บทที่ 3
หลังจากคืนนั้น ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว กะรัตเอาแต่คิดถึงเด็กหนุ่มขับแท็กซี่วันนั้น ที่อยู่ต่อกับเธอทั้งคืน เธอเอาแต่คิดถึงใบหน้าที่หล่อเหลา และลีลาที่ถึงอกถึงใจทำให้เธออดคิดถึงเขาไม่ได้เลย
แต่ความสัมพันธ์คืนนั่น ต่างคนต่างเต็มใจทั้งสองฝ่าย จะผิดไหมถ้าเธอจะเรียกร้องหรือติดต่ออยากเจอชายหนุ่มอีก
กะรัตคิดไม่ตก จนเวลาล่วงเลยไปเกือบจะสามทุ่มแล้ว เธอจึงได้เดินเตรียมตัวที่จะกลับบ้าน แต่ความคิดถึงทำให้เธอเหม่อลอย จากที่ตั้งใจจะไปที่จอดรถ เธอกลับเดินมาหน้าบริษัท
จู่ ๆ ก็มีรถแท็กซี่มาจอดเทียบ ทำให้หญิงสาวหลุดออกจากภวังค์
“ให้ผมไปส่งไหมครับ” กระจกรถถูกลดลงพร้อมกลับใบหน้าหล่อเหลาที่เธอคุ้นตา
“เขต..” กะรัตมีท่าทีแปลกใจเล็กน้อย แต่เธอดีใจมากกว่า
“คิดว่าจะจำผมไม่ได้แล้ว”
“.......” กะรัตนิ่งเงียบไม่ได้ตอบอะไร แต่ก็เปิดประตูด้านหลังแล้วขึ้นรถแท็กซี่ตามที่หัวใจเธอสั่ง
เขตต์มองเธอผ่านกระจกหลั
