1.หลงสวาท นางบำเรอแก้ขัด
1026 Words
ตอนที่ 1
พิมพ์ชนก หญิงสาววัยยี่สิบสามปี ที่ชีวิตสุดแสนจะรันทด เธอนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงไม้เก่าในห้องเช่าราคาถูก ผนังบางจนได้ยินเสียงคนข้างห้องเถียงกันเรื่องเงิน น้ำตาเธอไหลเงียบ ๆ แม้จะพยายามแล้วทุกทาง แต่ก็ยังหนีความจริงไม่ได้
เธอและน้องเป็นเด็กกำพร้า เติบโตมาในบ้านเด็กกำพร้าเล็ก ๆ กลางเมือง ด้วยทุนการศึกษาและงานพาร์ตไทม์หลายอย่างที่ช่วยให้เธอประคองตัวจนเรียนใกล้จบมหาวิทยาลัย แต่ชีวิตกลับเล่นตลกเมื่อร้านกาแฟเล็ก ๆ ที่เธอทำงานอยู่ต้องปิดตัวลงกะทันหันและน้องชายของเธอตอนนี้ก็ยังเป็นทหารเกณฑ์อยู่
ไม่มีรายได้ ไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม ค่าหอพัก เธอรู้ดีว่าสิ่งที่เรียกว่า “อดทน” ไม่ได้ช่วยอะไรในโลกแห่งความจริงนี่เสมอไป
“แกต้องหาคนเลี้ยงแล้วล่ะพิม”
เสียงเพื่อนสนิทพูดขึ้นขณะยื่นซองกระดาษเล็ก ๆ มาให้
พิมพ์ชนกเงยหน้าขึ้น น้ำเสียงตกใจ “แกหมายความว่าไง”
“แบบที่แกคิดนั่นแหละ...” เพื่อนถอนหายใจ
“แค่ไปเจอเขา ไปนอนกับเขาตามข้อตกลง เขาจะให้เงินแกใช้ทุกเดือน ไม่ต้องทำอะไรอีก”
“...แต่...”
“ฉันก็ทำอยู่ แกจะรังเกียจฉันก็ได้นะ แต่ถ้าไม่มีทางเลือก แกต้องอยู่รอดก่อน”
พิมพ์ชนกไม่พูดอะไรอีก ดวงตาคู่นั้นสั่นไหว เธอไม่ใช่คนง่าย ๆ ไม่เคยคิดว่าจะต้องขายศักดิ์ศรีแต่ตอนนี้ เธอไม่มีแม้แต่ข้าวจะกิน
สามวันต่อมา เพื่อนของเธอนัดให้เจอกับชายคนหนึ่ง ที่จะเปลี่ยนชีวิตเธอไปตลอดกาล
เขาชื่อ “ลีโอ”
ลูกครึ่งไทย–อังกฤษ เจ้าของเครือโรงแรมระดับห้าดาวที่มีสาขากระจายทั่วเมืองท่องเที่ยว เขามาพร้อมกับรอยยิ้มที่เย็นชาและแววตาที่เหมือนอ่านทุกอย่างในตัวเธอทะลุ
“ฉันไม่ต้องการคนรัก” เขากล่าวเสียงเรียบ
“ฉันแค่ต้องการผู้หญิงคนหนึ่ง ที่มาเมื่อฉันต้องการ และหายไปเมื่อฉันไม่ต้องการแล้ว”
พิมพ์ชนกกลืนก้อนสะอื้นลงคอ ก่อนตอบเสียงเบา
“...ฉันเข้าใจค่ะ”
ในตอนนั้น เธอไม่รู้เลยว่า...ข้อตกลงนี้ จะเปลี่ยนทั้งหัวใจของเขา และเธอ ไปตลอดกาล
ห้องสวีทสุดหรูในโรงแรมห้าดาว ริมหน้าต่างมองเห็นวิวทะเลยามเย็น แสงแดดส้มทองทาบใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว
เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้น
พิมพ์ชนกก้าวเข้ามาอย่างลังเลในชุดกระโปรงธรรมดา สะอาดเรียบร้อยแต่ไม่หรูหรา
เธอรู้ดีว่าเธอดู ไม่ใช่ผู้หญิงในระดับเดียวกับเขา
ลีโอ ชายหนุ่มเจ้าของดวงตาคมเย็นจัด เหลือบตามองหญิงสาวตรงหน้า ความรู้สึกแรกเจอเธอเป็นผู้หญิงที่สวยหวานมาก ๆ จนดึงดูดสายตาให้เขามองค้างอยู่หลายวิ
