ตอนที่ 03 : ดุ
1821 คำ
[DARLA’S PART]
“...”
“...” เราสองคนต่างนั่งเงียบใส่กัน จนกระทั่ง...
“ดาหลา!/ดาหลา!...” เสียงที่ฉันคุ้นเคยตะโกนเรียกฉันจากทางด้านหลัง
ขวับ!
“จันทร์/ดาว...” ฉันเอ่ยเรียกพวกเธอออกไปด้วยความดีใจ ก่อนจะโบกมือให้พวกเธอ
ดวงดาวกับจันทร์จ้าวเธอสองคนเป็นฝาแฝดกัน และก็ยังเป็นเพื่อนที่สนิดของฉันอีกด้วย เท่าที่ฉันจำได้เราสามคนน่าจะเป็นเพื่อนกันตั้งแต่อนุบาลได้เลยมั้ง...
“ไหนดาบอกจะมาทำธุระกับคุณท่านแต่แอบมากินข้าวกับหนุ่มหล่อที่ไหนเนี่ย” จันทร์เอ่ยอีกมาอย่างงอลๆ ก่อนจะหันไปมองคุณเบลซด้วยสายตามีเลศนัย ซึ่งต่างจากคุณเบลซที่ไม่ได้มีทีท่าว่าจะสนใจดวงดาวกับจันทร์จ้าวแล้วยังคงเอาแต่จ้องหน้าฉัน…นี่เขาไม่ปวดตาบ้างหรือไงเอาแต่จ้องคนอื่นอยู่แบบ
“อะ...เอ่อ คุณเบลซคะนี่จันทร์กับดาวเพื่อนของดาค่ะ”
“...”
“ดาว จันทร์นี่คุณเบลซเจ้านายดาเอง”
“0.0 สวัสดีค่ะ/0.0 สวัสดีค่ะ” สองคนนั้นทำท่าทางตกใจก่อนที่กล่าวทักทายคุณเบลซออกไป
“หว่า อย่างงี้พี่ตะวันของพวกเราก็อก...อุ๊บ!” ฉันรีบเอามืออุดปากยันจันทร์เจ้าเพื่อนตัวดีของฉันทันที...ก่อนที่ยัยนี่จะหลุดปากพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกไป
“คะ คุณเบลซ เดี๋ยวดามานะคะ”
“อืม”
“มานี่เลย....จันทร์พูดแบบนั้นออกไปได้ไง” ฉันบอกพร้อมกับดึงมือพวกเธอทั้งสองคนไปนั่นอีกโต๊ะซึ้งห่างออกไปจากโต๊ะของฉันกับคุณเบลซไกลพอสมควรอย่างรนๆ
“ทำไมอะก็จริงนี่...ว่าแต่ดาสนิทกับคุณเบลซขนาดนี้เลยอ้อ”
“ใช่ๆ....” ดวงดาวพูดขึ้นสมทบทันทีหลังจากที่จันทร์จ้าวพูดจบ
“ก็ไม่หรอก ความจำเป็นมากกว่า” ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนลง
ฉันยอมรับว่าฉันแอบชอบเขา ผู้ชายที่ไม่เคยมีฉันอยู่ในสายตาเลยสักครั้ง ฉันจำไม่ได้หรอกว่าความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไร รู้ตัวอีกทีฉันก็ตกเข้าไปอยู่ในหลุมที่เขาไม่เคยวางไว้สำหรับฉันเลย
ดังนั้นตอนนี้ฉันก็พยายามที่จะปีนขึ้นมาจากหลุมนั้น มันอาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อย แต่ฉันเชื่อว่าตัวเองต้องทำได้เพราะว่าระหว่างเราคงเป็นได้มากที่สุดเพียงเเค่เจ้านายกับลูกน้องเท่านั้น และแน่นอนว่าเพื่อนสนิดทั้งสองคนของฉันรับรู้เรื่องราวทั้งหมดเป็นอย่างดี
“ถ้าอย่านี้ดาจะตัดใจจากเขาได้หรอ...”
“...”
