ตอนที่ 7 ทำไมเราต้องเจ็บกันขนาดนี้
หลายเดือนผ่านไป ที่เขากับเธออยู่ในสถานะที่คุมเครือ เขามานอนกับเธอทุกคืนเช้าก็จะจากไป และคู่หมั้นของเขาก็ยังคงอยู่ ผู้หญิงคนนั้นอยู่ในแสงสว่าง ส่วนเธอนั่นทำได้เพียงอยู่ในเงามืด…
แสงอ่อน ๆ จากพระอาทิตย์ลอดผ่านม่านบางสีครีม พิมพ์ชนกนั่งนิ่งอยู่ที่ปลายเตียง สวมเสื้อเชิ้ตของเขา บนตักมีสมุดบันทึกเล่มหนึ่ง กับจดหมายที่เธอเขียนเองในค่ำคืนที่นอนไม่หลับอีกคืน
ลีโอยังหลับอยู่ข้างหลังเธอ เสียงลมหายใจของเขาสม่ำเสมออย่างเงียบงัน
เมื่อคืน…เขามาโดยไม่พูดอะไรเลย กอดเธอแน่น ทำกับเธอเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
"ฉันเหนื่อยแล้ว เรื่องนี้มันควรต้องจบ" เสียงในใจพูดซ้ำไปซ้ำมา
เธอลุกขึ้นอย่างเงียบเชียบ กลัวจะปลุกเขา หยิบเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ใส่ช้า ๆ
หยิบกระเป๋าใบเล็กที่บรรจุของจำเป็นไม่กี่ชิ้นและวางจดหมายนั้นไว้บนหมอนข้างของเขา
เธอไม่กล้ามองเขาครั้งสุดท้าย เพราะกลัวว่าถ้าได้ส
