ตอนที่3
1034 Words
ครู่ต่อมา
ไรอันต้องรีบสะสางงานที่ตั้งใจให้เสร็จเขาถึงจะกลับได้เพราะเขาไม่อยากมาเสียเที่ยวจึงให้ลูคัสนั้นกลับไปดูแลย่าของเขาให้ก่อนแล้วเขาจะตามไปทีหลังและย้ำลูคัสก่อนที่ลูคัสจะเดินทางว่าเรื่องที่เขามาสะสางที่นี่ห้ามให้ย่าของเขารู้เด็ดขาด
“ห้ามบอกอะไรกับคุณย่าของฉันเด็ดขาดเข้าใจใช่มั้ย”
“ครับ” ลูคัสรับคำสั่งเรียบร้อยจึงออกจากโรงแรมเดินทางกลับไปที่อเมริกาทันที
วันต่อมา
สองสาวว่านรักและเมษาเตรียมตัวออกจากบ้านแต่เจ้าหลังจากที่ปราโมทย์ขับรถออกไปตรวจตราความเรียบร้อยในไร่
“ไม่บอกตาก่อนหรอแก” หญิงสาวทั้งสองคุยกันว่าจะออกต่างจังหวัดสักสองสามวันเพื่อที่จะหนีการตรามหาของไรอันว่านรักที่กำลังจะสตาร์ทรถกระบะคันเก่าของปราโมทย์ที่ตอนนี้ตกเป็นของเมษาเธอมองไปที่ไร่ตาละห้อยกลัวว่าปราโมทย์จะเป็นห่วงพวกเธอเมื่อไปไหนไม่ยอมบอกกล่าว
“ไปก่อนแล้วค่อยบอกแกก็รู้ว่าเดี๋ยวตาก็ต้องรั้งให้เราอยู่รอคนที่มาหาแน่” เมษารู้ดีว่าหากบอกกับตาเธอก่อนมีหวังถูกเค้นเป็นแน่ว่าทำไมต้องเดินทางกะทันหันหนำซ้ำยังจะถูกดึงตัวไว้ให้เจอกับไรอันก่อนแน่นอน
“ไม่ทันแล้วมั้งแก...” ไม่ทันที่สองสาวจะคุยกันขบดีจู่ๆก็มีรถหรูวิ่งเข้ามาจอดที่หน้าบ้านและมีชายหนุ่มร่างสูงเปิดประตูออกมาจากรถยืนตระหง่านจ้องมองหาใครบางคนอยู่
“ขับออกไปเลย” เมษารีบให้ว่ารักเหยียบคันเร่งพุงออกไปจากโรงรถอย่างรวดเร็ว
“ไม่มีคนอยู่หรือไง” คิ้วเข้มหนาของไรอันขมวดเป็นปมก่อนจะเดินเข้าใต้ถุนบ้านเพื่อมองหาคนเพราะเมื่อวานเขาก็นั่งคุยกับชายชราตรงนี้
บรู๊นนนน
“ว่านรัก” ไรอันตะโกนเรียกคนที่กำลังขับรถออกไปเสียงฝาดเขารีบวิ่งกลับไปที่รถขับตามรถกระบะคันเก่าที่ไม่มีแม้กระจกออกไปทันที
“แน่ในนะว่ากระบะคันนี้มันจะพาเราไปรอดน่ะ” ว่านรักเหยียบจนสุดคันเร่งแล้วเจ้ารถกระบะคันนี้ไม่มีทีท่าว่าจะหนีคนที่ตามพ้นเลยเธอเอ่ยมาอย่างอ่อนใจกับเมษาเพราะไม่ค่อยเชื่อมั่นศักยภาพรถคันนี้เท่าไรนักเพราะส่วนมากรถคันนี้จะใช้ขนผักในไร่มากกว่าจะขับออกไปข้างนอกคันดีๆตาพวกเธอก็เอาขับเข้าไร่ไปแล้วเมื่อเช้าตรู่
“เชื่อฉัน..คันนี้แหละเข้าป่าเข้ารกดีนักล่ะรถหรูๆแบบนั้นตามเรามาไม่ได้หรอก” เมษาที่กำลังควานหาอะไรบางอย่างในรถเอ่ยให้ว่านรักเชื่อใจเขจ้ารถคันนี้เพราะมั่นใจว่ารถหรูของไรอันที่โหลดต่ำขนาดนั้นขับมาไม่ทันพวกเธอแน่นอนด้วยทางที่หลุมบ่อเยอะขนาดนี้
