บทที่ 7 ประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยหรือเปล่า

1129 คำ

อีกด้านหนึ่ง บริเวณอาคารปฐมนิเทศ เสียงจอแจของนักศึกษาใหม่ดังไปทั่ว แต่เสียงหนึ่งกลับเด่นขึ้นมาเป็นพิเศษ “อิงอิง! ทางนี้!” พริ้มเพรา เพื่อนสนิทของอิงอิงตั้งแต่มอปลาย ยืนโบกมือหยอย ๆ อย่างดีใจสุดขีด เธอสวย หรู มีออร่าไฮโซแบบคุณหนูนักการเมือง จนใครเห็นก็รู้ทันทีว่า “ไม่ธรรมดา” ข้าง ๆ พริ้มเพราคือแก๊งเพื่อนสนิท หนูนา มายด์ มิว และพลอย กลุ่มเพื่อนสนิทที่เดินด้วยกันตั้งแต่ม.ปลาย และเป็นกลุ่มที่คนทั้งโรงเรียนเคยเรียกว่า “แก๊งเจ้าหญิงไฮสคูล” อิงอิงยิ้มกว้างทันทีที่เห็นเพื่อน แต่ก่อนจะเดินไป เธอไม่ลืมที่จะจับข้อมือน้ำขิงแน่น แล้วดึงไปด้วยกัน “นี่…ไปด้วยกันเถอะ ชีวิตมหาลัยต้องมีเพื่อนนะ” น้ำขิงชะงักไปเล็กน้อย เพราะเธอไม่เคยชินกับคำว่า “เพื่อน” เลย เสียงในลำคอจึงออกมาเบาแสนเบา “อะ…อื้อ” อิงอิงยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม เหมือนดีใจที่น้ำขิงยอมก้าวตามเธอ จากนั้นสองสาวเดินตรงไปยังกลุ่มเพื่อน หนึ่งคนเป็นคุณหนูไฮโซที่ใคร ๆ ก็รู้จัก อีกคนเป็นเด็กผู้หญิงที่สังคมรังเกียจตั้งแต่วันแรกที่ลืมตา แต่วันนี้…โชคชะตาบังคับให้ทั้งคู่ยืนอยู่ข้างกัน ขณะนั้นพริ้มเพรา ลูกสาวผู้สมัครเลือกตั้งนายกรัฐมนตรี ยืนกอดอก มองภาพอิงอิงจูงมือน้ำขิงเดินมาแบบงง ๆ คิ้วของเธอขมวดแน่นทันที ซึ่งไม่ต่างจากเพื่อนในแก๊งคุณหนูอีกสี่คน พริ้มเพราเอียงหน้า กระซิบเสียงเย็น “เมื่อกี้อิงอิง…ไม่ได้ยินนามสกุลยัยหน้าจืดนั่นเหรอ?” หนูนาเหลือบตามองตามอย่างไม่ชอบใจ “คงได้ยินแหละ” มายด์ยิ้มมุมปากแบบดูถูก “ประวัติจะซ้ำรอยเหมือนแม่ไหมนะ…ยัยอิงอิงนี่ก็นะ ชอบเก็บคนแปลก ๆ มาเป็นเพื่อน” มิวพลอยไม่ได้พูด แต่สีหน้าไม่ต่างจากกัน ทั้งหมดมองน้ำขิงราวกับสิ่งที่ไม่ควรเข้าใกล้ ทันใดนั้นเอง อิงอิงก็เดินมาถึงกลุ่มพอดี พร้อมน้ำขิงที่ก้าวตามมาอย่างเงียบ ๆ “พวกเธอว่าไงนะ?” น้ำเสียงอิงอิงเรียบ แต่แฝงความสงสัยชัดเจน พริ้มเพราค่อย ๆ หุบยิ้มเสียดสี เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มหวานแบบเสแสร้งทันที “อ๋อ… เปล่า ๆ ไม่มีอะไรจ้ะ” คุณหนูตระกูลดังจึงเลือกไม่ถามต่อ เธอจับแขนน้ำขิงเบา ๆ แล้วแนะนำให้กับคุณหนูอีกห้าคนได้รู้จัก “นี่…น้ำขิงนะ เพื่อนฉัน” เธอยิ้มกว้าง “หวังว่าเราจะสนิทกันไว้เนอะ ชีวิตมหาลัยจะได้สนุกไง” คำว่า เพื่อนฉัน ทำให้แก๊งคุณหนูทั้งสี่ชะงักไปครู่หนึ่ง เหมือนถูกตบหน้ากลาย ๆ เพราะปกติอิงอิงจะเลือกคบเฉพาะกลุ่มระดับเดียวกันเท่านั้น แต่ตอนนี้กลับยืนประกาศต่อหน้าใคร ๆ ว่าผู้หญิงที่มีนามสกุลที่ทุกคนรังเกียจ…คือเพื่อนของเธอ น้ำขิงก้มหน้า แต่ในดวงตาสั่นระริกเต็มไปด้วยความรู้สึกใหม่ ทั้งประหม่า ทั้งกลัว ทั้งดีใจปนกันไปหมด ขณะนั้นเอง เสียงประกาศจากพิธีกรดังขึ้นก้องทั่วโถงอาคาร “ขอให้นักศึกษาใหม่แต่ละคณะ ไปนั่งประจำที่นะคะ เราจะเริ่มพิธีปฐมนิเทศแล้วค่ะ” ผู้คนรอบตัวเริ่มเคลื่อนที่เป็นระเบียบ อิงอิงจับมือน้ำขิงลากไปหาโซนคณะวิศวะอย่างคึกคัก ในขณะที่พริ้มเพราและเพื่อน ๆ เดินตามไปอย่างไม่ค่อยพอใจนัก แต่สำหรับน้ำขิง นี่คือครั้งแรกที่เธอได้ “นั่งร่วมกับใครสักคน” จึงทำเพียงก้มหน้าเงียบ ๆ และซ่อนความประหม่าไว้ในอก ระหว่างปฐมนิเทศ พิธีดำเนินไปด้วยเสียงบรรยายเกี่ยวกับคณะ กิจกรรม และกฎระเบียบ แต่สายตาของน้ำขิงกลับจับจ้องหน้าจอโทรศัพท์แทบตลอดเวลา เธอเปิดแอปหางานที่ใช้อยู่เป็นประจำ เลื่อนดูงานพิเศษต่าง ๆ อย่างเงียบ ๆ เพราะเธอรู้ดีว่า ถึงจะเรียนมหาลัย แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์หยุดทำงาน ลุงต้องใช้เงินผ่าตัด ค่าเทอมกำลังมา ชีวิตไม่รอเธอเลยแม้แต่นาทีเดียว นิ้วเรียวเลื่อนผ่านงานมากมาย ร้านกาแฟ โกดังแพ็กของ เดลิเวอรี แต่ค่าจ้างล้วนไม่เพียงพอสำหรับภาระตอนนี้ จนกระทั่ง ภาพประกาศหนึ่งสะดุดตาเธอ **“ไนท์ตี้วันคลับ เปิดรับพนักงานจำนวนมาก ใกล้มหาวิทยาลัย เดินทางสะดวก ค่าจ้างสูงกว่าที่อื่น”** บนประกาศยังเขียนว่า “อยู่ระหว่างการเปลี่ยนผู้บริหาร ปรับปรุงร้านใหม่ เพิ่มพื้นที่กว่าเดิมสามเท่า” น้ำขิงนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนก้มหน้าพึมพำเบา ๆ “ที่นี่แหละ… ตอนเย็นจะไปสมัคร” เพราะในตอนนี้ เธอไม่สนใจว่าที่ไหนจะเป็นคลับ ที่ไหนจะเสี่ยง หรือคนภายนอกจะมองเธออย่างไร เธอต้องการแค่เงิน เพื่อให้ลุงเธอรอด เพื่อให้ได้เรียน เพื่อให้มีชีวิตต่อ และไม่รู้เลยว่า ไนท์ตี้วันคลับ… คือสถานที่ที่เธอกำลังจะเจอ “ปีศาจตัวจริง” โดยไม่ทันตั้งตัว หลายชั่วโมงผ่านไป เสียงบรรยายอันยาวนานของพิธีปฐมนิเทศก็สิ้นสุดลงในที่สุด พิธีกรสาวบนเวทีหยิบไมค์ขึ้นประกาศด้วยน้ำเสียงสดใส “การปฐมนิเทศช่วงเช้าสิ้นสุดแล้วนะคะ ตอนนี้นักศึกษาสามารถไปพักทานข้าวได้เลยค่ะ ส่วนช่วงบ่าย…ให้แยกไปยังคณะของตัวเองนะคะ รุ่นพี่จะมาชี้แจงกิจกรรมวันรับน้องค่ะ” เสียงตอบรับดังพร้อมกันทั่วหอประชุม “ค่าาาา! / ครับบบ!” นักศึกษาใหม่หลายพันคนเริ่มลุกจากเก้าอี้ เสียงเก้าอี้ขยับ ผสมกับเสียงหัวเราะ จอแจ และสีหน้าโล่งอกของทุกคน สำหรับหลายคน มันคือการเริ่มต้นชีวิตมหาลัย แต่สำหรับน้ำขิง มันคือ การเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่เต็มไปด้วยความกดดันและสายตาตัดสิน ทว่า อิงอิงหันมากระตุกแขนเธอเบา ๆ “ไปกินข้าวกันเถอะน้ำขิง! หิวตายแล้วเนี่ย” น้ำขิงยิ้มอ่อน ๆ “อะ…อื้อ” แต่ในใจของเธอ กลับคิดถึง…ประกาศรับสมัครงานของ ไนท์ตี้วันคลับ ที่เธอตั้งใจว่าจะไปสมัครตอนเย็น ส่วนสิงห์ที่ยืนอยู่ไกล ๆ กับเพื่อนปีสาม เหลือบหางตาเห็นน้องสาวเดินคู่กับเด็กผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงที่เขา “ไม่ชอบหน้า” ตั้งแต่ยังไม่รู้จักชื่อ อีกทั้งบ่ายวันนี้ คณะวิศวะจะเริ่มอธิบายเรื่องรับน้อง และโชคชะตา… กำลังจะพาทั้งสามคน สิงห์, อิงอิง และน้ำขิง เข้ามาอยู่ในเรื่องเดียวกันโดยที่ไม่มีใครหนีได้อีกต่อไป

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more