“...ถ้ายังต้องใกล้กันขนาดนี้” ดาวเอ่ยถามฉันขึ้นหลังจากที่เราสามคนต่างเงียบอยู่นาน
“ต้องได้สิดาว...ดาเก่งจะตายดาวก็รู้” ฉันเอ้ยบอกกับดาวออกไปพร้อมกับรอยยิ้ม ทั้งๆที่ในใจฉันมันกลับไม่เห็นด้วยกับคำตอบนั้น ยิ่งใกล้กับเขาใจฉันเองก็ยิ่งถลำลึงเข้าไปทุกที
“ไม่เอาไม่เศร้าเดี๋ยวไม่สวย...”
“...”
“...มากอดกันดีกว่า” จันทร์เอ่ยขึ้นก่อนจะดึงฉันเขาไปกอด ตามด้วยดาวที่ขยับเข้ามากอดฉันจากอีกข้าง
หลายครั้งที่ฉันมีปัญหาหรือมีเรื่องที่ทำให้ไม่สบายใจ นอกจากจะได้อ้อมกอดของแม่แล้ว ก็ยังมีจันทร์กับดาวนี่แหละที่คอยอยู่ข้างๆฉัน และคอยช่วยฉันให้ผ่านวันแย่ๆ นั้นไปได้
“วันนี้ทำไมดูหน้าดาซีดๆนะ” ดาวเอ่ยถามฉันขึ้นด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะเอาแตะที่หน้าผากฉัน
“เราโอเค...แค่ปวดท้องหน่วงๆนะ”
“งั้นดารีบไปทานข้าวทานยานะ เหมือนอาหารโต๊ะดามาเสริฟ์แล้ว เผื่อต้องไปทำธุระต่อ...” จันทร์เอ่ยขึ้นหลังหันไปเห็นพนักงานเดินเอาอาหารมาเสริฟที่โต๊ะคุณเบลซ
“จริงด้วยงั้นเอาไว้คืนนี้คอลกัน...ดูแลตัวเองดีๆ นะดา” ตามด้วยดาวที่พูดเสริมขึ้
“โอเคจ้างั้นดาไปนะเจอกันคืนนี้ บัยบาย...” ฉันเอ่ยบอกกับทั้งสองคนก่อนจะเดินไปยังโต๊ะที่คุณเบลซนั่งอยู่
“คุณเบลซไม่ทานหรอคะ” ฉันเอ่ยถามเขาออกไปในขณะที่เขาเอาแต่จ้องฉันตั้งแต่ฉันเดินออกมาจากโต๊ะของเพื่อนทั้งสองแล้วจนตอนนี้เขาก็ยังไม่ล่ะสายตาจากฉัน ‘จะบ้าตายนี่ฉันทำอะไรผิดไปรึป่าวนะ’…ฉันได้แต่ถามตัวเองอยู่ภายในใจ
“กินสิ” ผู้ชายตรงหน้าเอ่ยบอกกับฉันสั้นๆ ด้วยท่าทางเรียบเฉยเช่นเคย
“ค่ะ…ดาทานนะคะ”
“อืม…” ผู้ตรงหน้าตอบกลับมาสั้นๆ บรรยากาศเงียบสงบระหว่างเรายังคงดำเนินต่อไปจนกระทั่ง…
“อิ่มรึป่าว”
“คะ?…อะ อิ่มค่ะ” หูฉันฝาดไปหรือไงกันนะ
ตึกๆๆ …โอ้ยยยยยหัวใจเจ้ากรรมก็เต้นราวกับมันจะหลุดออกาข้างนอกให้ได้อย่างไงอย่างงั้น
~~ ครืนนนนนน ครืนนนนนน ~~
เสียงโทรศัพท์ของคุณเบลซดังขึ้นช่วยกลบเสียงหัวใจฉันได้บ้าง…
ตึ๊ด!
“ครับ...” ในขณะที่เขาพูดกับปลายสายสายตาเขาก็หันมาสบตากับฉัน...มันทำให้ฉันรู้ว่าบทสนทนาระหว่างผู้ชายตรงหน้ากับปลายสายต้องมีชื่อฉันแน่ๆ
“...”
