3P คุณชายทั้งสาม ข้าขอพักก่อน NC20±

1273 Words

บทที่ 1 ตระกูลเผยที่ยิ่งใหญ่แห้งแคว้นต้าเจา ผู้นำตระกูลคืออัครเสนาบดีกรมคลัง หลงผิดกระทำการขัดพระประสงค์ของฮ่องเต้ จึงถูกลงโทษฆ่าล้างตระกูล แต่เนื่องฮูหยินของเขา เคยเป็นเพื่อนเล่นวัยเยาว์ของฮองเฮา แต่นางเสียชีวิตไปหลายปีทิ้งลูกสาวคุณหนูสี่ หรือเผยลี่อินให้อยู่กับบิดา พระนางฮองเฮาทรงเกิดสงสารจึงขอละเว้นโทษตายให้เผยลี่อิน ฮ่องเต้ก็ทรงอนุญาตละเว้นโทษตายให้นาง แต่นางต้องไปอยู่ที่บรรพตหลัง ของตระกูลเยว่ผู้บำเพ็ญตน และห้ามกลับออกมาอีกตลอดไป “ทำไมไม่ฆ่าข้าไปพร้อมท่านพ่อและท่านพี่เลย ให้ข้าไปอยู่บรรพตหลังเยี่ยงนี้ เหมือนตายทั้งเป็นยิ่งกว่า” คุณหนูสี่ร่ำไห้เอ่ยทั้งน้ำตา “มีชีวิตอยู่ก็ดีแค่ไหนแล้ว เกิดวันหน้าแคว้นมีงานมงคล ฮองเฮาจะได้ขออภัยโทษให้เจ้าได้อีก” คนสนิทของฮองเฮาที่มาส่งคุณหนูสี่ที่ทางเข้าบรรพตหลังเอ่ยบอกนาง “ฮองเฮาจะไม่ลืมข้าใช่ไหมเจ้าคะ” “พระนางทรงไม่ลืมคุณหนูหรอกเจ้าค่ะ พระนางทรงคิดถึงท่านแม่ของคุณหนูตลอด” หญิงสาวร่างบางแววตาเศร้าสร้อยคนทั้งตระกูลเหลือนางรอดชีวิตเพียงผู้เดียว และจำต้องมาอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคยนี้อีก ร่างบางมองปากทางเข้าบรรพตหลังดูอึมครึมไปด้วยเถาวัลย์เล็กใหญ่ตลอดสองทาง เพียงครู่เดียวก็ปรากฏบุรุษรูปร่างสูงโปร่ง กำลังเดินมุ่งหน้ายังนางกับคนสนิทของฮองเฮา “ท่านเย่วเฟยเฟิ่งหรือไม่” “ขอรับ ข้าเย่วเฟยเฟิ่งทำหน้าที่มารับคุณหนูสี่” คุณหนูสี่นิ่งค้างมองบุรุษหน้าหยกผู้นี้ ทำไมเขาถึงช่างรูปงามแตกต่าง กับท่านชายในเมืองหลวงที่เคยพบเจอยิ่งนัก “คุณหนูข้ามาส่งท่านได้เพียงเท่านี้ ต่อจากนี้คุณชายทั้งสามของตระกูลเยว่จะเป็นผู้ดูแลท่าน อดทนหน่อยนะเจ้าค่ะ” “เจ้าค่ะ” น้ำเสียงเศร้าตอบรับ แล้วเหม่อมองหญิงสูงวัยผู้นั้นเดินจากไป “ไปเถอะคุณหนูสี่ เดี๋ยวจะมืดซะก่อนเส้นทางเข้ายังอีกไกล” “เจ้าค่ะ คุณชายเย่ว” “เรียกข้าว่าเฟยเฟิ่งก็ได้ ข้ากับคุณหนูหน้าจะรุ่นเดียวกัน” “ข้าอายุสิบเก้า” นางเอ่ยบอก “ข้าก็สิบเก้า” “งั้นท่านก็เรียกข้าว่าลี่อินเฉย ๆ ก็ได้” “อืมได้สิ รีบไปเถอะ” ทั้งสองเดินคุยกันไปเรื่อย ทางก็ยิ่งรกขึ้นและเวลานี้ก็ใกล้จะค่ำแล้วด้วย “ลี่อินเจ้าเดินระวังหน่อยนะแถวนี้ มีสัตว์และต้นไม้มีพิษเยอะ” “อืม อีกไกลหรือไม่” “อีกครึ่งชั่วยามก็ถึงแล้ว” “ที่บรรพตหลังนั้น..