CHAPTER 12

1110 Words

นาตาชาเดินทอดน่องด้วยความสบายใจ เธอสวมเสื้อยืดกางเกงยีนส์กับรองเท้าผ้าใบ เพื่อความคล่องตัว แม้เธอจะดูชิลมาก แต่หูตาของเธอยังคงจับการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายแทบจะทุกฝีก้าว นาตาชาเดินมาเรื่อย ๆ ตั้งแต่ย่านร้านค้าที่คนพลุกพล่านที่สุด เธอก็ตัดสินใจหักเลี้ยวเข้าไปในตรอกเล็ก ๆ ร่างบางเอาตัวแอบเข้าไปในหลืบของตึกที่อยู่ด้านใน พยายามทำตัวให้เหมือนเงามากที่สุด เพียงชั่ววินาที ชายแปลกหน้าสวมหมวกแก๊ปในชุดสีดำพร้อมกางเกงยีนส์ที่ทำให้เขาดูไม่สะดุดตาเลยแม้แต่น้อย ชายหนุ่มร่างสูงเดินผ่านจุดซ่อนตัวของนาตาชาไปอย่างไม่ระมัดระวัง จังหวะนั้นเองที่นาตาชากระโดดล็อคคอเขาจากด้านหลัง มีเพียงปลายมีดคมกริบที่จดจ่ออยู่ที่ลำคอของอีกฝ่าย เธอได้ยินเสียงกลืนน้ำลายของฝ่ายที่ปลุกรอยยิ้มของเธอให้วาดเป็นเส้นตรงบนหน้าอย่างพึงใจ เธอขยับปากเข้าไปใกล้ใบหูของเขา “ใครส่งคุณมา” เธอรู้แน่ว่าชายคนนี้ไม่ได้เป็นคนของพ่อเธอ และต้องมีใครส่งหมอนี่ให้มาตามสืบเธอแน่ “อะ เอ่อ...” เขาพูดตะกุกตะกัก “คิดว่าฉันไม่เคยทำเรื่องแบบนี้เหรอ” เธอส่งน้ำเสียงเยือกเย็นปลุกความกลัวให้อีกฝ่ายเพิ่มขึ้นอีก “คือว่า...ผมไม่ได้...” เขายืนตัวนิ่งพยายามตั้งสติเมื่อปลายมีดจดจ่อเข้าหากระชั้นขึ้น “ตอบมาเถอะ ยังไงเรื่องที่ฉันจับคุณได้แบบนี้ก็ถึงหูเขาอยู่ดี” “คุณฌอนครับ เขาส่งผมมาให้ตามสืบคุณ” เสียงของชายแปลกหน้าบอกกับนาตาชาอย่างสมยอม นาตาชาขมวดคิ้วก่อนจะปล่อยชายหนุ่มให้เป็นอิสระ เขาล้มลงพร้อมไอออกมาด้วยคอถูกล็อคแน่นจนหายใจแทบไม่ออก ชายแปลกหน้าเหลือบมองนาตาชา สาวสวยที่น่ากลัวด้วยความหวาดระแวง “ใคร? แล้วจะมาสืบเรื่องฉันทำไม?” ให้ตายเถอะเธอไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน ชื่อฌอนเหรอ? ไม่ใช่พ่อ ไม่ใช่คนที่เธอรู้จักหรือคนที่เธอไปทำให้เกลียดขี้หน้าด้วยซ้ำ นาตาชารู้สึกสับสนที่ชื่อแปลก ๆ นี่มาตามติดชีวิตเธอไปเพื่ออะไร? “ผมไม่ทราบ” เขาตอบพลางไอต่อเนื่อง “ฉันไม่ต้องการคำตอบนั้น บอกมาว่าเขาจะมาตามฉันทำไม” นาตาชาคว้าคอชายแปลกหน้าก่อนจะบีบจนอีกฝ่ายหน้าแดงก่ำ “ผะ ผมไม่รู้...จะ...จริง ๆ ครับ เขาแค่มาจ้าง หน้าตาก็ไม่เคยเห็น” ชายแปลกหน้าตอบด้วยอาการลนลาน ซึ่งตอกย้ำกับเธอว่าเขาคนนี้คงไม่รู้จักฌอนอย่างที่อ้าง “พอเถอะ” เสียงคุ้นหูดังแว่วมาจากด้านหลัง ทำให้นาตาชาหยุดชะงัก เธอเหลือบมอง แต่ยังไม่เห็นหน้าชายที่เดินตามเธอมา แล้วเธอก็ตัดสินใจหันหน้าไปเผชิญกับผู้ชายอีกคนหนึ่ง เสี้ยววินาทีที่สายตาเธอสบกับเขา หัวใจเธอแทบจะหยุดเต้นไปในทันที “นะ นาย” นาตาชาถึงกับพูดไม่เต็มคำ เธอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ “มาที่นี่ได้ยังไง?” เธอถาม “ผมเป็นคนจ้างหมอนี่เอง” เขาตอบหน้าตาเฉย ก่อนจะโยนซองสีขาวที่น่าจะมีเงินอยู่ในนั้นไปทางชายแปลกหน้า พร้อมพยักหน้าให้ไปได้ “คุณเอง? ทำไมต้องมาตามสืบเรื่องฉันด้วย” นาตาชารู้สึกหน้าชา “ก็บอกแล้วว่าคุณน่าสนใจ” เขายิ้ม รอยยิ้มเย็นชาไร้อารมณ์นั่นแหละที่ทำให้นาตาชาใจเต้นไม่หยุด “ฉันกำลังจะออกจากไทยแล้ว คุณจะตามฉันให้ได้อะไรขึ้นมา” นาตาชาถาม “ผมว่า...