ตอนที่ 04 : ใกล้
1332 คำ
[DARLA’S PART]
คนอะไรนิสัยกับหน้าตาสวนทางกันจริงๆ ‘เห้ย ดาหลาเหนื่อยใจมากนะ’
“แต่ถึงอย่างงั้นก็เถอะ...โอ้ย ปวดหมอง!” ฉันพูดออกมาก่อนจะเหม่อมองออกไปที่นอกหน้าต่าง...
ครึ่งชั่วโมงต่อมา...
“เขาไปไหนของเขานะ” ฉันพึมพำออกมาในขณะที่สายตายังคงจับจ้องไปยังนอกหน้าต่าง
“หมายถึงฉัน”
“อุ้ย...ดาตกใจหมดเลยคุณเบลซ” ฉันเอ่ยออกมาก่อนเอามือทาบที่อกของตัวเอง... ‘คนอะไรคิดจะไปก็ไป คิดจะมาก็มาไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียงเลย’...
“...” เขาไม่พูดอะไรเพียงแต่ยื่นถุงกระดาษสองถุงใหญ่ในมือของเขามาให้ฉัน
“0.0...นี่” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ...
“ฉันจะออกไปรอข้างนอก...” ผู้ชายตรงฉันเอ่ยขึ้นอย่างนิ่งๆ ก่อนจะเดินออกไปด้านนอกทันที
แอ๊ดดดดดดดดด!
ปึงงงงงงงงงงงง!
“คุณเบลซไปซื้อผ้าอนามัยให้ฉัน...หรอ”
“โลกจะแตกรึป่าวเนี่ย...”
ฉันบนพึมพำกับตัวเองพร้อมกับมองของในถุงกระดาษที่ฉันถืออยู่ ก่อนจะพบว่าในถุงนี้มีผ้าอนามัยทุกสีทุกขนาดและทุกยี่ห้อที่มีว่างขายตามร้านสะดวกซื้อก็ว่าได้...
“โอ้ย!...หน้าอายชะมัด” ฉันเอ่ยออกมากับตัวเองอีกครั้งก่อนจะไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย แล้วจึงเดินตามเขาออกไปด้านนอก
“คุณเบลซ...”
“ยังปวดท้องอยู่รึป่าว...?”
“นิดนึงคะ...คุณ...” ฉันตอบเขาออกไปอย่างติดขัด ใครกันนะใช่ให้เขามาพูดจาเป็นห่วงเป็นใยฉัน แล้วไหนจะสายตานั้นอีก ใจด้วยน้อยๆ ของดาหลาคนนี้แทบจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆอยู่แล้ว
“...” เขาไม่พูดอะไร แต่เขายื่นถุงน้ำร้องขนาดพอดีมือมาให้ฉัน
“ข…ขอบคุณนะคะ” พูดจบฉันก็ยื่นมือไปรับถุงน้ำร้องจากเขา
ตึก!ตึก!ตึก! เสียงหัวใจดวงน้อยๆของฉันยังคงเต้นแรงไม่หายสักที ‘โอ้ย!...ยิ่งเขาทำแบบนี้ฉันจะตัดใจจากเขาได้ไงล่ะเนี่ย...’
“...”
“...”
“นั่งลงสิ ฉันไม่อยากให้เธอกินยากินมากมันไม่ดี ถ้าครั้งหน้าปวดท้องอีกก็ใช้วิธีนี้ก่อน” คุณเบลซเอ่ยบอกกับฉัน ก่อนที่สายตาของเขาจะมองมายังถุงน้ำร้อนที่อยู่ตรงหน้าท้องฉัน
“ค่ะ”
นี่คงจะเป็นครั้งแรกในรอบ 23 ปี ล่ะมั่งที่คุณเบลซพูดกับฉันยาวขนาดนี้ เพราะตั้งแต่เล็กจนโตเท่าที่ฉันจำความได้นอกจากฉันนั่งมองดูเขาทำการบ้าน อ่านหนังสือ หรือแม้แต่ต่อเลโก้ ฉันก็เป็นคน พูดโน้นพูดนี่ให้เขาฟัง ในขณะที่เขาแทบจะไม่เอ่ยอะไรกับฉัน เป็นฉันคนเดียวที่พยายามมาตลอด
“...”
“คุณเบลซคะ?”
“นั่งพักไปก่อนเธอเบาแล้วเราค่อยกลับกัน...”
“ค่ะ”
“...”
หลังจากที่เราทั้งสองนั่งเงียบกันอยู่สักครู่ คุณเบลซก็หยิบรีโมทโทรทัศน์ขึ้นมาเปิดดูโน้นดูนี่ของเขาไปเรื่อย...
