คู่หูผู้พิทักษ์แห่งลาโทเม่

ตอนที่ 6 เป็นหนุ่มแล้ว

โมโม่ได้กลิ่นสัตว์บางอย่างก็ตามรอยไป จนไปเจอหมูป่าหนุ่มตัวหนึ่ง กำลังใช้เขี้ยวขุดรากไม้กินอยู่ ก็ค่อยๆ ย่องเข้าไปใกล้ให้ได้ระยะ หลังจากนั้นก็พุ่งชนใส่ด้านข้างจนหมูป่าหงายหลัง จังหวะนี้แหละที่โมโม่ต้องการ มันไม่รอช้ารีบงับคอหอยหมูป่าแล้วสะบัดเต็มแรง เพื่อให้บาดแผลเปิดมาก็ยิ่งขึ้น

หมูป่าที่ไม่มีเวลาตั้งตัว พอโดนโมโม่ขย้ำคอจมเขี้ยว เลือดไหลทะลักจนมันสำลัก ไม่นานนักก็หมดลมหายใจ

เมื่อแน่ใจแล้วว่าหมูป่าหมดลมหายใจไปแล้ว โมโม่ก็รีบวิ่งกลับไปเอากระดานรถเข็นที่ซ่อนไว้มา ลากหมูป่าขึ้นรถเข็นอย่างทุลักทุเล จากนั้นก็มุดเชือกที่คล้องตัวเสร็จสับก็ลากหมูป่ากลับบ้านอย่างอารมณ์ดี

---------------------------------------

สายแล้วเรียวยังไม่เห็นเจ้าโมโม่ก็เรียกหา เพราะจะเลยมื้อเช้าแล้ว สักพักเจ้าตัวดีก็โผล่มาพร้อมรถเข็นคู่ใจ ใส่ผลงานมาให้เจ้าของได้เชยชม

"โมโม่ นี่แก..." เรียวเหนื่อยใจที่เจ้าโมโม่ทำตามใจตัวเองอีกแล้ว

"โฮ่งๆ" โมโม่ยืดอกด้วยความภูมิใจอีกแล้ว ราวกับจะว่า "เราเก่งมั้ยนุด"

"ไม่ต้องมาขอคำชมเลยนะ ...ถึงจะเก่งจริงๆก็เถอะที่ล่าหมูป่ามาได้ด้วยตัวคนเดียว แต่การเข้าป่าใหญ่ไปตามลำพังมันก็อันตรายอยู่ดี ขอล่ะ ฟังกันหน่อยเถอะ" เรียวอดเป็นห่วงไม่ได้ เพราะถ้ามันเข้าป่าใหญ่ไปตามลำพัง แล้วเกิดเป็นอะไรขึ้นมา เรียวก็ไม่สามารถช่วยได้ เขาไม่พร้อมที่จะสูญเสียอีกครั้ง

"โฮ่งๆ" ดูมันคงจะไม่เข้าใจเลยสักนิด เลยยังยืดอกภูมิใจอยู่ เรียวเลยจำใจต้องลูบหัวชมเพราะกลัวเสียน้ำใจ

"แกเข้าใจมั่งมั้ยเนี่ย" เรียวยืดแก้มโมโม่อย่างหมั่นเขี้ยว

ถึงจะออกล่าในป่าใหญ่มาด้วยกันเป็นปีแล้ว เรียวก็ยังอดห่วงไม่ได้ เพราะในสายตาของเขา เจ้าโมโม่ก็ยังเป็นลูกหมาของเขาเหมือนเดิม ถึงตอนนี้จะเป็นหมาหนุ่มเต็มตัวแล้วก็เถอะ

"พี่~เรียว~ "สาวน้อยมีอาส่งเสียงมาแต่ไกล ไม่สิ จะเรียกสาวน้อยก็ไม่ถูก เพราะตอนนี้เธอเรียนจบเป็นสาวเต็มตัวแล้ว

"ไง มีอา" เรียวเริ่มชินกับการที่มีอามาหาที่บ้านบ่อยๆแล้ว

"โห หมูป่าตัวใหญ่จัง พี่ไปล่ามาตอนไหนเนี่ย"

"เปล่า ฝีมือเจ้านี่ล้วนๆ" เรียวชี้ไปทางเจ้าโมโม่

"โฮ่ง"

"โอ้โห เก่งเหมือนเจ้าของเลยแฮะ พี่ฝึกมันยังไงกันแน่ ทำไมสุนัขที่ตัวเล็กกว่าหมูป่าถึงเอาชนะได้อ่ะ"

"ก็ฝึกเหมือนฝึกสุนัขพรานทั่วไปนั่นแหละ ถ้าจะมีอะไรพิเศษ พี่ก็แค่ทำอุปกรณ์ไว้ให้มันฝึก แล้วที่เหลือมันก็ฝึกเองน่ะ" เรียวอธิบาย พลางขนหมูป่าไปชำแหละเก็บเข้าห้องโกดังน้ำแข็ง แล้วก็อาบน้ำให้โมโม่

