2.พี่เขย โรคจิต NC25+

1455 Words

ตอนที่ 2 คนไม่มีหัวใจ NC25++ เสียงเนื้อกระแทกเนื้อยังคงดังก้อง รุนแรงชายหนุ่มต้องการลงโทษเธอทั้งที่เธอเป็นผู้บริสุทธิ์ ร่างหนายังคงกระแทกท่อนเนื้อ ทะลวงเข้าออกจากด้านหลัง สะโพกของเขากระแทกแน่นแนบสะโพกกลมกลึงของเธอ เสียงหอบหายใจสลับกับเสียงเตียงลั่น และเสียงครางแผ่วเบาแต่สั่นไหวของหญิงสาว “อั่ก…พอแล้ว” เสียงแผ่วเบาหวานปนสะอื้น เธอเหนื่อยล้าแทบขาดใจ แต่เขากลับยิ่งเร่งกระแทก อย่างหยาบคายและโหดเหี้ยม ทว่าทุกสัมผัสกลับแม่นยำและปลุกเร้าเหมือนรู้จักร่างกายของเธอดีเสียยิ่งกว่าตัวเธอเอง “อยากรู้เรื่องพี่สาวเธอไม่ใช่เหรอ อ่าาา” เขากระซิบข้างหูขณะบดเบียดสะโพกเข้าจนสุด “งั้นก็ต้องจ่ายค่าข้อมูลด้วยร่างกาย!” เขาจับเอวเธอแน่นแล้วเอนหลัง ก่อนจะดึงร่างเธอขึ้นนั่งบนตัก ให้เธอหันหลังให้แล้วกระแทกเข้าใส่จากด้านล่าง มือข้างหนึ่งบีบขย่ำหน้าอกแน่น อีกข้างรั้งเอวให้แน่นและเสยท่อนเนื้อกระแทกแรงยิ่งขึ้น เสียงครางของเธอแทบเป็นเสียงร้องไห้ ร่างกายร้อนวูบวาบเหมือนจะระเบิด เขาเอื้อมมือสัมผัสจุดกระสันอีกครั้ง แล้วลูบวนจนเธอสะท้าน “อ๊าาาา!! ตะ..เตชิ..ไม่ไหวแล้ว อร๊ายยย” เธอกรีดร้องสุดเสียงเมื่อร่างกายถึงจุดสูงสุดอีกครั้ง น้ำใสไหลอาบต้นขาขอฃเธอและเขส เตชินท์เร่งจังหวะ กระแทกอีกไม่กี่ครั้งก่อนจะปลดปล่อยเข้าใส่ร่างเธออย่างล้นทะลักโดยไม่ใส่ถุง ร้อนจัดจนรู้สึกถึงคงามอุ้สร้อนอยู่ข้างใน เขาหอบหายใจชิดซอกคอเธอ ซุกหน้าลงแล้วกัดเบา ๆ ที่ไหล่ขาวอย่างเป็นเจ้าของ ผ่านไปหลายนาที เขาถอนตัวออก ปล่อยให้เธอฟุบหน้าลงบนหมอนโซฟา เหนื่อยหอบแทบหมดแรง “เธอชื่อเอลลี่ใช่ไหม” เขาถามเสียงต่ำ “แล้วไง…” เสียงของเธอเบาแผ่วแหบพร่า “อยู่ที่นี้ต่อไป...เธอจะได้รู้เรื่องพี่สาวเธอทุกอย่าง” “คุณรู้ว่าเธออยู่ไหนงั้นเหรอ” เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาสั่นระริก “ใช่ ฉันเป็นคนทำเธอหายไปเอง” เขายิ้มเย็นชา เสียงฝนตกกระหน่ำไม่ต่างจากสภาพจิตใจของเธอที่กำลังปั่นป่วน เอลลี่นั่งอยู่ริมเตียงในห้องรับรองของบ้านหลังใหญ่ดวงตาเหม่อลอยและแดงก่ำจากการร้องไห้ และอ่อนล้าเกินบรรยายจากคืนที่ถูกชายโหดเหี้ยมโรคจิตใช้อำนาจกดขี่เธอจนแทบแตกสลาย แต่สิ่งที่ฝังลึกยิ่งกว่าความเจ็บตัวคือคำพูดของเขา “ฉันเป็นคนทำเธอหายไปเอง” มันยังวนอยู่ในหัวเธอไม่หยุด เขาผู้ชายเลือดเย็นที่เธอเคยคิดว่าเป็นพี่เขยที่น่ากลัว