วิวาห์(ไม่)ไร้รัก

ตอนที่ 2-1

วิวาห์(ไม่)ไร้รัก

Writer : Aile'N

ตอนที่ 2

ก่อนจะถึงหกโมงเย็นตามนัดที่เจ้าของบ้านบอกไว้รินลดาก็อาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดใหม่ที่ถูกซื้อมาแขวนไว้ให้ในตู้เสื้อผ้า ตอนแรกเธอไม่ได้คิดจะหยิบออกมาใส่เลยเพราะมองแค่เผินๆ ก็พอจะเดาราคาได้ว่าต้องแพงมากแน่ๆ เลยกะจะใส่เสื้อผ้าชุดเดิมของตนที่ขนมาจากบ้าน แต่ทว่าเสื้อผ้าของเธอมีแต่ชุดธรรมดาราคาถูก อย่าว่าแต่จะใส่ไปพบหน้าว่าที่สามีเลย ให้ใส่อยู่ในส่วนไหนของบ้านหลังนี้มันก็ดูไม่ได้ทั้งนั้น

สุดท้ายรินลดาก็เลยต้องจำใจหยิบชุดใหม่ที่คุณนาฏยาซื้อให้มาใส่ และเฝ้ารอใครสักคนมาเรียกด้วยความตื่นเต้นชนิดที่ว่านั่งก้นไม่ติดพื้น เทียวลุกเดินไปส่องกระจกบานใหญ่ตรงห้องแต่งตัวซ้ำแล้วซ้ำแล้ว แต่ถึงภาพที่ปรากฏอยู่ในกระจกจะเป็นที่น่าพึงพอใจแค่ไหนเธอก็ยังรู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองอยู่ดี ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่ทำให้เป็นกังวลที่สุดก็คือว่าที่สามี.. ไม่รู้ว่าวรธันย์จะเป็นคนแบบไหน และเขาจะรับได้ไหมถ้ารู้ว่าเธอเป็นแค่ลูกสาวพ่อค้าแม่ค้าธรรมดาๆ เท่านั้น

ก๊อกๆ

"คุณหญิงคะ คุณผู้หญิงให้มาตามค่ะ" เวลาหกโมงเย็นนิดๆ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นก่อนที่น้ำเสียงสุภาพอ่อนหวานของใครสักคนจะดังตามหลังมา คนฟังรู้สึกจั๊กจี้ที่หัวใจอย่างอดไม่ได้เมื่อได้ยินคำว่า 'คุณหญิง' จากปากคนหน้าห้อง มันช่างไม่ชินหูเอาเสียเลย..

"เอ่อ ค่ะ" ร่างบางตอบรับอย่างเก้ๆ กังๆ ก่อนจะจัดเสื้อผ้าตัวเองอีกครั้งแล้วเดินไปเปิดประตู

"ดิฉันชื่อน้อม ได้รับมอบหมายจากคุณผู้หญิงให้คอยดูแลคุณหญิงนับจากวันนี้เป็นต้นไป ถ้าขาดเหลือหรือต้องการอะไรเรียกน้อมได้ตลอดเวลาเลยนะคะ" เมื่อพบหน้ากันหญิงวัยกลางคนท่าทางสุภาพอ่อนน้อมสมชื่อก็เอ่ยบอกกับรินลดาด้วยน้ำเสียงไพเราะน่าฟัง

"เอ่อ ค่ะ หนูชื่อหญิง เรียกหญิงเฉยๆ ก็ได้ ไม่ต้องเรียกคุณหรอกนะคะเพราะหนูอายุน้อยกว่า" ร่างบางบอกเสียงอ่อย เธอไม่ชินเลยกับการต้องถูกคนอายุมากกว่าเรียกแบบให้เกียรติกันขนาดนี้ แค่ต้องคอยมาดูแลเธอระหว่างที่อยู่ที่นี่ก็รู้สึกขอบคุณมากพอแล้ว

"ไม่ได้เด็ดขาดค่ะ คุณหญิงคือคู่หมั้นของคุณธันย์ เท่ากับว่าเป็นเจ้านายของน้อมอีกคน" คนอายุมากกว่าปฏิเสธพร้อมบอกเหตุผล

"แต่.."

