิ่นเหล้าจินกระทบเข้าหาเธอ ปลุกความรู้สึกหลากหลายในตัวนาตาชาโดยไม่ตั้งใจ เธอสบตาเขาที่นิ่งชะงัก ก่อนที่เขาจะโน้มเข้าหาเธอ หัวใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ มันคร่อมไปมาจนเธอรู้สึกเหมือนกำลังจะจมน้ำ “อะไรกัน แค่นี้ก็ใจสั่นซะแล้วเหรอคุณหนูนา” เขาเรียกชื่อเธอ แต่ทำไมกัน แค่เขาเรียกชื่อ เธอก็รู้สึกเหมือนเธอกำลังฟังเพลงที่หวานเลี่ยน “ใจสั่นอะไร แค่นี้ฉันไม่สะทกสะท้านหรอก” นาตาชาดันตัวออกห่างจากเขา แต่เขากลับดึงเธอให้เข้าใกล้ นาตาชารู้ดีว่าผู้ชายคนนี้ไม่เหมือนหนุ่ม ๆ คนอื่น เธอลอบกลืนน้ำลายด้วยความกังวลใจ “งั้นขอจูบละกัน” เขาเอ่ยโดยไม่ทันให้เธอได้ตั้งตัว เธอไม่เคยจูบคนไปทั่ว ไม่ใช่กับหนุ่มบาร์โฮสต์ แต่ถ้าโดนท้าก็ไม่แน่เหมือนกัน ระหว่างที่เธอกำลังคิด ริมฝีปากของเขาก็ประกบเข้าที่ริมฝีปากเธอทันที นาตาชารู้สึกเหมือนมีกระแสไฟที่วิ่งตั้งแต่ปลายเท้าจนถึงท้องน้อย (ได้ ฉันจะทำให้นายต้องสำนึกผิดที่มาจูบกับฉันเอง) นาตาชาคิดในใจ ก่อนจะบรรจงจูบกลับชายหนุ่มอย่างดูดดื่มจนอีกฝ่ายก็ตกใจไม่น้อยเหมือนกัน เขาพยายามจะเป็นฝ่ายปั่นหัวเธอ แต่เธอกลับจะปั่นหัวเขากลับ โนเนมแอบลืมตามองหญิงสาวที่หลับตาพริ้มพร้อมกับจูบเขากลับอย่างหนักหน่วง จนเขาต้องดันตัวเธอออกห่าง “พอก่อน” เขาเอ่ยก่อนจะใช้มือเช็ดริมฝีปากอย่างรวดเร็ว “ไหน...ว่าแน่ไงล่ะ” นาตาชายิ้มอย่างผู้ชนะ “ไม่นึกว่าคุณจะทำขนาดนั้น” เขาตอบ “ขนาดไหน?” “คุณ...ทำแบบนี้กับทุกคนใช่มั้ย คุณหนูนา” เขายิ้ม “ไม่...ใช่” เธอตอบแบบกำกวม แต่โนเนมรู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้... น่าสมเพชกว่าที่เขาคิด “พรึ่บ!!!” เสียงเปิดประตูอย่างรวดเร็วดังขึ้นทำให้นาตาชาและโนเนมต่างหันไปมองที่ต้นเสียง “ชะเอม” นาตาชาเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ “โทษทีนะ ฉันต้องเข้าเวรด่วนน่ะ” ชะเอมทำหน้าไม่สบายใจสุด ๆ “ฮะ ตอนนี้น่ะนะ” นาตาชารีบปรี่เข้าไปหาเพื่อนรัก “ใช่ มีอุบัติเหตุคนเจ็บ 10 คน ฉันเลยถูกเรียกไปช่วยน่ะ ขอกลับก่อนนะหนูนา” ชะเอมคว้ามือถือในกระเป๋าขึ้นมาอ่านข้อความอีกครั้งก่อนจะยัดมันกลับเข้าไปที่เดิม “ได้ ๆ เดี๋ยวให้ชายชาติไปส่งดีกว่า” นาตาชารีบหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อโทรหาคนรถ “ไม่เป็นไร แล้วเธอจะกลับบ้านยังไงล่ะ” ชะเอมรีบคว้ามือของเพื่อนรักมา