ปึก..ปัก
“บ้าเอ้ย..คิดว่าจะหนีฉันพ้นงั้นหรอ” ด้วยถนนที่เป็นหลุมเป็นบ่อที่เป็นปกติของทางเข้าไร่ทำให้รถของไรอันวิ่งเร็วไม่ได้เขาจึงค่อนข้างโมโหอยู่ไม่น้อยเมื่อถึงถนนใหญ่เขาจึงหยิบปืนสั้นออกมาจากกระเป๋าด้านในเสื้อคลุมของเขาจ่อยิงไปที่ยางรถกระบะคันที่ว่านรักขับหนีเขาตรงหน้า
ปั้งง
"อ๊ายย..." ว่านรักกรีดร้องตกใจเสียงปืนจนแทบเสียการทรงตัวแต่ดีที่เธอยังบังคับพวงมาลัยได้
"หืม..ไอ้บ้าเอ้ยย.." เมษารีบกำอะไรบางอย่างในถุงย่ามสีเทาหม่นโปรยลงไปที่ถนน
"ทำอะไรเม" ว่านรักเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะเธอก็มองไม่ถนัดว่าในมือเพื่อนเธอคืออะไรด้วยต้องจ้องมองทางอยู่ตลอด
"เอาเรือใบให้มันกินไง.."
เอี๊ยดดด ปั้งงง
สิ้นเสียงเมษารถคันหรูก็เสียหลักตกลงไปที่เนินเขาไถลลงไปชนต้นไม้เสียงดังสนั่น
"...เค้าจะเป็นอะไรมั้ย" ว่านรักเบรกรถกะทันหันสีหน้าของเธอกับเมษาตอนนี้ก็ตื่นตระหนกไปตามๆกัน
"ไปดูเร็ว" เมษาและว่านรักรีบเปิดประตูลงรถไปดูคนเจ็บทันทีด้วยคราแรกเมษาตั้งใจแค่จะให้เจ้ามาเฟียหนุ่มนั่นตามเธอต่อไปไม่ได้แต่ใครจะคิดว่ารถหรูคันนี้จะเสียหลักเอาง่ายๆเสียอย่างนั้น
"แกเค้าจะตายมั้ยเลือดออกเยอะขนาดนี้" ว่านรักเสียงสั่นเครือเมื่อเห็นร่างใหญ่นอนแน่นิ่งติดอยู่กับพวงมาลัยใบหน้าเลือดอาบและดูท่าจะยังไม่หยุดไหลง่ายๆ
"ฉันไม่คิดว่าจะแรงขนาดนี้นี่นา" เมษาถึงกับมือไม้สั่นเธอไม่คิดว่าฝีมือของเธอจะทำให้ชายหนุ่มเป็นหนักเช่นนี้ยิ่งเห็นเขาเลือดออกเยอะเท่าไรเธอก็ยิ่งกลัวว่าเขาจะไม่มีชีวิตรอดแล้วเธอก็จะได้ชื่อว่าฆาตกรยิ่งคิดเธอก็ยิ่งขนลุก
"อีหนูเป็นอะไรกัน"
"ลุงแม้น.." ในขณะที่สองสาวกำลังจิตตกกันอยู่นั้นผู้ใหญ่มนัสวัย45ปีเป็นลูกชายคนโตของปราโมทย์มีศักดิ์เป็นลุงของเมษาเขาผ่านมาทางนี้พอดีเมื่อเห็นว่ามีร่องรอยการเกิดอุบัติเหตุจึงรีบจอดดู
"พอดีรถคันนี้เสียหลักค่ะพวกหนูก็เลยลงมาดู" เมษารีบตะโกนบอกมนัสเพราะเธอจะให้เขารู้ความจริงไม่ได้ว่าที่ไรอันเป็นแบบนี้เพราะฝีมือเธอ
"ตายล่ะวะเลือดเยอะขนาดนี้จะรอดมั้ยเนี่ย.. เดี๋ยวลุงเรียกกู้ภัยก่อน" มนัสรีบลงมาดูก่อนจะรีบกดมือถือต่อสายเรียกกูภัยเขาหน้าเสียอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเห็นคนที่เจ็บเลือดอาบจนมองไม่รู้ว่าหน้าตาเป็นเช่นไร
- Writer
