ตกบ่ายสามคนพ่อแม่ลูกเดินเล่นในเมืองลียงเลาะแม่น้ำซาโอนไปเรื่อย ๆ พลางแวะทานขนมตามร้านต่าง ๆ ไปด้วย ทั้งสามคนมีความสุขกันมาก จนกระทั่งเพ็ญนีย์จูงมือนาตาชาเข้าไปที่ร้านเสื้อผ้าสไตล์เรียบหรูร้านใหญ่ของเมืองลียง
ชุดเดรสสีแชมเปญถูกนำมาให้เธอเลือกสวมหลายสิบตัว แต่เธอก็เลือกชุดเรียบ ๆ ที่ดูหรูหราเอาไว้ตัวหนึ่ง ด้วยความอยากจะเอาใจแม่ของเธอ
“สวยมากลูก” เพ็ญนีย์ยิ้มกว้างเมื่อเห็นลูกสาวเลือกแบบที่เธอชอบพอดี และอูแบร์เองก็เห็นด้วยว่านาตาชาสวมชุดเดรสตัวนี้แล้วดูสวยมาก
“แม่มีแผนอะไรรึเปล่าคะ” นาตาชากอดอกมองหน้าคุณแม่ด้วยแววตาซุกซน
“มะ ไม่มีหรอก พูดอะไรของลูก” เพ็ญนีย์รีบตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
“มีสิ” อูแบร์รีบดึงมือของเพ็ญนีย์มากุมเอาไว้แน่น รอยยิ้มที่มีริ้วรอยเล็กน้อยคลี่ออกอย่างสุภาพ เขามองไปที่นาตาชาด้วยแววตาแห่งความรักใคร่
“ยังไงคะ Dad?” นาตาชาหันไปมองพ่อของเธอแทน
“พรุ่งนี้เราจะมีงานเลี้ยงฉ
