ตอนที่ 7 ขอบคุณที่ไม่ทิ้งฉันไป
เสียงฝีเท้าที่เร่งเร้าบนบันไดไม้หรูหราดังสะท้อนก้องไปทั่วบ้าน เตชินท์ลากเอลลี่ขึ้นมาด้วยมือที่สั่นระริกด้วยความโกรธจัด ปลายนิ้วของเขากำแน่นแทบรัดข้อมือเล็กของหญิงสาวจนแดงช้ำ
“เตชินท์ พอเถอะ” เอลลี่พยายามเอ่ย แต่เสียงเธอกลับอ่อนแรง สะท้อนความเหนื่อยอ่อนทั้งทางกายและใจ
เขาไม่ฟัง เขาไม่อาจได้ยินเธอในเวลานี้ ความเคียดแค้น ความเจ็บปวด และความหลังอันเลวร้ายจากการทรยศของโจลี่กำลังกัดกินสติเขาทุกวินาที ยิ่งเห็นใบหน้าเธอที่ละม้ายคล้ายกับผู้หญิงที่เขาเคยรักสุดหัวใจก่อนจะเปลี่ยนเป็นคนที่ทำลายเขา เขาก็ยิ่งคลั่ง
ประตูห้องถูกผลักกระแทกอย่างแรง ร่างของเอลลี่ถูกผลักจนล้มลงบนเตียง เธอไม่ขัดขืน เธอเพียงนั่งนิ่ง ดวงตาสั่นระริกจับจ้องเขา
“เธอเหมือนโจลี่เกินไป” เสียงเขาแหบพร่า เจือเจ็บปวดแทบไม่ปกปิด
“รอยยิ้มแบบนั้นแววตาแบบนั้นทั้งหมดนั่นมันทำให้ฉันคลั่ง”
เขาโถมตัวเข้าหา
