บทที่ 4
ร่างสูงก็เปิดไฟจนสว่าง ส่วนหญิงสาวยังคงนั่งอยู่ที่เดิมแล้วมองตรงมาที่เขา นัยตาของเธอแดงระเรื่อเหมือนกับจะร้องไห้ออกมา
“วันนั้นที่กูเจอพ่อของกัสจังที่ร้านอาหาร กูแค่เข้าไปด่ามัน ไม่ได้กะจะไปสานสัมพันธ์อะไรทั้งนั้นกูตัดขาดกับมันแล้ว” ร่างบางเอ่ยพูดก่อน เธอมองใบหน้าของเพื่อนสนิทที่มีหนวดเคราครึ้มช่างหล่อบาดใจ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้เดย์คงไม่มีทางเลิกเป็นเกย์แล้วมาชอบเธอ
“เออ..เรื่องนั้นกูรู้แล้ว ส่วน..เรื่อง
..” ร่างหนาอึกอักพูดไม่ออก
“เรื่องคืนนั้น..กูเข้าใจมามึงไม่ได้ตั้งใจ และเป็นกูเองที่ผิดมึงไม่ต้องคิดมากช่างมันเถอะ” เธอเอ่ยพูดขึ้นมาก่อน เพราะรู้ว่าเดย์คงไม่กล้าพูด
“ช่างมันเหรอ…นี้กูคิดมากตั้งหลายวันนึกถึงแต่มึง มึงกับบอกช่างมันเหมือนมึงไม่รู้สึกอะไร” ร่างใหญ่พูดตัดพ้อ
“ทำไมกูจะไม่รู้สึก แต่ความรู้สึกกูมันคงเป็นไปไม่ได้” หญิงสาวก็ตัดพ้อเช่นกัน
“มึงรู้สึกอะไรเกล” เขาเค้นถาม