"มีอา ไม่มีอะไรทำเหรอ ทำไมถึงชอบมาสิงอยู่ที่บ้านพี่เนี่ย ถ้าพ่อเธอรู้เข้าจะไม่โดนดุเอาเหรอ" เรียวที่เห็นเธอตามติดเขาเป็นเงา รู้สึกแปลกใจว่าทำไมเธอถึงมาสิงอยู่ที่บ้านเขาได้ทั้งวี่ทั้งวัน

"โธ่ มาเที่ยวเล่นบ้างไม่ได้เลยเหรอ"

"ใช้คำว่าบ้างไม่ได้หรอกนะ ต้องใช้คำว่าทุกวันเลยต่างหาก"

เรียวก้าวเท้าเข้าหามีอา เธอถอยหลังมาติดผนังจนไม่มีที่ให้ถอยแล้ว แล้วเรียวก็กระซิบที่ข้างหูเธอ

"หรือว่าหวังอะไรอยู่เหรอ"

มีอาตกใจหน้าแดง ไม่คิดว่าคนที่มีภาพลักษณ์เป็นพี่ชายที่แสนดี จะมีมุมแบบนี้กับเขาด้วย นี่ใช่พี่เรียวที่เธอรู้จักแน่เหรอ

"มะ ไม่ได้หวังอะไรซักหน่อย" มีอาเขินไม่ไหวจนเสียงเธอกระอ้อมกระแอ้มไปหมดแล้ว

"หืม~จริงเหรอ ไม่หวังจริงเหรอ" เรียวจ้องตามองมีอาที่ตอนนี้หน้าแดงจนถึงหู จนเธอไม่ไหวต้องหลบตาหนีอาย

"พอดี หนูนึกขึ้นมาได้ว่าลืมตากผ้าน่ะ กลับก่อนนะ" เธอผลักเรียวออก หนีกลับบ้านด้วยความเขินอาย

"คิก คิกๆ น่ารักชะมัด อืม~ การชอบใครสักคนมันเป็นอย่างนี้นี่เอง รู้สึกดีอยู่นะ คราวหน้าลองรุกหนักกว่านี้อีกหน่อยละกัน คิกๆ" เรียวคงเป็นคนประเภทชอบแกล้งคนที่ชอบละมั้ง งานนี้มีอาอาจจะแย่ก็ได้

---------------------------------------

"อ้าว ทำไมวันนี้กลับเร็วล่ะ เลิกไปเฝ้าหนุ่มแล้วเหรอ หรือโดนเขาไล่มาล่ะ ฮ่าๆ...อ้าวเป็นไรอ่ะ"

"ไม่มีอะไร" มีอาตอบส่งๆ ก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องไปกรี๊ดในผ้าห่ม

"เฮ้อ วัยรุ่นก็เงี้ย หึ" ลุงโทนี่เห็นหน้าที่แดงเป็นมะเขือเทศกลับมาก็พอจะเดาออก เขาไม่ได้ปล่อยปละละเลยลูกสาว และก็ไม่ได้หวง เพียงแต่เลี้ยงให้ได้เจอเป็นประสบการณ์เอง แต่หากดูแล้วเป็นอันตรายก็จะเข้ามาแทรกแซงเอง

"ไอ้พี่เรียว เราก็นึกว่าเป็นสัตว์กินพืชมาตลอด ที่แท้เป็นพวกกินเนื้อหรอกเหรอ แต่มันก็~ ...กร้าวใจดีเหมือนกันแฮะ กรี๊ด" มีอาคลั่งเรียวจนออกอาการ ทั้งกรี๊ดทั้งแตะผ้าห่มที่นอนวุ่นวายไปหมด

"โอ๊ย หนวกหู" พ่อเธอมาแกล้งแซวเธอหน้าประตู ทำเอาเขินหนักกว่าเดิม

---------------------------------------

"อ้าว วันนี้ก็มาอีกแฮะ นึกว่าจะเขินแล้วเว้นช่วงมาซะอีก ใจกล้าดีไม่เบา ทำไงดี อยากแกล้งขึ้นมาอีกแล้วแฮะ" เรียวเริ่มจะเผยนิสัยที่แท้จริงออกมาแล้ว หลังรู้ตัวว่าเขาเองก็ชอบมีอา

"วันนี้ลมอะไรหอบมาล่ะ"

"ก็แค่ ทำกับข้าวเยอะไปหน่อย ก็เลยเอามาแบ่งให้น่ะ พี่เรียวกินข้าวรึยัง" มีอาถามอย่างอายๆ แต่เธอคงไม่รู้หรอกว่า ยิ่งเธอมีปฏิกิริยาแบบนั้น ยิ่งเข้าทางเรียว

"แล้วเราล่ะกินรึยัง ถ้ากินแล้วพี่ก็อิ่มแล้ว แต่ถ้ายังไม่กิน เดี๋ยวพี่กินเป็นเพื่อน" เรียวพูดไปพร้อมส่งรอยยิ้มกระชากใจไม่หยุด ทำเอามีอาหน้าแดงบิดไปบิดมา จนเรียวแอบขำเลย