คุณคงไม่ได้ไปไหนหรอก นาตาชา” เขายิ้มเย็น “หมายความว่ายังไง?” นาตาชาขยับเท้าเดินเข้าหาเขาเพียงก้าวเดียว เพราะหากมากกว่านี้ เธอเกรงว่าเธออาจจะหลวมตัวให้ใจเขาไปก็เป็นได้ “คุณรอดูแล้วกัน ผมก็แค่เดาเฉย ๆ” ชายหนุ่มยิ้ม “ตกลงไม่ได้ชื่อโนเนม แต่ชื่อฌอนสินะ” นาตาชาพยายามยิ้มแบบไร้เยื่อใยให้เขา “ก็ตามนั้น” “คุณเล่นผิดคนแล้วล่ะ ฌอน” “ผมก็ว่างั้น” ฌอนเผยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม อะไรกันแน่ที่ทำให้เขาตามสืบเรื่องของเธอ แล้วทำไมเขาต้องเข้าไปทำงานในบาร์โฮสต์ ทั้งหมดนี้ถูดจัดฉากเพื่อให้เข้าถึงเธอเหรอ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่นาตาชาเอากลับมาครุ่นคิดจนแทบนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน เธอเคยเจอโรคจิต เธอเคยเจอคนพยายามตามทำร้าย แต่เธอก็ผ่านมาได้ และผ่านไปได้ดีเสียด้วย แต่กับฌอน ผู้ชายคนนั้นต้องการอะไรจากเธอ “บ้าผู้ชาย!” ฌอนกระแทกรูปถ่ายนาตาชาที่เดินโอบคอ คล้องแขน รวมถึงซื้อของแพงให้เด็กหนุ่ม ๆ หลายคนในช่วงเวลาเพียง 4 วัน เธอก็เลี้ยงข้าวเด็กหนุ่มไปกว่า 10 คน นี่ยังไม่รวมพวกผู้ชายในบาร์โฮสต์ที่เรียงหน้าเอาอกเอาใจเธออีกเกือบ 20 คน แค่คิดก็สยองแล้ว ฌอนกอดอก พลางมองไปทางรูปเหล่านั้นด้วยความรังเกียจ “เกิดมาไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนบ้าผู้ชายได้ขนาดนี้” ฌอนยังบ่นไม่หยุด เขาเดินออกจากโต๊ะทำงานที่มีแต่รูปฉาว ๆ ของนาตาชาที่วางอยู่เต็มไปหมด “คุณฌอนคะ” เสียงของป้าแจ่มแม่บ้านเก่าแก่ของบ้านเดินเข้าหานายน้อยของเธอด้วยความเป็นห่วง “อ้อ ป้าแจ่มเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” ฌอนรีบหันไปหาหญิงสูงวัยที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก “คุณบอกว่าอยากได้กาแฟ ป้าก็เลยเอามาให้ค่ะ” เธอวางแก้วสีดำด้านไว้บนโต๊ะฌอนอย่างเบามือ พลางมองภาพหญิงสาวบนโต๊ะของเขาโดยไม่ตั้งใจ สายตาของหญิงสูงวัยแม้จะไม่ชัดนักแต่เธอก็พอมองออกว่าเป็นรูปอะไร ป้าแจ่มถอนใจเบา ๆ แล้วละสายตาไปทางอื่น “ขอโทษครับ ผมหงุดหงิดไปหน่อย” ฌอนรู้ตัวว่าพูดจาไม่รื่นหูเท่าไหร่นัก เขาหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาจิบแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา “อยากได้อะไรเพิ่มมั้ยคะ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more