Mardin'in Zalimi

Bölüm 10: Karmaşa

İbrahim, konağın büyük kapısından içeri adımını attığında, yüzündeki yorgunluk dikkat çekiyordu. Gün boyu Seda ile geçirdiği ateşli saatlerin ardından, bedeni kadar zihni de tükenmişti. O an sadece biraz sessizlik ve dinlenmek istiyordu.

Salona adım attığında, yemek masasında annesi Mihriban, kızkardeşi ve diğer aile üyelerinin çoktan oturduğunu fark etti. Mihriban, oğlunun geldiğini fark edince dikkatini ona çevirdi.

“Hoş geldin oğlum,” dedi Mihriban, sesinde gururlu bir sıcaklık vardı.

İbrahim başını hafifçe sallayarak karşılık verdi. Yorgun bir şekilde, “Ben yatacağım anne, yemeğe oturmayayım,” dedi.

Mihriban, o an duraksadı. Göz ucuyla masada oturan Simya’ya baktı. Kadınların dedikoduları ve sürekli azarları arasında kendini iyice küçülmüş hisseden genç kız, masanın köşesine sinmiş, sessizce oturuyordu. Mihriban, Simya’nın varlığına her zamanki küçümseyici ifadesiyle tepki verdi.

“Sen bilirsin oğlum,” dedi Mihriban, ardından yemeğine döndü. Simya, İbrahim’in annesinin ona attığı o keskin bakışı fark ettiğinde, boğazında düğümlenen bir acı hissetti. Mihriban, belli belirsiz bir homurdanmayla tabağındaki yemeği karıştırırken, Simya’nın varlığını neredeyse aşağılarcasına, “Bir işe yarar mı bilmem, ama oğlum için böylesi bir yükü taşımak elbette kolay değil,” dedi, daha çok kendi kendine konuşur gibi.

Simya bu sözlere karşılık vermedi. Sadece kafasını eğerek önündeki yemekten bir lokma aldı. Ancak yemeğin tadını hissetmekten uzaktı. Bu evdeki yeri, kaynanası Mihriban’ın gözünde, hizmetçilerden bile daha düşüktü.

Masada yaşanan bu kısa gerilim, Simya’nın iyice içine kapanmasına neden olmuştu. Kaşığına birkaç lokma yemek alıp çiğnemeye çalışsa da boğazından geçmediğini hissediyordu. Mihriban’ın ona yönelik küçümseyici bakışlarını ve Fatma’nın alaycı tavırlarını fark etmemek mümkün değildi. Sessizce tabağını bıraktı ve masadan kalktı.

“İzninizle,” dedi hafif bir sesle ve kimsenin ona bir şey söylemesine izin vermeden hızla yemek odasından çıktı. Kendi odasına doğru yürürken, içindeki huzursuzluk giderek artıyordu. Bu evdeki yeri, bir hizmetçiden bile daha değersizdi ve bu, her geçen gün daha da belirginleşiyordu.

Simya, oradan kaçıp yatak odasının kapısını açıp hızla içeri girdiğinde, gözleri şaşkınlıkla açıldı. İbrahim, banyodan yeni çıkmıştı ve üzerinde yalnızca beline sardığı bir havlu vardı. Vücudundan süzülen su damlaları, omuzlarından göğsüne kadar akarken, güçlü fiziği ve esmer teni odanın havasını dolduruyordu.

Simya, bir an olduğu yerde donup kaldı. Gözlerini istemsizce ona doğru dikip bakarken, farkına vardığı şey karşısında yüzü aniden kızardı. Arkasını dönüp “Özür dilerim,” dedi hızlıca, utançtan yere bakarak.

İbrahim, Simya’nın bu mahcubiyetini fark etti. Ancak, kızın bakışlarında dolaşan o kısa ama belirgin hayranlık hissi, içinde beklenmedik bir hareketlenmeye neden oldu. Erkekliği kaya gibi sertleşirken derin bir nefes alarak kendi kendine fısıldadı: *“Saçmala.”*

Hızla dolaba yöneldi, bir yandan düşüncelerini toparlamaya çalışırken bir yandan da temiz kıyafetlerini çıkardı. “Önemli değil,” dedi kısa ve soğuk bir tonla.

Simya arkasını dönük, gözlerini yerden kaldırmadan beklerken, İbrahim çabucak üzerini değiştirdi. Pijamalarını giyerken bir yandan da kendini toparlamaya çalışıyordu. Kendi içindeki bu garip his, aklının ona oynadığı bir oyundan ibaret olmalıydı.

İbrahim, kıyafetlerini giydikten sonra yatağın kenarına yöneldi. Her zamanki gibi yastığını alıp yere attı ve üzerine uzandı. Gözleri tavana dikilmişti, ancak zihnindeki karmaşık düşünceler durmuyordu.

Simya, onun yere yattığını anlayınca kendisi de yatağın uzak tarafına uzandı. İbrahim’in bir kez daha ona mesafeli davranması, içindeki güven duygusunu biraz daha pekiştirmişti. Odaya yayılan sessizlik, ikisi için de rahatlatıcıydı.

İbrahim’in sakin nefes alışları duyulurken, Simya yatağında dönüp durmaya başladı. O kısa bakışma ve İbrahim’in güçlü vücudu, aklından kolay kolay çıkacak gibi değildi. Ancak bu düşüncelerle mücadele etmekten başka bir seçeneği yoktu. O adam babasının ve hayallerinin katiliydi. Bunu unutmamalıydı...