"ลงไปข้างล่างกันเถอะค่ะ คุณท่านทั้งสองรออยู่" รินลดากำลังจะแย้ง แต่ก็ถูกอีกฝ่ายตัดบทและเดินนำไปก่อนอย่างรวดเร็ว ราวกับต้องการจะบ่ายเบี่ยงคำพูดของเธอ ไม่พอยังเอาผู้ใหญ่ทั้งสองมาอ้าง แล้วจะทำยังไงได้ล่ะ...นอกจากต้องรีบเดินตามไป

เดินมาถึงห้องนั่งเล่นร่างบางก็เห็นคุณท่านทั้งสองนั่งรออยู่จริงๆ น้อมมาส่งถึงแค่ตรงนี้ก่อนจะหลบฉากออกไป ทิ้งให้เธอยืนเคว้งอยู่ตรงนั้นเพราะความไม่คุ้นชิน ก่อนที่คุณนาฏยาจะกวักมือเรียกให้ไปนั่งลงข้างกัน

"อีกสักพักพี่เขาคงมา รอหน่อยนะลูก" คุณหญิงเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มใจดี เธอมักจะยิ้มและลูบศีรษะของเด็กสาวด้วยความเอ็นดูเสมอ

"ค่ะ" สัมผัสอบอุ่นนั้นทำรินลดายิ่งคิดถึงแม่ทั้งที่เพิ่งจะจากกันมาได้ไม่ถึงวัน

"งั้นเราพาเจ้าหญิงไปเดินดูรอบๆ บ้านรอดีมั้ยคุณหญิง" คุณสุรศักดิ์เอ่ยชวน สรรพนามนั้นทำเอาเจ้าของชื่อรู้สึกแปลกๆ อีกครั้ง ทั้งคุณหญิงทั้งเจ้าหญิงเธอทำตัวไม่ถูกเลยสักชื่อ

"ดีค่ะ.. ป้ะ แม่กับพ่อจะพาทัวร์บ้าน" คุณนาฏยาเห็นดีเห็นงามกับสามี สิ้นคำบอกก็ลุกขึ้นจูงมือบางพาเดินสำรวจบ้านหลังใหม่ที่เธอจะต้องใช้ชีวิตอยู่นับจากวันนี้เป็นต้นไป

"เจ้าธันย์มาแล้ว" เวลาในการทำใจสิ้นสุดลงเมื่อสิ้นคำพูดของคุณสุรศักดิ์ มีเสียงรถยนต์แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านย้ำชัดให้ร่างบางแน่ใจว่าใครคนนั้นมาถึงแล้วจริงๆ

"ไปหาพี่เขากัน ไม่ต้องกลัวนะ" แม่ (ว่าที่) สามีเอ่ยปลอบอีกครั้ง น้ำเสียงอ่อนโยนที่เคยปลอบประโลมจิตใจของเธอได้ดีตลอดหลายวันที่ผ่านมา ตอนนี้กลับไม่ได้ผล.. เธอตื่นเต้นและประหม่าจนมือไม้สั่นไปหมด

"มีอะไรกันหรอครับ? " น้ำเสียงทุ้มต่ำจากผู้มาใหม่เอ่ยถามคนเป็นพ่อแม่เมื่อเห็นเดินเข้ามาหาพร้อมหญิงสาวหน้าตาดีคนหนึ่ง

ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าอ่อนใสนั้นตรงๆ จนคนถูกจ้องต้องหลบสายตาหนีเพราะไม่อาจต้านทาน หัวใจดวงเล็กๆ ที่ไม่ประสีประสากับการเผชิญหน้ากับบุรุษเพศที่รู้ทั้งรู้ว่าจะมาเป็นสามีในอนาคตอันใกล้เต้นไม่เป็นส่ำจนน่ากลัวว่าจะหลุดกระเด็นกระดอนออกมาจากอก มโนภาพที่เคยจินตนาการไว้ก่อนจะได้เจอกันปลิวหายวับไปในทันที เพราะผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่หน้าตาหล่อคมแต่งตัวภูมิฐานที่ยืนอยู่ตรงหน้าช่างห่างไกลจากจินตนาการเหล่านั้นอย่างสิ้นเชิง

"กลับบ้านเร็วก็ดี ฉันมีคนจะแนะนำให้รู้จัก.." ผู้นำครอบครัวบอกเสียงเรียบ โดยคนเป็นภรรยาเองก็ดันหลังร่างบางออกมาเผชิญหน้ากับลูกชายตรงๆ

"เธอชื่อหญิง นับจากวันนี้จะมาเป็นคู่หมั้นของแก"

"อะไรนะครับ!? " วรธันย์ขึ้นเสียงดังด้วยความตกใจ น้ำเสียงและท่าทางแข็งกร้าวของเขาทำรินลดาอกสั่นขวัญหาย หมดสิ้นแล้วความมั่นใจเมื่อถูกดวงตาคมกริบตวัดมาจ้องอย่างไม่พอใจ

