“เฮ้อ...” นาตาชาถอนหายใจ
“พ่อจะเข้าโรงพยาบาลพรุ่งนี้ด้วย แม่อยากให้ทุกอย่างเรียบร้อยก่อนที่เขาจะเข้าไปรับการรักษาน่ะ” เพ็ญนีย์เอ่ยด้วยสีหน้าที่เริ่มกังวลเล็กน้อย
นาตาชาเห็นความกังวลผ่านสีหน้าของผู้เป็นแม่ ก็ได้แต่สงบความต้องการของตัวเองลงมา
“หนูเข้าใจแล้วค่ะ” นาตาชาจับมือแม่ของเธอเบา ๆ
“โอ้ ลูกสาวของพ่อ” อูแบร์ผลักประตูเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม จนไม่ทันสังเกตว่าลูกสาวและภรรยากำลังพูดเรื่องของตัวเองอยู่
“หนูจะกลับไปทำงานแล้วนะคะ Dad” นาตาชาเปลี่ยนสีหน้าแล้วโผเข้ากอดพ่อของเธอทันทีที่เขาเดินเข้ามา
“อืม...ฝากด้วยนะลูก”
มืออวบ ๆ ของอูแบร์ตบเบา ๆ ไปที่แผ่นหลังของลูกสาว แม้นาตาชาจะมีเรื่องให้ครุ่นคิดหลังจากนี้อีกมาก แต่นาทีนี้เธออยากจะทำให้พ่อกับแม่รู้สึกสบายใจมากกว่า
“แม่รู้ว่าลูกลำบากใจ อยู่ดี ๆ ทุกอย่างก็ทุกอย่างก็ถาโถมมาหาลูกแบบนี้น่ะ” เพ็ญนีย์เดินเข้ามาพร้อมกับจัดผมของลูกสาวให้เข้าที่เข้