หวังจะให้เธอไม่ต้องโทรหาคนรถ แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว “หนุ่ม ๆ ที่นี่ไปส่งฉันได้ทุกคนแหละ เธอไม่ต้องห่วง” นาตาชาตอบเพื่อนสนิท “ครับ” ชายชาติรับสาย “ไปส่งชะเอมที่โรงพยาบาลทีนะ แล้วกลับบ้านได้เลย ฉันจะกลับเอง” นาตาชาเอ่ยแล้วกดวางสายไป “ขอบใจมากนะหนูนา ไว้คราวหน้าฉันเลี้ยงข้าวเธอตอบแทนละกัน” ชะเอมกอดนาตาชาเบา ๆ แล้วรีบออกเดินทางไปที่โรงพยาบาล “อื้ม” เสียงตอบของนาตาชาจางหาบไปอย่างรวดเร็ว พอ ๆ กับที่เพื่อนเธอเองก็วิ่งหายไปเช่นกัน “ใจดีจังนะครับ” เสียงชายหนุ่มดังขึ้นหลังการสนทนาระหว่างเพื่อนสาวจบลง นาตาชาค่อย ๆ หันไปหาร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างเธอ “ค่ะ ฉันดีกับเพื่อนเสมอ” “งั้น...คืนนี้คุณจะกลับยังไง?” เขาถาม “ใครว่าฉันจะกลับล่ะคะ มาเมืองไทยทั้งที ฉันจะอยู่ที่นี่จนสว่างเลยต่างหาก” นาตาชาขยิบตาให้โนเนมก่อนจะเดินกลับไปที่ห้อง VVIP ซึ่งมีหนุ่ม ๆ นับสิบรอเอาใจเธออยู่ด้านใน ชีวิตแบบนี้หาไม่ได้ง่าย ๆ ที่ประเทศอื่น และนาตาชาก็ไม่เสียดายเงินเลยแม้แต่น้อย อะไรที่ปรนเปรอให้เธอคลายเหงาไปได้ เธอก็ยินดีจ่ายเสมอ “เป็นไงบ้างครับเด็กใหม่” ออมเลตเอ่ยถามเมื่อรินน้ำผลไม้ให้นาตาชาแทนค็อกเทล “ดีนะ ฉันชอบ” “แต่หมอนั่นน่ะไม่ค่อยจะมีมารยาทนะครับ” หนุ่มโฮสต์อีกคนเอ่ยด้วยสีหน้าไม่พอใจ “ผมก็ไม่ชอบเหมือนกัน ทำตัวไม่เหมือนโฮสต์ ไม่มีหน้าตาจะบริการด้วยซ้ำ เห็นผู้ชายเย็นชากับผู้หญิงสวย ๆ แบบคุณหนูนาแล้วผมก็ไม่ชอบเหมือนกัน” โฮสต์คนที่สองเอ่ยเสริมขึ้นมาเช่นกัน “ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ถือค่ะ” นาตาชาจิบน้ำส้มที่เพิ่งได้รับมาอย่างใจเย็น “ถ้าหมอนั่นทำอะไรให้คุณหนูนาไม่ชอบก็บอกได้เลยนะครับ แต่ผมว่าผู้ชายแบบนี้คุณหนูนาน่าจะบันเทิงอยู่” ออมเลตตอบอย่างรู้ใจ นาตาชาหันไปสบตาออมเลตแล้วยิ้มเล็ก ๆ ให้ “ก็แค่แก้เบื่อชั่วคราว ถือว่าโอเคมากละ” นาตาชาเอ่ย “แล้วคราวนี้คุณจะมาอยู่นานมั้ยครับ มาเที่ยวที่นี่บ่อย ๆ สิครับ พวกเราคิดถึง” ออมเลตยังคงหยอดคำหวานไม่หยุดหย่อน จนนาตาชาต้องหันไปมองทีวีที่เปิด MV K-POP แทน “คุณก็น่าจะรู้ว่าฉันขี้เบื่อ” “ครับ ผมเลยพยายามหาอะไรให้คุณหนูรู้สึกสนุก” “ไม่รู้สิ แต่คืนนี้ทุกคนได้ทิปเยอะแน่ ฉันเปย์ไม่อั้นค่ะ ทำอะไรก็ได้ให้ฉันสนุกหน่อย”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more