"น่ะ หนูกินแล้ว พี่เรียวมาเอาไป หนูจะรีบกลับบ้านแล้ว"

เรียวรับตระกร้าที่มีอาส่งให้แต่ไม่ยอมปล่อยมือเธอ

"จะกลับแล้วเหรอ นึกว่าวันนี้จะอยู่ด้วยกันซะอีก ไม่อยู่ด้วยกันอีกหน่อยเหรอ พี่เหงานะครับ" เรียวเย้าแหย่มีอาอย่างสนุกสนาน

แต่ตอนนี้มีอาแทบสลบ กรีดร้องแบบไม่มีเสียง มองเห็นแต่หน้าเรียวที่มีดอกไม้ในจินตนาการรายล้อมไปหมด

"พะ พะ พี่ใช่พี่เรียวตัวจริงมั้ยคะ พี่เรียวไม่ใช่คนแบบนี้นี่น่า"

"ก็ต้องตัวจริงสิ มาเฝ้าพี่ทุกวันก็น่าจะรู้นี่น่า แล้วจะถอยไปไหนล่ะ กลัวพี่จับกินเหรอครับ" เรียวดึงมีอาเข้ามาใกล้เมื่อเห็นเธอทำท่าจะถอยหนี เดี๋ยวจะหงายหลังเอา

"คนเจ้าเล่ห์ นี่มันหมาป่าห่มหนังแกะเลยชัดๆ หนูจะกลับแล้ว ขืนอยู่ต่อเดี๋ยวจะโดนจับกินเอา" มีอารีบดึงแขนออก ก่อนจะยิ้มอย่างเขินอายให้หนึ่งที แล้วรีบเดินหนีกลับบ้าน

"เมื่อกี้ตั้งใจใช่มั้ยเนี่ย ยัยลูกแกะเอ้ย น่ารักเป็นบ้า" เรียวเอามือปิดหน้าด้วยความเขิน นึกไม่ถึง ว่าตัวเองจะโดนหยอดคืนเหมือนกัน

"คิก ฝากไว้ก่อนเถอะ"

---------------------------------------

เรียวกับโมโม่เอาของมาส่งในหมู่บ้านตามปกติ แต่วันนี้ดูเหมือนบรรยากาศจะไม่ปกติเท่าไหร่ ดูเหมือนจะมีเหตุการณ์วุ่นวายบางอย่าง

"อ้าวเรียว มาพอดี มีเนื้อมามั้ย" ป้าเมอร์ดี้ถามอย่างรีบเร่ง

"ครับ มีครับ ว่าแต่มีเรื่องอะไรกันรึเปล่า ทำไมวันนี้ดูวุ่นวายแปลกๆ" เรียวดูสับสนกับบรรยากาศในหมู่บ้านเล็กน้อย

"ยังไม่ได้ยินข่าวเหรอจ๊ะ เห็นว่า เอ็ดดี้ หลานผู้ใหญ่บ้าน กับเพื่อนของเขาพากันเข้าป่าใหญ่กันไปตามลำพัง แล้วทีนี้ก็หายกันไปทั้งกลุ่มเลยน่ะสิ พวกผู้ใหญ่ก็รวมกลุ่มกันจะออกไปตามหา เลยต้องหาซื้อเสบียงกัน ป้าเลยว่าจะให้คนไปหาเรียวอยู่พอดีด้วย" ป้าเมอร์ดี้รีบอธิบายยาวเหยียด

"ตามหาผม... เรื่องเสบียงเหรอครับ" เรียวแปลกใจ เพราะต่อให้เขาไม่มาก็มีพรานคนอื่นที่หาเนื้อมาขายให้ป้าเมอร์ดี้อยู่แล้ว ถ้าไม่มีเหตุการณ์พิเศษ เนื้อร้านป้าเมอร์ดี้ไม่มีทางขาดตลาดแน่นอน

"เปล่าจะ พอดีป้าเห็นว่าเรียวเข้าออกป่าใหญ่บ่อยกว่าคนอื่นตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว ก็เลยคิดว่าน่าจะชำนาญทางพอสมควร เลยอยากให้ไปช่วยน่ะ ได้มั้ยจ๊ะ เดี๋ยวป้าให้เงินค่าจ้างเพิ่ม" ป้าเมอร์ดี้มองเรียวด้วยสายตาคาดหวัง แม้จะรู้ว่าเด็กพวกนั้นเป็นพวกที่เคยทำร้ายโมโม่

"เงินค่าจ้าง? ทำไมถึงจ้างผม..."

"หนึ่งในนั้นมีลูกของน้องสาวป้าอยู่ด้วยน่ะ ขอโทษนะ แต่ป้าขอรบกวนสักหน่อยได้มั้ย"

"อย่างนี้นี่เอง... ครับ ผมรับคำขอเรื่องตามหาให้ เพราะฉะนั้นเงินไม่ต้องก็ได้ครับ เวลาแบบนี้ต้องช่วยกันอยู่แล้ว"

"ขอบใจมากนะเรียว"