CHAPTER 8
1097 Words
ออมเลตตอบอย่างรู้ใจ นาตาชาหันไปสบตาออมเลตแล้วยิ้มเล็ก ๆ ให้
“ก็แค่แก้เบื่อชั่วคราว ถือว่าโอเคมากละ” นาตาชาเอ่ย
“แล้วคราวนี้คุณจะมาอยู่นานมั้ยครับ มาเที่ยวที่นี่บ่อย ๆ สิครับ พวกเราคิดถึง”
ออมเลตยังคงหยอดคำหวานไม่หยุดหย่อน จนนาตาชาต้องหันไปมองทีวีที่เปิด MV K-POP แทน
“คุณก็น่าจะรู้ว่าฉันขี้เบื่อ”
“ครับ ผมเลยพยายามหาอะไรให้คุณหนูรู้สึกสนุก”
“ไม่รู้สิ แต่คืนนี้ทุกคนได้ทิปเยอะแน่ ฉันเปย์ไม่อั้นค่ะ ทำอะไรก็ได้ให้ฉันสนุกหน่อย”.....หลังจากนาตาชาเอ่ยปากไปเช่นนั้น เหล่าหนุ่ม ๆ ในห้องต่างก็งัดสารพัดลูกไม้มาเอาใจนาตาชายันเช้า เธอดื่มและกินอย่างสนุกจนไม่ทันสังเกตว่า มีใครบางคนกำลังแอบมองเธออยู่
“ผมไปส่งคุณเอง” เสียงคุ้นหูดังขึ้นเมื่อนาตาชาเดินออกมาจากห้อง VVIP
“ไปกินอะไรมาคะ ถึงอยากจะไปส่งฉัน” นาตาชาถามด้วยสีหน้าราบเรียบ
“ผมเห็นพวกผู้ชายในห้องนั่นสลบกันไปหมดแล้ว วันนี้คุณคงจ่ายหมดตัวแล้วด้วยสิ” โนเนมเอ่ย
“...คุณคิดจะตามฉันไปถึงบ้านเหรอคะ?” นาตาชาเชิดหน้าถาม
“ผมเนี่ยนะ”
“ใช่สิคะ ฉันนั่งที่นี่ตั้งแต่ 5 ทุ่มยันตี 5 คุณไม่เข้ามาร่วมวงเลยแม้แต่นาทีเดียว พอฉันจะกลับ จะมาอาสาไปส่ง คิดว่าฉันจะให้คุณไปส่งงั้นเหรอคะ?” นาตาชากอดอกมองอีกฝ่ายด้วยแววตาที่เหนือกว่า
“อืม...ผมไม่คิดว่าคุณจะคิดมากขนาดนั้น เห็นคุณเป็นคนชิล ๆ แบบอะไรก็ได้” โนเนมมองจ้องอีกฝ่ายกลับเช่นกัน
“ใช่ค่ะ ฉันเป็นคนชิล ๆ แต่ไม่โง่หรอกนะคะ”
“ผมไม่ได้ว่าคุณโง่สักหน่อย”
“คุณคนไร้ชื่อ จะบอกอะไรให้นะคะ ถ้าคุณคิดอยากจะเข้าหาฉันล่ะก็ วิธีที่คุณใช้น่ะ ไม่ได้ผลหรอก”
นาตาชากอดอกเดินออกจากบาร์โฮสต์ไปโดยไม่หันกลับมามองโนเนมอีก ชายหนุ่มกำมือเบา ๆ แล้วเหลียวมองตามนาตาชาออกไปจนเธอลับสายตา
“...หึ แค่อยู่ใกล้ก็ไม่อยากจะหายใจร่วมด้วยแล้ว คิดว่าทำไมผมจะอยากเข้าหาคุณไม่ทราบ?”
ที่บ้านขนาดใหญ่ของอูแบร์นั้นมีแม่บ้าน ผู้ช่วยแม่บ้านและคนรถประจำอยู่ที่นี่เสมอเพื่อคอยดูแลอูแบร์กับเพ็ญนีย์ทุกครั้งที่เดินทางมาดูแลโรงแรมที่เมืองไทย อีกทั้งทุกคนต้องคอยดูแลนาตาชาเป็นอย่างดีเมื่อเธอแวะมาเที่ยวที่นี่
กับแม่บ้านที่เมืองไทย นาตาชาไม่ค่อยอยากจะสุงสิงด้วย เพราะตามนิสัยของคนไทยที่มักจะไม่ค่อยมีความมั่นใจ ทำให้เธอไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่นัก เธอชอบคนที่มีความมั่นใจและกล้าจะสบตาเธอเวลาที่เธอสั่งงาน ถ้ายิ่งกล้าเถียงเธอก็ยิ่งชอบ อาจจะเรียกว่าเป็นนิสัยลึก ๆ ที่ยากที่คนที่เมืองไทยจะมีนิสัยเช่นนี้ เหล่าแม่บ้านและคนรถที่เมืองไทยเลยค่อนข้างจะกลัวและเกรงคุณหนูนากันเป็นพิเศษ
“เอ่อ...คุณหนูคะ จะให้เตรียมมื้อเช้าด้วยมั้ยคะ” นภา แม่บ้านเดินมาสอบถามเมื่อนาตาชาก้าวเท้าลงจากรถ
“...ฉันเพิ่งกลับมาจะให้กินอะไรล่ะ คุณนภา” นาตาชาเอ่ย
“เอ่อ...เกรงว่าคุณหนูจะหิวน่ะค่ะ” นภาเอ่ย
“ขอแค่นมร้อนกับบิสกิตก็พอค่ะ” นาตาชาสั่งเรียบ ๆ แล้วรีบเดินขึ้นไปชั้นสองของบ้าน ซึ่งมีเหล่าผู้ช่วยแม่บ้านมายืนรออยู่เผื่อว่าคุณหนูนาจะสั่งอะไรเพิ่มเติม
“น้ำร้อนล่ะ” นาตาชาเอ่ยถามแม่บ้านอีกคน
“เรียบร้อยค่ะ ฉันเตรียมเกลือหอมแล้วก็จุดเทียนหอมให้คุณหนูเรียบร้อยแล้วค่ะ”
“ดี”
“ฉันเตรียมชุดนอนแล้วเปิดเครื่องทำความชื้นไว้ให้คุณหนู่นาแล้วนะคะ” แม่บ้านอีกคนรายงาน
“ไม่เอา ฉันอยากเปิดเครื่องกระจายกลิ่น ขอกลิ่นเลมอนกับลาเวนเดอร์ เตรียมให้เรียบร้อยก่อนฉันจะอาบน้ำเสร็จก็พอ”
นาตาชาเอ่ยสั่งทุกคนก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำเสียที เพราะตั้งแต่เธอนั่งเครื่องกลับมา เธอยังไม่ได้อาบน้ำเลยด้วยซ้ำ
“เฮ้อ....” นาตาชาค่อย ๆ จุ่มปลายเท้าลงไปในอ่างที่หอมกลิ่นดอกไม้ ความรู้สึกอุ่นค่อย ๆ เกาะกุมร่างบางที่กำลังนอนลงไปในนั้นอย่างเชื่องช้า กลิ่นหอมอ่อน ๆ ช่วยให้ความเหนื่อยล้าที่เธอสะสมมาจางหายไป นาตาชาหลับตาพริ้ม พยายามจะผ่อนคลายกับช่วงเวลาที่แสนสงบสุข แต่เสียงหนึ่งกลับดังขึ้นในความทรงจำแสนสั้นของเธอ
(ใจดีจังนะครับ)
เสียงที่ฟังดูน่าค้นหากับแววตาของชายไร้ชื่อเข้ามาอยู่ในความทรงจำของเธอแบบไม่ได้ตั้งใจ นาตาชาค่อย ๆ ลืมตาอย่างช่วยไม่ได้
“หมอนั่น”
เธอกัดริมฝีปากอย่างไม่พอใจ ปกติเธอไม่เคยคิดถึงหนุ่ม ๆ พวกนั้นเลยแม้แต่คนเดียว เธอรักที่จะเที่ยวบาร์โฮสต์ แต่เธอก็ฉลาดพอจะตั้งกฎไม่ให้ตัวเองหลงใหลไปกับคำหวานของผู้ชายเหล่านั้น
“อย่าคิดเชียว นาตาชา” เธอเตือนตัวเอง เพราะเขาทำตัวไม่เหมือนคนอื่น ก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะพิเศษสักหน่อย
นาตาชาพยายามหลับตาแล้วแช่น้ำต่อจนพอใจ เธอใช้เวลาในการแช่น้ำไม่นานเหมือนปกติก็ขึ้นมา เปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวจะนอน
“คุณหนู” เสียงของแม่บ้านเดินเข้ามาพร้อมนมอุ่น ๆ กับบิสกิตตามที่เธอสั่ง
นาตาชาเพียงมองเธอด้วยแววตาเหนื่อยล้าโดยไม่ได้พูดอะไร เธอปล่อยให้แม่บ้านวางนมอุ่น ๆ ไว้ที่โต๊ะจนกระทั่งเดินออกไปเอง นาตาชาค่อย ๆ เดินไปหยิบนมอุ่น ๆ มาดื่มช้า ๆ
“พักยาว ๆ ก่อนดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยไปเซอร์ไพรส์เจ้าเบญจา”
เธอยิ้มออกมาบาง ๆ รอยยิ้มของเธอนั้นดูอ่อนโยนทันทีที่พูดถึงเด็กที่ชื่อเบญจา หญิงสาวหยิบดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัวเองแล้วผล็อยหลับไปอย่างง่ายดาย
- Writer
