CHAPTER 13

1103 Words

“อยากได้อะไรเพิ่มมั้ยคะ” “ไม่ล่ะครับป้า ขอบคุณที่เอากาแฟมาให้นะครับ ป้าไปพักเถอะครับ นี่ก็จะดึกแล้ว” ฌอนเหลือบมองเวลาที่แขวนบนผนัง จึงรู้ว่านี่ใกล้ 21.00 น. เข้าไปแล้ว “มีอะไรวะ ไอ้ฌอน” เสียงบ่นของเฉินเพื่อนสนิทซี้ปึ้กของฌอนดังขึ้นระหว่างที่ผลักประตูเข้ามา “อ้าว คุณเฉิน” ป้าแจ่มทักชายหนุ่มทันทีที่เห็นหน้า “อ้อ ป้าแจ่มขอโทษที่ผมเสียงดังนะครับ” สีหน้าที่รำคาญใจเปลี่ยนเป็นชายหนุ่มที่แสนสุภาพในบัดดล “ไม่เป็นไรค่ะ ป้ากำลังจะออกไปแล้ว เชิญตามสบายนะคะ” ป้าแจ่มยิ้มจาง ๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ชายหนุ่มสองคนมองหน้ากันอย่างไม่สบอารมณ์ “เกิดบ้าอะไรขึ้นมาวะ โทรเรียกมาตอน...” เฉินยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลา “3 ทุ่ม ไอ้บ้า!!” เขาด่าฌอนพร้อมคิ้วที่แทบจะชนกัน “ยัยนาตาชา หนูนา อะไรนั่นน่ะ” ฌอนไม่แม้แต่จะขอโทษเพราะเขาคิดว่ามันเสียเวลาเกินไป แต่เลือกที่จะเข้าประเด็นเลยทันที “เออ ทำไมวะ” เฉินถามต่อ “ไปดูรูปบนโต๊ะสิ” ฌอนพยักพเยิดหน้าไปที่โต๊ะทำงานของเขา “อะไรวะ” เฉินบ่นนิดหน่อย แต่ก็ยอมเดินไปที่โต๊ะทำงานของฌอน รูปภาพของนาตาชาเป็นสิบใบวางเรียงบนโต๊ะเต็มไปหมด ชายหนุ่มใช้มือเกลี่ยไปมาเพื่อดูคร่าว ๆ คิ้วที่ขมวดอยู่แล้วยิ่งขมวดยิ่งกว่าเดิม “อะไรวะเนี่ย” เขาสบถต่อ “หึ แกคิดว่าไงล่ะ” ฌอนถามความเห็นเพื่อน “แม่งร้ายว่ะ” เฉินหันหน้าออกจากโต๊ะของฌอน แล้วเดินตรงมาหาเพื่อนรักที่นั่งดื่มกาแฟด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “แล้วแกจะเอาไงต่อวะ” เขาถาม “นี่แหละ เลยเรียกแกมาที่นี่ไง” ฌอนมองไปที่เพื่อนของเขา สายตาเคร่งขรึมจริงจังทำให้เฉินมีไอเดียบางอย่างผุดขึ้นมา เขายิ้มเล็ก ๆ ให้ฌอน “ได้ มีโจทย์ก็ต้องแก้ล่ะวะ” แสงนวลอ่อนจากเทียนหอมกลิ่นลอนดอน ทำให้บรรยากาศในห้องของนาตาชาดูอึดอัดน้อยลงไปบ้าง หญิงสาวเปลี่ยนชุดเป็นชุดนอนระบายสีขาวสะอาดตา ปอยผมของเธอยังเปียกชื้นเพราะเพิ่งสระผมได้ไม่นาน แต่ใบหน้าของเธอดูไม่ผ่อนคลายเท่าไหร่นัก เธอนั่งจดจ่อกับหน้าจอโน้ตบุ๊คมาพักใหญ่ แต่เธอก็ยังคิดไม่ตกเสียที “ชอบเหรอ?” เธอพึมพำก่อนจะส่ายหัวเบา ๆ เมื่อนึกถึงสายตาของฌอนที่มองเธอ ก่อนจะหยิบปากกาขึ้นมาควงเล่นเพื่อผ่อนคลายความคิด “หรือว่า...