ตอนที่ 6 ความจริง
เช้าวันจันทร์
ออฟฟิศชั้นที่ยี่สิบแปด ยังคงเงียบสงบเหมือนเดิม เสียงเครื่องปริ้นท์และเสียงกดคีย์บอร์ดยังคงดังเป็นจังหวะ
แต่กรกันต์กลับรู้สึกเหมือนโลกของตัวเองกำลังกลวงเปล่า
เพราะตั้งแต่เช้า เขาไม่เห็นหน้าเธอ
“ลลินลาหรือเปล่าวันนี้”
เขาถามขึ้นเสียงนิ่ง
เลขาสาวหน้าเคาน์เตอร์สะดุ้งเฮือก ก่อนจะรีบตอบกลับมา
“เอ่อ น้องลลินแจ้งลาเมื่อเช้าแล้วค่ะ ส่งอีเมลแจ้งฝ่ายบุคคลไปแล้ว”
“อะไรนะลาไปไหน”
เสียงของเขาแข็งขึ้นในทันที ขมวดคิ้วแน่นจนใบหน้าตึงเครียด
“ไม่ทราบค่ะ น้องลลินไม่ได้แจ้งไว้ น้องขอลาไปหนึ่งอาทิตย์ค่ะคุณกร”
ใจของเขาวูบวาบขึ้นมาอย่างประหลาด
ความรู้สึกบางอย่างวิ่งเข้าจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัวความว่างเปล่า ที่เธอทิ้งไว้หลังจากหายไป
เขายังจำได้แม่น ความร้อนแรงอารมณ์จากการหึงหวง เขายอมรับว่าเขาไม่ได้ควบคุมตัวเองเลยแม้แต่นิดเดียว
เขาคิดแค่ว่าเธอเป็นของเขา เขาไม่เคยถามเธอ