"แกได้ยินไม่ผิดหรอกเจ้าธันย์" คุณสุรศักดิ์ยังคงนิ่งเฉยแม้ลูกชายจะแสดงอาการไม่พอใจออกมาอย่างรุนแรงจนว่าที่ลูกสะใภ้เริ่มหน้าเสีย

"พ่อทำอย่างนี้ได้ยังไงอ่ะ! เอาใครที่ไหนก็ไม่รู้มาเป็นคู่หมั้นผมเนี่ยนะ!? " ร่างบางถอยออกมาจากจุดที่ยืนด้วยความหวาดหวั่นเมื่อวรธันย์ชี้หน้าเธอประกอบคำพูดที่พูดกับบิดาด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

"ช่วยไม่ได้ ในเมื่อฉันให้โอกาสแกเลือกเมียด้วยตัวเองแล้ว แต่แกก็ไม่สนใจ ฉันก็เลยเลือกให้เสียเลย" คนเป็นพ่อกล่าวอย่างไม่เดือดร้อนใจ ผิดกับผู้เป็นลูกชายที่โกรธจนตัวสั่น

"พ่อจะบ้าหรอ!? นี่มันคลุมถุงชนกันชัดๆ ผมไม่ยอม! ยังไงผมก็ไม่หมั้นหรือแต่งงานกับยัยนี่เด็ดขาด! " เสียงกร้าวตะคอกใส่บิดาด้วยความกรุ่นโกรธ ปลายนิ้วเรียวยาวตวัดชี้มาที่รินลดาพร้อมมองด้วยสายตาเหยียดๆ มั่นใจว่าอีกฝ่ายจะต้องถูกพ่อแม่จ้างมาบีบบังคับเขาอย่างแน่นอน!

"ก็ได้นะ.. แต่มรดกของฉันทั้งหมดจะตกเป็นของเจ้าหญิงสามสิบเปอร์เซ็นต์ ส่วนอีกเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์จะเป็นของการกุศลทั้งหมด! นอกจากแกจะไม่ได้สักบาทแล้วแกยังจะถูกเด้งออกจากตำแหน่งประธานบริษัทอินทรเกษมกุลด้วย! " ไม้ตายที่ถูกปิดเงียบไว้ถูกเปิดเผยตามความตั้งใจเมื่อเจ้าลูกชายหัวรั้นไม่ยอมรับหญิงสาวที่พ่อแม่หามาให้ คุณสุรศักดิ์รู้อยู่แก่ใจว่ายังไงวรธันย์ก็ต้องไม่ยอมแน่ เขาจึงเตรียมแผนการสำรองนี้ไว้และเชื่อมั่นอย่างยิ่งว่าลูกชายจะต้องยอมจำนนท์แต่โดยดี!

"พ่อ!!? " ร่างสูงตวาดใส่บิดาอย่างไม่เกรงกลัวในบาปกรรม เขาโกรธจนหน้าแดงก่ำเมื่อได้ยินว่าจะถูกเขี่ยทิ้งจากกองมรดก ยิ่งไปกว่านั้นผู้หญิงที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าที่พ่อพามายังจะได้ส่วนแบ่งจากส่วนที่สมควรจะเป็นของเขาตั้งสามสิบเปอร์เซ็นต์!

รินลดากลับมายืนตัวลีบข้างคุณนาฏยาอีกครั้งเมื่อถูกกดดันจากสายตาโกรธแค้นของคนตัวใหญ่ ได้แต่แย้งอีกฝ่ายอยู่ในใจว่าไม่ได้ทำอะไรผิด เรื่องมรดกเธอเองก็ตกใจไม่ต่างกันเพราะเพิ่งจะรู้พร้อมกับเขาในวันนี้ ไม่ไหวแน่.. ความประทับใจแรกพบติดลบอย่างเลวร้าย แล้วแบบนี้อนาคตของเธอกับเขาจะเป็นอย่างไรต่อไป มันคงไม่ราบรื่นแน่เธอมั่นใจ!

"ฉันให้เวลาแกตัดสินใจหนึ่งคืน พรุ่งนี้เช้าฉันต้องได้คำตอบว่าแกจะยอมทิ้งทุกอย่างหรือยอมแต่งงานกับเจ้าหญิงและมีหลานให้ฉัน แน่นอนว่าถ้าแกยอมแต่งมรดกทุกอย่างของฉันจะยังคงเป็นของแกร้อยเปอร์เซ็นต์! " คุณสุรศักดิ์ยังคงยัดเยียดข้อเสนอที่เหมือนเป็นการบีบบังคับให้ลูกชายอย่างไม่ลดละ และก็มั่นใจด้วยว่าครั้งนี้วรธันย์จะไม่สามารถปฏิเสธได้อย่างแน่นอน!