สนใจ” เธอขึ้นเสียงสูงแล้วหันไปมองกระจกที่ตั้งอยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือ “ไม่สิ เกลียด” นาตาชาฟันธง สายตาที่เขามองเธอมันรังเกียจกันชัด ๆ แต่อาจเพราะความสวยที่มีแบบไม่มีจำกัดของเธอละมั้งที่ทำให้เขาอ่อนใจ เขามีแววตาสนใจเรื่องของเธอ แม้จะไม่ใช่ใคร่รู้ในทางเสน่หา แต่ก็อยากรู้เรื่องเธอไม่น้อย แต่เขาคือใครล่ะ?! “ฌอน” เธอรู้แค่ชื่อกับใบหน้าของเขาเท่านั้น ทำไมเธอไม่คาดคั้นเขาให้มากกว่านี้นะ หญิงสาวได้แต่นึกโมโห ก่อนจะกดเสิร์จชื่อเขาในกูเกิล แต่ชื่อนี้มีการค้นหากว่า 4,990,000 รายการ และแน่นอนว่าไม่มีหน้าของเขาปรากฏขึ้นมาเลย นาตาชาปิดโน้ตบุ๊คของเธอลงอย่างช่วยไม่ได้ “ไว้ค่อยหาคนไปตามสืบอีกทีก็แล้วกัน” เธอถอนหายใจพลางเดินไปนั่งที่ปลายเตียงของเธอ แล้วทิ้งตัวลงนอนอย่างเหนื่อยใจ “คุณหนูคะ คุณท่านมาค่ะ” เสียงของแม่บ้านดังขึ้นในยามรุ่งเช้าที่นาตาชาเพิ่งข่มตาหลับไปได้ไม่ถึงชั่วโมง เธออยากจะโวยวายใส่แม่บ้าน แต่คำว่า “คุณท่าน” และการถือวิสาสะเข้ามาปลุกเธอในเวลานี้คงมีความหมายเดียวนั่นก็คือ “เรื่องด่วนและสำคัญ” นาตาชาหลับตาอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะพยักหน้าส่งสัญญาณให้แม่บ้านรู้ว่าเธอรับรู้แล้ว เธอยันตัวขึ้นตามเสียงฝีเท้าของแม่บ้านที่เดินออกไปได้เพียงไม่กี่ก้าว หญิงสาวเดินไปหยิบเสื้อคลุมสีครีมมาคลุมทับตัวไว้ ก่อนจะค่อย ๆ เดินลงไปด้านล่าง แม้จะเป็นเวลาตี 4 นิด ๆ แต่ชั้นล่างของบ้านนั้นมีไฟเปิดพอให้เห็นทางที่นำสายตาเธอให้ไปยังห้องรับแขกซึ่งส่องสว่างอยู่ นาตาชากระชับเสื้อคลุมอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน “My Dear…” เสียงของอูแบร์ดังทันทีที่เห็นลูกสาวคนสวยของเขาเดินเข้ามาในห้อง “Dad” นาตาชาตกใจ แต่ก็ยิ้มด้วยความดีใจก่อนจะเข้าไปสวมกอดผู้เป็นพ่อเบา ๆ แล้วผละออกเพื่อไปนั่งข้าง ๆ เขาแทน สีหน้าของอูแบร์แม้จะมีรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความดีใจ แต่ความอิดโรยไม่อาจซ่อนได้อีกต่อไป นาตาชาเก็บสีหน้าให้เหมือนกับไม่เห็นอะไร “ทำไมมาไม่บอกกันก่อนคะ” นาตาชากุมมือผู้เป็นพ่อเอาไว้ “มีเรื่องด่วนน่ะสิ” เสียงของหญิงวัยกลางคนดังขึ้น ทำให้นาตาชารีบหันไปมองทันที “แม่” นาตาชาลุกจากโซฟาแล้วสวมกอดแม่ของเธอ “มีเรื่องต้องรบกวนลูกหน่อย” เพ็ญนีย์ไม่พูดพร่ำทำเพลง เมื่อสวมกอดลูกสาวเรียบร้อย เธอก็จูงมือเรียวของนาตาชามานั่งที่โซฟา สีหน้าของผู้เป็นแม่บ่งบอกชัดเจนถึงความกังวล “มีอะไรคะ” นาตาชาจำต้องถาม “Dad ไม่สบาย” เพ็ญนีย์เอ่ย “เป็นอะไรคะ รุนแรงเหรอ?” นาตาชาหันไปหากดูอูแบร์ เขาส่ายหน้าเบา ๆ “ไม่รุนแรง แต่ Dad โหมงานหนัก ๆ ช่วงนี้ไม่ได้ หมอแนะนำให้พักสักปีสองปีน่ะ” เพ็ญนีย์อธิบายทั้งหมดแทนสามี “นานขนาดนั้นเลยเหรอคะ แน่ใจนะคะว่าไม่มีเรื่องอื่นที่หนูต้องรู้” นาตาชาหันไปคาดคั้นจากแม่ของเธอ “ตอนนี้ไม่มี แต่ถ้า Dad ยังบินไปมาแบบนี้แย่แน่” เพ็ญนีย์หันไปมองสามีด้วยสายตาติเตียน “โอเคค่ะ แล้วแม่กับ Dad มีแผนอะไรคะ?” นาตาชารีบรวบรัด

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more