ผ่านมาหนึ่งวันเต็ม ๆ ลี่อินยังคงหลับใหลไม่ได้สติ โดยมีสองบุรุษอย่างเฟยหมิงและเฟยเฟิ่งค่อยดูแลนางไม่ห่าง
“น้องสามวันนี้เป็นวันที่พวกเราต้องออกจากบรรพตเข้าเมืองไปซื้อของ”
“แต่จะปล่อยให้นางอยู่คนเดียวได้หรือ” เฟยเฟิ่งเอ่ย
“นางคงไม่ตื่นมาเร็ว ๆ นี้หรอก พวกเรารีบไปรีบกลับ”
“เช่นนั้นก็รีบไปกันเถิด”
เฟยหมิงปิดประตูห้องแล้วรีบเดินทางออกมา
ทว่าเวลาผ่านไปหลายชั่วยาม คุณชายเย่วเฟยเฉิง คุณชายใหญ่ตระกูลเย่ว ได้กลับมาจากการบำเพ็ญบนยอดเขาก่อนกำหนด เมื่อกลับมาถึงบรรพตก็พบว่าน้องรองและน้องสามของเขาไม่อยู่ โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีสตรีนอนอยู่ในห้อง เขารู้สึกเหนียวตัวจึงเดินตรงเข้าไปยังห้องอาบน้ำเพื่อชำระร่างกาย
“อื้อ…” ลี่อินหลังจากที่หลับไปหนึ่งวันเต็ม ๆ นางตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงง ความจำสุดท้ายที่นึกขึ้นได้คือตอนที่นางโดนหนามข่วน และเฟยเฟิ่งแบกนางมา ลี่อินพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออก นางรู้สึกว่าจะมีบุรุษ
