1.บริการเสริม ของพี่เลี้ยงเด็ก

1313 Words

ตอนที่ 1 พี่เลี้ยงคนใหม่กับบริการเสริมยามดึก เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังแผ่วจากปลายทางเดิน เมื่อเธอเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ที่เงียบเหงา “เธอ...คือพี่เลี้ยงที่มาใหม่ใช่ไหม” เสียงทุ้มต่ำถามขึ้น ขณะเขาก้าวออกมาจากห้องนั่งเล่น เด็กหญิงตัวน้อยในอ้อมแขนกำลังดิ้นดุ๊กดิ๊ก หน้าแนบกับไหล่กว้างของเขาอย่างไว้วางใจ “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อน้ำชานะคะ ฉันคือพี่เลี้ยงคนใหม่ที่คุณหญิงแม่ขอคุณส่งมาค่ะ” หญิงสาวผิวขาวอมชมพู ร่างเล็กในชุดเดรสสบายตา และรอยยิ้มสดใสที่ทำให้บ้านทั้งหลังดูมีสีสัน เธอก้มศีรษะให้อธิอย่างอ่อนน้อม ดวงตากลมใสสบตาเขาอย่างไม่เกรงกลัว ชายหนุ่มไม่ตอบ เขาเพียงพยักหน้าสั้นๆ ก่อนจะส่งน้องเกลลูกสาวของเขาลองให้เธออุ้ม และสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับพี่เลี้ยงคนก่อนๆ ก็เกิดขึ้นทันที “อ้าววว คนเก่ง ชื่อน้องเกลใช่ไหมคะ” น้ำชาทำเสียงอ้อน พลางกางแขนรับเด็กน้อยอย่างคล่องแคล่ว น้องเกลที่เคยเอาแต่ดิ้นกลับยิ้มแป้น ยื่นมือให้อย่างไว้ใจ อธิยืนนิ่ง มองภาพตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อสายตา น้ำชาอุ้มลูกสาวของเขาลงกับอกเบาๆ แล้วหันมายิ้มให้ “ฉันชื่ออธิ เรียกว่าธิก็ได้ ถ้าเธอดูแลน้องเกลได้ ฉันจะจ่ายให้มากกว่าที่ตกลงไว้” “คุณอธิสบายใจได้เลยค่ะ... ฉันรักเด็กมาก” เธอยิ้มบาง หยุดมองชายหนุ่มตรงหน้าแวบหนึ่งอย่างพอใจ เขาสูงมาก สูงเกินกว่าในรูปถ่ายที่แม่ของเขาให้เธอดูเสียอีก กล้ามแขนแน่นราวกับผ่านการออกกำลังกายมาอย่างหนักหน่วงใบหน้าหล่อเหลาเคร่งขรึมไร้รอยยิ้ม แต่ดวงตานั่น มืดทึบและเศร้าจนเธอเผลอใจสั่น “ถ้าชาดูแล คุณพ่อของน้องเกลด้วยล่ะคะ จะจ่ายเพิ่มอีกมั้ย” น้ำชายิ้มมุมปากอย่างน่าหยิก เธอขยับเข้าไปใกล้เขาอีกนิด ลมหายใจอุ่นเฉียดไหล่เขาอย่างตั้งใจ สายตาของเขาตวัดมองเธออย่างอ่านไม่ออก ท่าทางของเขาเงียบนิ่งแต่ร้อนแปลบขึ้นมาทันที เธอกล้าขนาดนี้เลยหรือ เขาได้แต่คิดในใจ “เธอดูไม่เหมือนพี่เลี้ยง” เขาพูดเสียงเรียบ กวาดตาจากหัวจรดเท้า “แต่ชารักเด็กมาก และมีประสบการณ์ค่ะ” เธอว่า พลางยื่นแฟ้มประวัติให้ ธิรับมาเปิดดูผ่านๆ แล้วเงียบไป น้ำชามองเขาอย่างไม่เกรงกลัว ผู้ชายคนนี้หล่อ รวย น่ากลัวแต่ก็เซ็กซี่ในแบบที่เธออดจะมองไม่ได้ “แล้วถ้าไม่รักเด็กล่ะ จะสมัครมาทำไม” เขาถามเสียงต่ำ ไม่มองหน้าเธอ “ก็อาจจะรักคุณแทน” น้ำชาตอบติดตลก อธิชะงัก คิ้วขมวด เธอหัวเราะเบาๆ แล้วพูดต่อ “ล้อเล่นค่ะ ไม่ต้องเครียดนะคะพ่อคุณพ่อ” เขาเงียบ ก่อนจะเบี่ยงตัวเปิดทาง “ตามมา” เขาพาเธอไปยังห้องนอนเล็กที่อยู่ติดกับห้องของเขา ถูกจัดไว้เรียบร้อย น้ำชาวางกระเป๋าแล้วเดินเข้าไปดูลูกสาวของธิที่เพิ่งนั่งเล่นอยู่ เด็กหญิงวัยขวบเศษน่ารักน่าชัง ใบหน้าคล้ายพ่อจนน้ำชานึกเอ็นดูขึ้นมาทันที “เธอชื่อน้ำชาใช่ไหม” “ค่ะ น้ำชา เหมือนเครื่องดื่มค่ะ” “ไม่หวานใช่ไหม” เขาว่า ขณะยืนพิงประตู มือกอดอก “แล้วแต่คนชิมค่ะ” เธอยิ้มขณะยังไม่หันกลับมา อธิรู้ตัวดีว่าเธอไม่ได้เขิน แต่ตั้งใจอ่อยต่างหาก แต่สิ่งที่ทำให้เขาไม่ไล่เธอออกตั้งแต่แรก ไม่ใช่แค่เพราะเด็กดูจะชอบเธอ แต่เป็นเพราะผู้หญิงคนนี้ กล้าพูดในสิ่งที่คนอื่นไม่กล้าพูดกับเขามาก่อน และนั่น...มันอันตรายมาก ช่วงบ่ายวันแรก น้ำชาใช้เวลาจัดของในห้องอย่างเรียบง่าย เธอหยิบตุ๊กตาเป็ดเหลืองตัวเล็กวางไว้ข้างเตียงนอนลูกสาวของอธิ และเตรียมของเล่นเสริมพัฒนาการตามที่เคยเรียนมา เธอไม่ใช่แค่พี่เลี้ยงที่สวยและขี้อ่อย เธอมีวุฒิด้านจิตวิทยาเด็ก แต่เหตุผลจริงๆ ที่เธอมาสมัครงานที่นี่ ไม่ได้เกี่ยวกับใบปริญญา ส่วนหนึ่งก็มาจากคุณหญิงแม่ของเขาเป็นผู้มีพระคุณของเธอ ซึ่งท่านเอ็นดูเธอมากและอยากให้เธอเป็นคนเลี้ยงหลานให้ และบางส่วนมันก็อาจจะเกี่ยวกับความเหงา ในหัวใจของเธอเอง ที่แปลกประหลาดพอๆ กับบ้านหลังนี้ ตอนเย็น น้ำชาทำอาหารง่ายๆ ข้าวต้มหมูบด ใส่แครอทบดละเอียดสำหรับน้องเกล และข้าวผัดเบาๆ สำหรับเธอ “คุณธิ ทานข้าวค่ะ” เธอเรียกเขาเสียงใส ชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีเทาเข้มเดินลงมาเงียบๆ มองโต๊ะอาหารเรียบง่าย “ไม่ต้องทำให้ผม” “ฉันทำให้ตัวเองค่ะ แต่ทำเยอะเกินไปเผื่อคนข้างบ้านจะกินด้วย” เธอยิ้ม ธิไม่ตอบ แต่ก็ยอมนั่งลง