เขาไม่ลุกขึ้นต้อนรับ แค่ขยับนิ้วชี้เรียกให้เธอนั่งลงฝั่งตรงข้าม
“เธอคือพิมพ์ชนก”
“ค่ะ…” หญิงสาวพยักหน้าเล็กน้อย
ร่างหนานั่งไขว่ขาท่าทางสบาย ๆ แล้วเปิดแฟ้มบางอย่างที่อยู่ตรงหน้า
“เพื่อนของเธอบอกว่าเธอกำลังลำบาก... หนี้ค่าเทอม ค่าหอพักใช่ไหม”
“ค่ะ… ฉันขอโทษนะคะ ที่ต้องมาทำแบบนี้…” ร่างบางหน้าแดงระเรื่อย เธอก้หน้าหลบสายตาของเขา
“อย่าขอโทษ ถ้าเธอจะขายตัวเพื่อแลกเงิน มันคือข้อตกลง ไม่ใช่ความผิด” เขาเอ่ยเสียงเรียบ
พิมพ์ชนกเงียบ ราวกับลมหายใจติดขัด
“ฉันจะจ่ายให้เธอเดือนละแสน เธอต้องว่างเมื่อฉันเรียก ห้ามติดต่อ ห้ามตาม ห้ามถามและที่สำคัญห้ามรักฉัน” เขายกแก้วไวน์ขึ้นแตะริมฝีปากแววตาไม่ไหวติง
หญิงสาวชะงักไปเล็กน้อย คำสุดท้ายนั้นบาดใจเธอมากกว่าที่คิด
“...เข้าใจค่ะ” เธอตอบกับเขาเสียงเบาหวิว เจือไปด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น
“ฉันไม่ใจดี ไม่อ่อนโยน และไม่ต้องการฟังเรื่องดราม่าของเธอ ฉันจ่ายเพื่อเธอเป็นของฉันเท่านั้น จำไว้” ใบหน้าหล่อสบตาเธอนิ่ง
พิมพ์ชนกพยักหน้าอีกครั้ง ดวงตาคู่สวยนั้นแดงระเรื่อแต่เธอไม่เสียน้ำตา เขาจึงยื่นซองเอกสารให้เธอ
“ในนี้มีรายละเอียดข้อตกลง บัญชีเงิน โอนทุกสิ้นเดือน ถ้าเธอยอมเซ็นเกมก็เริ่ม”
มือของเธอสั่นเล็กน้อยขณะรับซองเอกสารนั้น พิมพ์ชนกไม่ได้มองหน้าเขาอีกเลยขณะเซ็นชื่อ และเธอไม่รู้ว่าระหว่าง “ขายตัว” กับ “ขายหัวใจ” อะไรเจ็บปวดยิ่งกว่า...
แต่เธอกำลังจะได้รู้คำตอบ จากผู้ชายที่ชื่อว่า ลีโอ
หลังจากเซ็นเอกสารข้อตกลงไม่นานเขาก็ติดต่อมา เธอจึงได้มาพบเขา พิมพ์ชนกยืนอยู่หน้าประตูห้องสวีทของโรงแรมหรูซึ่งตั้งอยู่ริมผา เสียงคลื่นทะเลกระทบหินเบื้องล่างยังไม่ดังเท่าเสียงหัวใจของเธอที่เต้นแรงอยู่ตอนนี้
มือของเธอสั่นเล็กน้อยขณะยกขึ้นเคาะประตู
ประตูเปิด...เผยให้เห็นชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีดำพับแขน สายตาเขาคมกริบมองเธอเพียงเสี้ยววินาที ก่อนเบี่ยงตัวให้เธอก้าวเข้าไป
“มาเร็วดี…ฉันชอบผู้หญิงที่ตรงเวลา” เขาพูดเสียงเรียบ
พิมพ์ชนกไม่ตอบ เธอก้าวเข้ามาอย่างเงียบ ๆ กลิ่นหอมอ่อนของน้ำหอมราคาแพงอบอวลไปทั่วห้อง เธอได้ยินเสียงประตูปิดตามหลัง ก่อนจะตามมาด้วยความเงียบงันชั่วครู่
พิมพ์ชนกยืนอยู่ที่ปลายเตียง ปากสั่น มือจับกระโปรงสั้นของตัวเองไว้แน่น แสงจากโคมไฟเหนือหัวทำให้เธอเห็นเงาของตัวเองสะท้อนในกระจกตรงหน้า ร่างกายเธอสะท้านด้วยความหนาว ความกลัว และความสับสน
ลีโอยืนอยู่ที่ปลายเตียง จ้องมองเธอเงียบ ๆ ราวกับกำลังประเมินบางสิ่ง เขาไม่รีบร้อน เขาไม่ต้องการให้เธอรู้สึกว่าเขากำลังเสียเวลาหรือยินดีที่จะรออะไร
“ถอดเสื้อผ้าออก”
- Writer