…
[BLAZ’S PART]
ผมนั่งมองยัยตัวเล็กข้างๆ ที่ผล่อยหลับไปได้สักพักใหญ่แล้ว ผมจึงขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆ ก่อนจะจับหัวน้อยๆ ของเธอมาซบลงตรงไหล่กว้างของผม
ก่อนที่ผมค่อยๆ ก้มลงมองหน้าเธอ ถึงจะเห็นเพียงแค่เสี่ยวเล็กๆ ของใบหน้าก็พอจะรู้แล้วยัยเด็กนี่หน้ารักไม่เคยเปลี่ยน ตอนเด็กเป็นอย่างไร ตอนโตก็ตามนั้นเลย...ถึงยัยกะโปโลนี่จะไม่มีอะไรภายนอกที่ดูต่างจากคนอื่นหรือดูน่าดึงดูดเลยสักนิดเดียว และเผลอๆอาจจะหนักกว่าใครหลายๆคนเลยด้วยซ้ำ เพราะใบหน้าที่ไม่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางใดๆ ยิ่งทำให้เธอดูเด็กกว่าอายุจริง บวกกับผิวที่ไม่ได้บำรุงอะไรมากมายแต่กลับดูสุขภาพดี ยิ่งเรื่องแต่งตัวยิ่งไม่ต้องพูดถึงนอกจากเสื้อยืดกางเกงยีนต์ผมก็ไม่เคยเห็นเธอใส่แบบอื่นเลย
คนอื่นมองว่าผมเป็นคนพูดน้อย มันก็จริงแหละผมแค่อยากพูดกับคนที่ผมอยากพูดด้วยเท่านั้น แต่ก็นะกับบางคนที่อยากจะพูดด้วยใจแทบขาดกลับไม่กว่าแม้แต่จะเอื่อนเอ่ยคำใดออกไป และการที่ผมไม่ชอบพูดมันทำให้ผมกลายเป็นคนช่างสังเกต โดยเฉพาะยัยตัวเล็กที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ข้างผมนี่ ตั้งแต่เล็กเธอมักจะชอบยิ้มให้ผม พูดนั่นนี่ให้ผมฟัง เป็นผมที่ตอบรับรอยยิ้มหวานๆนั้นของเธอด้วยการบึ้งตึงใส่ก็ตาม แต่ยัยนี่ก็ยังคงยิ้มให้ผมเสมอๆ
ผมตกหลุมรักเธอคนนี้ตอนไหน เมื่อไหร่ ไม่รู้ พอรู้ตัวอีกทีก็ถอนตัวเองไม่ขึ้นซะแล้วสิ
และที่สำคัญผมจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาแย่งเธอไปจากผมทั้งนั้น รอยยิ้มของดาหลาต้องเป็นของผมคนเดียว... ‘ดาหลาของผม’
…
[DARLA’S PART]
“อืออออ...” ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาหลังจากที่ฉันเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้...รู้ตัวอีกทีฉันก็นอนซบซบไหล่เขาอยู่‘บ้าน่า...ฝันรึป่าว’
“อ๊ะ!...” ฉันเอามือรองหยิกที่มืออีกข้างของตัวเองก่อนจะสะดุงสุดตัว ฉันไม่ได้สะดุ้งเพราะเจ็บตัวหรอกนะ ก็เพราะมันไม่ได้เจ็บขนาดนั้น แต่ฉันตกใจที่สุดคือฉันนอนซบไหล่กว้างของคุณเบลซเนี่ยเเหละ...
“คะ...คุณเบลซดาขอโทษค่ะ...”
“...”
“ปวดไหล่แย่เลย ทำไมไม่ปลุกดาล่ะคะ” ฉันเอ่ยบอกกับผู้ชายตรงหน้าอย่างสำนึกผิด
“หึ...นวดให้ฉันสิ” เขายกยิ้มก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้ฉันอึ้นหนักเข้าไปอีก…
“คะ?” ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจหลังจากที่ตัวเองได้สติ ใครจะไปคิดว่าจะได้ยิ้นคำพูดแบบนี้ออกมาจากปากผู้ชายตรงหน้าฉัน
“...”
“มะ มาค่ะเดี๋ยวดานวดให้” ฉันเอ่ยบอกกับเขาไปอย่างงงๆ เพราะการที่เขาเงียบนั่นหมายความว่าหูของฉันได้ยินไม่ผิด...
“...” คุณเบลซไม่ได้พูดอะไรเขาเพียงแค่ขยับเล็กน้อย เพื่อให้ฉันได้นวดให้เขาง่ายขึ้น โดยที่สายตาของเขายังคงจ้องโทรศัพท์อยู่
“เบาปวดท้องรึยัง”
“เบาแล้วค่ะ คุณเบลซดาขอบคุณอีกครั้งนะ และก็ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้คุณเดือดร้อน” ฉันพูดไปพร้อมกับทำหน้าสำนึกผิด ฉันยังไม่ทันได้มาอยู่ที่นี่ก็สร้างปัญหาให้เขาซะแล้ว กลัวว่าถ้าได้มาอยู่จริงคงจะสร้างปัญหาให้เขาอีกแน่ๆเลย
“ฉันไม่ได้เดือดร้อนอะไร อย่าคิดไปเอง” เขาพูดออกมาเสียงเรียบก่อนที่จะลุกออกไป...
“...”
“อะนี่”
“คะ?...ขอบคุณค่ะ” คุณเบลซยื่นคีย์การ์ดสี่เหลี่ยม สีเทา ขนาดพอดีมือมาให้ฉัน
“นี่คีย์การ์ดสำหรับสแกนผ่านประตู ส่วนที่ประตูห้องใช้สแกนลายนิ้วมือ”
“ค่ะ”
“มานี่...” หลังจากที่เขาพูดจบก็คว้ามือฉันให้ลุกเดินตามเขาออกไปที่ประตูหน้า
ก่อนที่เขาจะจับมือของฉันขึ้นไปสแกนนิ้ว ณ ตอนนี้ฉันไม่รับรู้ได้เลยว่าเขาทำอะไรกับมือฉันอยู่ สิ่งที่ฉันรู้ในตอนนี้คือหน้าของเราอยู่ใกล้กันมาก ใบหน้าที่ไร้ที่ติอยู่ใกล้ฉันแค่เอื้อม แต่ถึงยังไงฉันก็คงไม่มีวันเอื้อมถึงอยู่ดี
“เธอ...เธอ...ดาหลา”
“คะ ค่ะ”
“เข้าใจที่ฉันพูดไหม”
“เข้าใจค่ะ” ฉันบอกกับเขาออกไปด้วยรอยยิ้ม ทั้งๆ ที่จริงแล้วฉันไม่ทันได้ฟังเขาพูดเลยด้วยซ้ำ
- ผู้เขียน
