แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ้าม่านบาง ๆ เข้ามาในห้องพักที่เมื่อวานเต็มไปด้วยไออุ่น แต่ตอนนี้กลับเงียบงันจนหนาวเหน็บ
ณิชาค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา แขนเล็กเอื้อมควานหาความอบอุ่นข้างกายโดยสัญชาตญาณแต่สัมผัสได้เพียงความว่างเปล่าเย็นเฉียบ...
เธอเด้งตัวขึ้นนั่ง ใจร่วงวูบในอก
"ชาลี..." เธอเรียกเสียงเบา สะอื้นติดลำคอเมื่อพบว่าภายในห้องไม่มีแม้แต่เงาของเขา
ทุกอย่างยังคงอยู่เหมือนเดิม ชุดของเธอที่กองอยู่ปลายเตียง รองเท้าแตะของเขาที่วางไว้ริมประตู แต่เขา...เขาหายไป
ณิชารีบลุกขึ้น วิ่งไปเปิดประตูห้องมองหา แต่ทางเดินว่างเปล่า
เธอกลับมานั่งลงบนเตียง ร่างบางสั่นเทา ดวงตากลมโตคลอด้วยหยาดน้ำใส
บนหมอนข้างที่เขานอน ทิ้งไว้เพียงโน้ตแผ่นเล็ก ๆ เขียนด้วยลายมือแข็งแรงที่เธอจำได้แม่น
"ขอโทษที่ต้องจากเธอไป
ขอโทษที่ทำให้ชีวิตเธอต้องมีแต่ความอันตราย ถ้าไม่มีฉันเธอจะได้ใช่ชีวิตอย่างปกติสุข
รักเธอ...มาก
ชาลี"
ตัวหนั