“...ครับ”
ตึ๊ด!
“...”
“มีอะไรรึป่าวคะคุณเบลซ” ฉันตัดสินใจเอ่ยถามเขาออกไปหลังจากที่เขาเอาแต่จ้องหน้าฉันอยู่นาน
“ไปกัน”
“ปะ ไปไหนคะ แล้วคุณท่านล่ะคะ” ฉันเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“...ตามมา” น้ำเสียงเย็นชากับท่าทางนิ่งๆนั้นทำให้ฉันต้องเดินตามเขาไปอย่างจำนน
“คุณเบลซ คุณท่านล่ะคะ” ฉันเอ่ยถามเขาออกไปอีกครั้งด้วยความสงสัย หลังจากเราเดินออกมาด้านนอกห้างสรรพสินค้าแล้วเราจะกลับกันสองคนแล้วคุณท่านล่ะ หรือสายที่โทรเข้าคือคุณท่านหรอ…
ขวับ!
“...” เขาหันกลับมามองฉันก่อนที่...
ปี๊นนนนนนนนนนนน! เสียงแตรรถดังมาจากข้างหลังฉันก่อนที่...
“...” ‘ฉันโดนรถชนรึป่าวนะ...’
“...”
“0.-“ ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา แต่...
“...”
“0.0” ... ‘ฉันอยู่ในอ้อมกอดของเขา จริงๆนะหรอ’ ... ‘ไม่อยากออกไปหรอกนะ แต่มันเป็นเพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น’ ... คิดได้ดังนั้นฉันจึงผละออกจากเขาทันที
“ขะ ขอบคุณค่ะคุณเบลซ” ฉันเอ่ยขอบคุณเขาออกไป โดยที่ไม่กล้าแม้แต่เงิยหน้าขึ้นไปมองเขา...
“อืม ไปเถอะ เดินนำไป”
“ค่ะ”
หลังจากนั้นฉันก็ก้มหน้าก้มตาเดินนำคุณเบลซไปเงียบๆ
@Condo VK
“คุณเบลซคะ เรามาที่ไหน” ฉันเอ่ยถามเขาออกไปทั้งๆที่ในใจก็รู้อยู่เต็มอกว่าที่นี่คือคอนโดของเขา แต่จะให้ฉันขึ้นไปกับเขาสองคนเนี่ยนะ ถ้าคนอื่นเห็นเข้าจะพูดถึงคุณเบลซว่าไง
“...”
“คุณเบลซ...”
“เงียบ...แล้วตามมา” เขาพูดขึ้นเสียงเรียบก่อนจะเดินออกไป ฉันคงทำอะไรไม่ได้สินะนอกจากต้องเดินตามเขาไปอย่างว่าง่ายอีกตามเคย...
“...”
ห้อง 3001
แอ๊ดดดดดด!
“เข้ามา...” ผู้ชายตรงหน้าเอ่ยขึ้นหลังจากเห็นฉันยืนนิ่งอยู่นาน
“คะ ค่ะ” ...‘ฉันจะต้องมาอยู่ที่นี่จริงๆ หรอเนี่ยไม่อยากจะเชื่อ’
ฉันก็สงสัยทำไมทั้งชั้นมีเพียงสองห้องเท่านั้น แต่พอมาเห็นด้านในฉันก็ไม่แปลกใจอีกเลย เพราะมันเป็นคอนโดที่ให้อารมณ์เหมือนอยู่บ้าน เนื่องจากมีบันไดขึ้นไปยังชั้น 2 บวกกับเพดานสูงโปร่ง กระจกใสที่สูงตั้งแต่พื้นจรดเพดานนั่นทำให้ไม่รู้อึดอัด แถมยังสามารถชมวิวด้านนอกได้แบบเต็มๆ
ห้องโทนถูกตกแต่งด้วยสีขาวดำเพิ่มความหรูหราให้กับเฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นเป็นอย่างมาก สบายตาไม่ว่าจะมองไปตรงไหน
ฉันว่ามันก็สมแล้วที่เป็นห้องของคุณเบลซ ‘ดาหราคนนี้จะอยู่ได้ไหมเนี่ย...เฮ้อ’
“นั่นห้องนอนของเธอ...” หลังจากที่เขาพูดจบก็เดินไปนั่งที่โซฟากลางห้อง ก็จะหยิบโทรของตัวเองขึ้นมาเปิดดู
“ค่ะ”
แอ๊ดดดดดดด!
ฉันเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องห้องหนึ่งซึ่งอยู่ด้านล่าง ก่อนจะค่อยๆเปิดประตูเข้าไปด้านใน ก่อนจะตะลึงในภาพตรงหน้าที่ฉันเห็น
เพราะในห้องนี้กับที่ห้องโถงด้านนอกชั่งต่างกันราวกับอยู่กันคนละที่ ในห้องนี้ถูกตกแต่งด้วยโทนสีขาวกับสีเขียวเข้มโคมไฟเหล็กดัดที่แขวนไว้ตรงกลางห้อง เตียงขนาด 5 ฟุต สีขาวสะอาดตาที่วางติดกับหน้าต่างขนาดกลางแต่ก็เพิ่มความสว่างให้กับห้องนี้ได้มากเลยทีเดียว ไหนจะโต๊ะทำงาน โต๊ะเครื่องแป้ง และโต๊ะญี่ปุ่นขนาดเล็กที่วางอยู่บนพรมลายที่ฉันชอบ...ทั้งหมดล้วนเป็นแบบห้องในฝันของฉัน
“ห้องนี้เคยมีคนอยู่มาก่อนแน่เลย...”
“อะ…”
“โอ้ย! ประจำเดือนมาหรอ” หลังจากที่ฉันกำลังเดินสำรวจห้องอยู่ก็รู้สึกปวดท้องน้อยขึ้นมาอย่างหนัก ปกติฉันเป็นก็ไม่เคยรู้สึกปวดขนาดนี้
“ไม่มีของมานี่น่าต้องลงไปซื้อก่อน”
แอ๊ดดดดดดดดดด!
ฉันค่อยๆเดินกุมท้องตัวเองออกมาจากห้อง ก่อนจะเดินไปที่ประตูแต่...
“...เดี๋ยว!...” คุณเบลซเอ่ยเรียกฉันไว้ก่อนจะลุกจากโซฟาแล้วเดินมาหาฉันด้วยท่าทางนิ่งๆ
“คะ ค่ะ?”
“...จะไปไหน”
“คือดาจะลงไปซื้อของข้างล่างค่ะ...”
“ทำไมเอามือกุมท้อง...”
“ดาปวดท้อง คุณเบลซดาลงไปซื้อของก่อนนะคะ” ว่าจบฉันกำลังจะเดินออกไปจากห้อง แต่...
“เดี๋ยว...” เขาเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะค่อยๆ ขยับเขามาหาฉัน
“จะ ทำอะไรคะ?”
“...”
“คะ คุณเบลซ”
ฉันขยับหนีเขา จนหลังของฉันสัมผัสได้ถึงความเย็นของผนังห้อง
“ปวดตรงไหน” ๆ
“...คะ คุณ”
“เลิกเรียก” ผู้ชายตรงหน้าออกคำสั่งกับฉันด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง พร้อมกับยื่นมือของเขาออกมา ก่อนที่มือของเขาจะสัมผัสกับมือของฉันที่กุมหน้าท้องของตัวเองอยู่
“คุณเบลซดาเป็นประจำเดือนค่ะ” หลังจากที่ฉันพูดจบเขาดูชะงักไปก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นท่าทีนิ่งตามแบบของเขา
“ไปรอในห้อง...”
“คะ? ไม่ดาตะ ต้อง...”
ขวับ!
“เงียบ! แล้วทำตามที่ฉันบอก” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบเขาก็หันมาดุฉัน...
“ค่ะ” ฉันตอบกลับเขาไปอย่างจำนน เขาอยากจะทำอะไรก็ทำเลย...
คนอะไรนิสัยกับหน้าตาสวนทางกันจริง ‘เฮ้อ ดาหราเหนื่อยใจมากนะ’
- ผู้เขียน
