ตอนที่ 8 ไม่แยกจาก
หนึ่งสัปดาห์หลังจากคืนนั้น…
ลลินยืนอยู่ตรงระเบียงห้องทำงานของกรกันต์ สวมชุดนักศึกษาเรียบร้อยแต่ดูดีอย่างที่เธอเป็นเสมอ แสงแดดอ่อน ๆ ลูบไล้ผิวเนียนระเรื่อ เธอหลับตารับลมเย็นอย่างมีความสุข รอยยิ้มจาง ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าสวยเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้
“คิดถึงเธอจัง”
เสียงทุ้มของกรกันต์ดังขึ้นด้านหลัง ก่อนที่เขาจะสวมกอดจากด้านหลังแน่นแนบ ปลายจมูกโด่งซุกซอกคอเธอเบา ๆ
“เมื่อกี้เจอกันแค่สิบนาทีเอง” ร่างใหญ่บ่นอุบ ทั้งที่อายุมากกว่าเธอตั้งเยอะแต่ทำตัวเป็นเด็กตามติดเธอเหมือนเด็ก ๆ ที่ติดแม่
หญิงสาวหัวเราะเบา ๆ แต่อมยิ้มในน้ำเสียงของเขา เขาดูเปลี่ยนไปกลายเป็นคนที่ขี้อ้อนแล้วเอาใจเธอเก่งมาก ๆ
“หัวเราะอะไร สิบนาทีก็เหมือนสิบปี ถ้าฉันไม่ได้จับมือเธอไว้”
เธอหัวเราะคิก ก่อนจะหันหน้ามา เงยมองเขาด้วยดวงตาใสเป็นประกาย
“เชื่อแล้วค่ะ วันนี้มีอะไรพิเศษหรือเปล่าคะ คุณอาดูอาร