เสียงช้อนกระทบจาน และเสียงน้องเกลที่นั่งเก้าอี้เด็กส่งเสียงเจือยแจ้ว ๆ อย่างมีความสุข “น้องเกลดูชอบเธอนะ” อธิเอ่ยเบา ๆ “ชาก็ชอบน้องเกลค่ะ ดูเป็นเด็กที่ฉลาดแต่ขี้เหงา เหมือนใครบางคน” “อย่ายุ่งกับชีวิตส่วนตัวของผม” น้ำเสียงเขาเปลี่ยน ธิมองหน้าเธอนิ่ง…ในแววตาของเขาเหมือนมีอะไรบางอย่างที่เขาไม่พูดออกมา น้ำชาหลบสายตา เพราะเธอรู้ดีว่าสายตาแบบนั้นมันอันตราย คืนนั้น น้ำชาพาน้องเกลเข้านอน ขับกล่อมด้วยเสียงเพลงเบาๆ แล้วห่มผ้าให้ อธิยืนอยู่หน้าห้อง ไม่พูดสักคำ “คุณกลัวชาจะทำน้องเกลหล่นเหรอ” เธอถามแผ่ว “ผมแค่ไม่ไว้ใจคนง่าย” เขาตอบ น้ำชาเดินมาหยุดตรงหน้าเขา ขอบประตูคือเส้นบางๆ ระหว่างระยะปลอดภัย “ชาสัญญาว่าจะดูแลน้องเกลอย่างดีที่สุด” เธอพูดเบาๆ พร้อมกับส่งยิ้มให้ แล้วเดินผ่านเขาไป กลิ่นแชมพูหอมสะอาดติดจมูกเขาโดยไม่ตั้งใจ อธิยืนนิ่ง แววตาเขาไม่ได้เย็นชาเหมือนทุกครั้ง แต่มันเหมือนกำลัง กลั้นอะไรบางอย่างไว้ในอก เวลาผ่านไปจนเที่ยงคืน น้ำชาเดินออกมาจากห้องเด็ก เห็นอธินั่งอยู่บนโซฟา ละสายตาจากจอแล็ปท็อป หยิบแก้วสีอำพันขึ้นมาดื่ม “ลูกสาวคุณน่ารักมากเลยค่ะ หลับง่ายกว่าที่คิดอีก” “อืม” เขาพยักหน้าสั้นๆ แววตาเริ่มคลายความเครียด น้ำชาเดินเข้ามาใกล้ นั่งลงบนโซฟาอีกฝั่ง แต่ก็ยังคงระยะห่างที่พอเหมาะ เธอเอียงคอ ยิ้มหวานอย่างไม่ได้ตั้งใจ “ว่าแต่... คุณอธิพักเหนื่อยได้แล้วนะคะ ชาดูแลน้องเกลได้” เธอพูดเสียงเบา แล้วยกมือแตะแขนเขาเบาๆ “ขอบใจ” เขาขยับตัวเล็กน้อย แต่ไม่ได้ปัดออก น้ำชายิ้ม ยืดตัวเข้าใกล้อีกนิด ดวงตากลมใสนั้นมองเขาตรงๆ “ถ้าคุณอธิรู้สึก เหงา หรือเครียด” เสียงเธอหวานจนคนฟังเริ่มเคลิ้ม “ชามีบริการเสริมให้ได้นะคะ ชาเป็นพี่เลี้ยงที่ดูแลได้มากกว่าเด็ก” อธิหันขวับ สบตาเธอด้วยความตกใจปนความไม่พอใจ แต่สิ่งที่ทำให้เขาพูดไม่ออก คือแววตาของเธอที่ไม่ได้ล้อเล่นเสียทีเดียว เธอกำลังยื่นข้อเสนอจริงจัง และเต็มใจ “ชาแค่ไม่อยากให้คุณเก็บทุกอย่างไว้คนเดียว” เธอกระซิบ ยื่นหน้ามาใกล้ จนกลิ่นหอมอ่อนๆ จากร่างกายของเธอแตะจมูกเขา “คืนนี้คุณอยากพักไหมคะ ชาจะช่วยให้คุณผ่อนคลาย”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more