โอ๊ย!!” ลี่อินร้องเสียงหลงเมื่อแขนของนางถูกหนามเกี่ยวเข้าจนชุดขาด “เจ้าโดนอะไร” เฟยเฟิ่งรีบหันกลับมาถาม “ไม่เป็นไร ๆ แค่หนามเกี่ยว” “หนาม! เข้าเนื้อหรือไม่ให้ข้าดูหน่อย” ลี่อินแปลกใจ ก็แค่หนามเหตุใจเขาต้องตกใจถึงเพียงนี้ เฟยเฟิ่งรีบถกแขนเสื้อของนางขึ้นมาดู ลี่อินใจหายวาบ ไม่เคยมีชายใดจับแขนเสื้อนางแล้วถกขึ้นมาจับเนื้อต้องตัวนางสักครั้ง “นี้เดี๋ยว” เคว้ก! เฟยเฟิ่งฉีกแขนเสื้อนางออกทันทีที่เห็นรอยข่วนจนเลือดซิบที่ต้นแขนของนาง “ท่านจะทำอะไร” นางเอ่ยถามเสียงหลง “ข้าบอกเจ้าแล้วไงให้ระวัง แถวนี้ต้นไม้มีพิษมันเยอะ” “มีพิษเหรอ” “ใช่” เฟยเฟิ่งพูดไปก็ใช้เศษผ้าที่ฉีกออกมารัดแขนให้ แล้วรีบจูงมือลี่อินให้เดินตามอย่างเร็ว “มีพิษ…แล้วข้าจะตายหรือไม่” “อาจจะไม่ตายตอนนี้ แต่เจ้าจะทรมานจนตายได้” “ข้าไม่กลัว ชีวิตข้าไม่เหลือพ่อแม่ญาติพี่น้องแล้วถ้าจะตายข้าก็ไม่กลัว” “แต่ฮองเฮาพระนางทรงฝากเจ้าไว้ เจ้าจะตายไม่ได้ ไม่ต้องพูดอะไรแล้วรีบเดิน” ลี่อินเดินตามแรงจูงของเฟยเฟิ่งไปได้สักพัก นางก็รู้สึกแปลกเหงื่อซึมตามไรขมับ ดวงตาเริ่มพร่ามัว ร่างกายร้อนวูบวาบและแขนขาอ่อนแรง “เฟยเฟิ่งข้าเดินไม่ไหวแล้ว” น้ำเสียงเบาบางของนางเอ่ยบอกเขา “แข็งใจหน่อยจะถึงแล้ว” “อืม..ข้าเดินไม่ไหวจริง ๆ โอ้ย..” ร่างบางล้มลงไปกองกับพื้น ชายหนุ่มจึงต้องหยุดแล้วหันมาดูนาง “แข็งใจหน่อยข้าช่วยพยุง” “อืม..ทำไมข้าร้อนแบบนี้” ลี่อินยกหลังมือขึ้นเตะตามคอแล้วหน้าผาก ก่อนจะพยายามดึงสาบเสื้อชุดที่สวมออก “พิษกำเริบแล้วหรือ” เฟยเฟิ่งคิ้วขมวดรีบยืดมือนางไว้ “ข้าคงต้องแบกเจ้าไป ล่วงเกินเจ้าแล้ว” พูดจบเขาก็จับร่างบางขึ้นแบกนางไว้ที่หลังแล้วรีบวิ่งเข้าในเขตบรรพตทันที “อืม..