และรู้ดีที่สุดว่าโจลี่หายไปไหน แต่เธอไม่เชื่อเด็ดขาดว่าหนีตามชู้ไป และเลวร้ายยิ่งกว่านั้น ร่างกายของเธอตกเป็นของเขา ถ้าไม่ใช่เพื่อระบายความแค้น เขาก็เป็นพวกสารเลวโรคจิต และเอลลี่คิดว่าเขาเป็นอย่างหลังมากว่าเพราะเธอเชื่อใจพี่สาวของเธอ เสียงประตูเปิดขึ้นโดยไม่มีการเคาะ เตชินท์เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ร่างสูงในเสื้อเชิ้ตดำแขนยาว พับแขนเสื้อขึ้นจนเห็นแขนแข็งแกร่ง แบบคนชอบเล่นกล้าม เส้นเลือดบนแขนปูดชัด ร่างกายที่แค่ยืนเฉย ๆ ก็เหมือนจะคุกคามเธออยู่ทุกวินาที “ลุก” เขาออกคำสั่งสั้น ๆ “จะพาไปไหนอีก” น้ำเสียงเธอสั่น “ห้องของฉัน” เขาตอบห้วน ก่อนเดินเข้ามาคว้าแขนเธอ “ไม่! ปล่อยนะ!” เธอดิ้นสุดแรง แต่กลับถูกเหวี่ยงขึ้นบนบ่าของเขาเหมือนตุ๊กตา แล้วถูกพาออกจากห้องราวกับไร้ค่า เมื่อถึงห้องของเขา ห้องนอนใหญ่ที่หรูหราและเย็นเฉียบ เตชินท์โยนเธอลงบนเตียงขนาดคิงไซส์อย่างไม่ปรานี ก่อนปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกช้า ๆ สายตาไม่ละจากเธอ “ฉันจะถามอะไรบางอย่าง” เขาเอ่ยขณะเดินเข้ามานั่งริมเตียง มือวางบนต้นขาเธอ “พี่สาวเธอ...” เขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจร้อนผ่าวรินรดริมฝีปาก “เคยพูดอะไรถึงฉันไหม เวลาสองคนพี่น้องอยู่ด้วยกัน” เอลลี่มองสบตาเขา ทั้งหวาดกลัวทั้งโกรธจนแทบระเบิด “เธอเคยบอกว่าคุณ คือคนที่ไม่มีหัวใจ” เขาหัวเราะต่ำในลำคอ แล้วโน้มตัวลงมากดริมฝีปากลงบนลำคอเธอทันที “ดี งั้นก็รู้ไว้ว่า คนไม่มีหัวใจอย่างฉัน จะทำอะไรกับเธอบ้าง” มือของเขาเริ่มปลดชุดนอนของเธอช้า ๆ ริมฝีปากลากผ่านไหล่ขาวเนียน ไล่ลงต่ำจนน่าอาย “อย่า...ได้โปรดฉันยังเจ็บ” “เจ็บเหรอ นึกว่าชอบซะอีก เห็นครางกระเส่าขนาดนั้น” เขากระซิบ พร้อมบีบที่โคนขาเธออย่างแรง “อ๊ะ..เจ็บ” “ร้องให้ดังกว่านั้น...” เสียงต่ำของเขาเหมือนคำสั่งจากนรก กลิ่นกายของเตชินท์ กรุ่นร้อนและคลุ้งไปด้วยอำนาจ เขากดน้ำหนักตัวลงมาบนร่างเธอ มือแกร่งตะปบข้อมือทั้งสองข้างของเธอไว้แน่นราวกับโซ่ตรวน “อ๊ะ...อย่า!” เอลลี่ดิ้นพล่าน หอบหายใจแรง ขาเรียวพยายามผลักร่างเขาออก แต่กลับถูกจับแยกออกจากกันอย่างง่ายดาย “เธอมาที่นี่เพื่อสืบเรื่องพี่สาวไม่ใช่เหรอ” เสียงเขาเย็นเยียบ “งั้นก็เรียนรู้ให้หมดทุกอย่างที่เธอควรรู้ รวมถึงเรื่องบนเตียงของฉันด้วย” ปลายนิ้วของเขาลูบไล้ผ่านผิวเธออย่างไม่รีบร้อน ไล่จากซอกคอ ลงไปที่ทรวงอกที่สั่นระริก เธอพยายามตะโกนคำว่า "พอแล้ว" แต่สิ่งที่ออกจากปากกลับกลายเป็นเสียงหอบ “อย่าแกล้งตัวเองให้เหนื่อย” เขากระซิบชิดใบหู “ร่างกายเธอทรยศเธอไปหมดแล้ว” ริมฝีปากหยาบกร้านของเขาครอบครองยอดอกเธออย่างหิวกระหาย รุนแรง จนเธอสะดุ้ง เธอกรีดร้องออกมาทั้งความเจ็บและความรู้สึกที่ปะทุเกินควบคุม มือของเขาเลื่อนต่ำลงไปเรื่อย ๆ เขาไม่ให้เธอมีโอกาสตั้งตัว ไม่ปล่อยให้ได้พักแม้แต่วินาทีเดียว เสื้อผ้าของเธอถูกกระชากออก ท่อนเนื้อแข็งแกร่งกดกระแทกลงมาอย่างไม่ปรานี ทุกสัมผัสของเขาเต็มไปด้วยแรงปรารถนาและความดิบเถื่อนเหมือนสัตว์ป่า เขาราวกับต้องการลงโทษเธอ หรือไม่ก็ลงโทษตัวเอง ที่เคยปล่อยให้ผู้หญิงอีกคนหายไป สะโพกสอบกระแทกเข้าออก เสียงกรีดร้องเสียงครางของเธอผสานกับเสียงหายใจถี่ของเขา แรงบดขยี้ของร่างหนาบนร่างเธอราวกับพายุที่โหมกระหน่ำใส่เธอซ้ำ ๆ ทั้งที่จิตใจของเธอหวาดกลัวที่สุด แต่ทำไมร่างกายของเธอถึงตอบสนองเขาได้ดีเช่นนี้ แถมยังเสร็จสมหลายครั้งติด ๆ กันจนเหนื่อยอ่อน แต่ร่างหนายังคงคุมจังหวะสอดกระแทกไม่มีแผ่ว “อ่าาา อ่าาา ฮึก….” จังหวะสุดท้ายร่างใหญ่ซอยสะโพกถี่ยิบจนถึงฝังฝันอย่างรุนแรง แต่ไม่ใช่แค่ความรุนแรง มันคืออารมณ์ที่ปะทุแฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง ความสับสน ความโกรธ ความคลั่งและความหลงใหลที่กำลังก่อตัวอย่างช้า ๆ ครู่ต่อมา เมื่อทุกอย่างสงบนิ่งลง เตชินท์ถอนตัวออกจากเธอช้า ๆ ดวงตาคมจ้องลึกลงไปในแววตาแดงก่ำของเอลลี่และร่างเล็กของเธอที่นอนหมดแรง เธอไม่พูดอะไร นอนนิ่ง น้ำตาไหลเงียบในขณะที่เขาลุกจากเตียง ดึงกางเกงขึ้นแล้วเดินไปที่มุมห้อง เขาเปิดลิ้นชัก หยิบแฟ้มเอกสารออกมาปาใส่เตียง เอกสารที่มีรูปพี่สาวของเธอ “อยากรู้ไหมว่าเธอหายไปเพราะอะไร” เขากล่าวเสียงเบา แต่หนักแน่น “งั้นก็ต้องอยู่ที่นี่ แล้วฉันจะให้รู้ทุกอย่าง” จากนั้นเขาจึงหยิบแฟ้มเอกสารกลับไป คืนนั้นเธอหลับไปทั้งน้ำตา ในห้องที่เหมือนกรงขังหรูหรา เช้าวันต่อมา เอลลี่ตื่นขึ้นด้วยความเจ็บปวดจากภายใน กายแสบร้อนและใจที่อ่อนล้า เธอเดินไปยังหน้าต่าง เห็นร่างสูงของเตชินท์เดินออกจากบ้านขึ้นรถพร้อมคนติดตาม เธอใช้จังหวะนั้นรีบมองสำรวจห้อง มองหาแฟ้มเอกสารที่เขาถือเมื่อคืนนี้ และให้ที่สุดเธอก็เจอ เอลลี่หยิบมันขึ้นมาและค่อย ๆ เปิดดู มือของเธอสั่นเทา หัวใจหล่นวูบ…

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more