ตัวท่านหอมยิ่งนัก” ใบหน้าสวยซบอยู่ที่ต้นคอของชายหนุ่ม จนนางได้กลิ่นกายเขาและพยายามใช้จมูกไซร้สูดกดกลิ่นกายบุรุษ เฟยเฟิ่งวิ่งหน้าตั้งจนในที่สุดก็ถึงเขตบรรพต เขาตรงเข้าไปยังโถงกลางและก็เจอพี่รองของเขาอยู่ที่นั่นพอดี “เกิดอะไรขึ้น ทำไมเจ้าถึงแบกนางมา” เย่วเฟยหมิงเอ่ยถามน้องชาย “พี่รอง นางโดนหนามไฉเมี่ยว” “ห่ะ เช่นนี้จะทำเยี่ยงไรพิษของหนามไฉเมี่ยวไม่มียาถอนเว้นเสียแต่…” เฟยหมิงคิดไม่ตก หนามชนิดนี้มียางของมันมีพิษปลูกกำหนัดรุนแรง และนางโดนข่วนจนเลือดซึมเช่นนี้ ยางพิษคงซึมเข้าไปในกระแสเลือด “แต่อะไรพี่รอง” “แต่..ต้องช่วยนางให้สำเร็จความใคร่” “ท่านพูดอะไร” เฟยเฟิ่งตกใจ “นั้นเป็นวิธีเดียว ถ้าปล่อยไว้นางอาจทรมานจนตาย” “แต่เรื่องนี้เราต้องปรึกษาพี่ใหญ่ก่อน” “แต่พี่ใหญ่ไปฝึกตนที่ยอดเขากว่าจะกลับก็อีกสามวัน นางคงทรมานจนตายพอดี” สองหนุ่มได้แต่ถอดถอนลมหายใจ “อืม..ทำไมข้าร้อนเช่นนี้” ลี่อินพึมพำมือดึงทึ้งจนชุดคลุมหลุดออก จนเห็นต้นขาเนียนสวยและเนินอกอิ่มลูกใหญ่ที่ถูกซ่อนเอาไว้ สองหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอก้อนใหญ่หันมามองหน้ากันก่อนจะรีบตัดสินใจ “นางร้อนต้องพานางไปแช่ในน้ำ” เฟยหมิงเอ่ย “งั้นพาไปเตรียมน้ำเย็นให้” เฟยเฟิ่งรีบเสนอ “เดี๋ยวข้าจะอุ้มนางไป” เฟยหมิงรีบเอ่ย เมื่อตกลงกันเรียบร้อยเฟยเฟิ่งจึงได้รีบไป ส่วนเฟยหมิงก็เดินข้ามหาลี่อินด้วยใจที่เต้นระรัวนัยตาสีนิล ไล่มองปลายเท้าจนถึงโคนขาอ่อนที่เกือบจะเห็นจุดสงวน และเนินอกอิ่มที่มีผ้าแถบปิดรัดอยู่ “คุณหนูแข็งใจหน่อย” เฟยหมิงรีบคว้าชุดมาคลุมร่างของนางได้แล้วช้อนอุ้มร่างบางขึ้นมาแนบอก “อืม…ท่านเป็นใครกลิ่นหอมแบบนี้ไม่ใช่เฟยเฟิ่ง” ลี่อินซุกไซร้สูดดมไปที่ซอกคอของเฟยหมิง ด้วยเพราะดวงตานางพร่ามัว และกลิ่นหอมจากตัวพวกเขาดึงดูดให้นางสูดดมจนเกิดความรู้สึกแปลก ๆ “คะ..คุณหนูหยุดไซร้ข้าก่อน ข้าชื่อเย่วเฟยหมิงคุณชายรองของตระกูลเย่ว” เฟยหมิงขนลุกชัน “อืม..กลิ่นกายท่านหอมมาก ทำให้ข้ารู้สึกแปลก” ลี่อินพึมพำที่ข้างใบหูเฟยหมิง ริมฝีปากนางก็งับที่ติ่งหูชายหนุ่มเบา “ซี้ด…คุณหนูสี่ เจ้าแข็งใจหน่อย”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more