คู่หูผู้พิทักษ์แห่งลาโทเม่

ตอนที่ 7 ตามหาเด็กหาย

เรียวกับโมโม่มารวมตัวกับพวกเหล่าพรานที่จะออกทำการตามหาเหล่าเด็กหลง จะได้รู้ว่ามีใครบ้าง ข้อมูลรูปร่างหน้าตาคร่าวของพวกที่หายตัวไป

"พี่เรียว หนูทำข้าวกล่องมาให้ เอาไว้กินระหว่างทาง ระวังตัวด้วยนะ" มีอามาส่งเรียวพร้อมทำข้าวกล่องมาให้ด้วยความห่วงใย แต่เธอคงลืมไปมั้งว่าพ่อของเธอก็มาด้วย

"ของพ่อหล่ะ ไม่มีของพ่อเหรอคุณลูกสาว ทำให้แต่สามีในอนาคต เฮ้อ อีกหน่อยพ่อคงกลายเป็นหมาหัวเน่าสินะ" ลุงโทนี่ประชดลูกสาวตัวดี ที่ทำตัวแก่แดดออกหน้าออกตา

"พ่อไม่ได้ไปกับเขา จะเอาข้าวกล่องไปทำไมล่ะ ของพ่อก็อยู่ที่บ้านไง หนูทำแยกไว้ให้แล้ว เห็นหนูเป็นลูกอกตัญญูไปได้ เห็นแบบนี้หนูก็เอาใจใส่พ่ออยู่นะ" มีอาตัดพ้อเบาๆ

"อ่อ จ้าๆ ว่าแต่เจ้าเรียว คิดจะเนียนจับมือลูกสาวฉันไปจนถึงเมื่อไหร่ ถ้าจะขนาดนี้ ไม่เอาไปด้วยเลยล่ะ" ลุงโทนี่มองเรียวที่กุมมือมีอาที่ถือกล่องข้าวให้อย่างหมั่นไส้

"ได้เหรอครับ" เรียวยิ้มพลางบีบมือมีอาแน่นกว่าเดิม ทำเอามีอาหน้าแดงขึ้นมาเลย

"ก็อาจจะได้อยู่นะ ถามเจ้าตัวดูสิ" ลุงโทนี่เห็นมีอาเสียอาการเลยรีบชง

"พะ พ่อ พูดอะไรเนี่ย"

"เอ้า ก็บอกให้เชียร์ ก็ช่วยชงให้อยู่เนี่ย" "ถึงจริงไปจะไม่ต้องชงแล้วก็ได้เถอะ แต่แหย่ลูกสาวเล่นมันสนุกจะตาย" ลุงโทนี่ยิ้มอย่างสนุกสนาน

"คงเอาไปด้วยไม่ได้หรอกครับ เกิดมีอาของผมบาดเจ็บขึ้นมา เดี๋ยวจะแย่เอา ผมไม่อยากให้มีอาของผมต้องเจ็บตัวตรงไหนเลยนะครับ ใช่มั้ยครับมีอาของผม" เรียวเองก็หยอดมีอาเล่นอย่างสนุกเช่นกัน

"โห ย้ำคำว่ามีอาของผมตั้งสามรอบแนะ ได้ยินป่ะ"

"ไปหวานกันไกลๆ ไม่ได้รึไง เจ้าพวกนี้นี่ หวานออกสื่ออยู่ได้ คนโสดช้ำใจนะเว้ย"

"ไปตายซะไอ้คนมีคู่"

คนอื่นที่อยู่รอบๆ เริ่มมองบนหมั่นไส้คู่รักหน้าใหม่ทั้งคู่ "คบๆกันไปซักทีสิ"

"อ่ะแฮม ถ้ามากันครบแล้ว งั้นเราก็ออกเดินทางกันเถอะ" ผู้ใหญ่บ้านออกคำสั่งนำทีมค้นหาออกเดินทาง

"พี่ไปก่อนนะครับ" เรียวรับข้าวกล่องมีอาให้มา แล้วออกเดินทางพร้อมคณะ

"อื้อ ขอให้เจอเร็วๆ จะได้รีบกลับมานะ"

"ขนาดนี้แล้วจะเปิดตัวเมื่อไหร่ จะรอให้มีลูกก่อนรึไง" พ่อเธอถามแหย่

"เรื่องแบบนี้ใครเขาให้ผู้หญิงเป็นฝ่ายพูดก่อนกันล่ะ พ่อนี่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย"

"จ้าๆ อย่าเล่นตัวนานเกินไปล่ะ สาวๆที่จ้องจะให้เรียวเป็นเจ้าบ่าวก็มีอยู่ไม่ใช่น้อยๆ(ถึงเรียวมันจะไม่ได้สนใจเลยก็เถอะ) ระวังสุนัขจะคาบไปรับประทานซะก่อน"

มีอาพอได้ยินพ่อพูดมาแบบนั้นก็เริ่มคิดจริงจังขึ้นมาถึงแผนการถัดไป ที่จะทำให้เรียวมาเป็นของตัวเองให้ได้

---------------------------------------

เรียวได้ให้โมโม่ดมกลิ่นของของที่ผู้ใหญ่บ้านให้มาแล้ว เป็นเสื้อผ้าของเด็กทั้งสี่คนนั้น แล้วให้โมโม่ออกทำการค้นหา

เริ่มจากป่าใกล้ๆ บ้านก่อนแล้วค่อยกระจายเป็นสองกลุ่มออกตามหาในป่าใหญ่ เพราะช่วงนี้เป็นช่วงฤดูผสมพันธุ์ของสัตว์ดุร้ายในป่า ยิ่งอันตรายเข้าไปอีก การค้นหาจึงต้องระมัดระวังยิ่งขึ้นไปอีก

"โฮ่ง" โมโม่ส่งสัญญาณว่าเจออะไรบางอย่าง เรียวรับเข้ามาดูก็พบว่าเป็นเศษผ้า มีรอยเลือดเล็กๆติดอยู่ด้วย ถ้าโมโม่เห่าแบบนี้น่าจะเป็นของใครในสี่คนที่ตามหาแน่ๆ

เรียวสำรวจรอบบริเวณที่ผ้าตกอยู่ก็พบรอยเท้าที่น่าตกใจเข้า รอยเท้าของเสือขนาดใหญ่ ใหญ่มากพอที่ทำให้เรียวที่เข้าป่าใหญ่ได้เป็นปกติกลัวเลยล่ะ

"นี่เรื่องใหญ่แล้วแฮะ หวังว่าสี่คนนั้นจะยังมีชีวิตอยู่นะ" เรียวภาวนาในใจขออย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นกับเด็กพวกนั้นเลย

"โมโม่ อย่าอยู่ห่างจากฉันนะ" เรียวออกคำสั่งอย่างเด็ดขาด และรอบนี้เจ้าโมโม่เข้าใจ สถานการณ์มันอันตรายเกินกว่าจะให้สุนัขพรานห่างตัว เพราะเสือไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่จะต่อกรด้วยง่ายๆ

เรียวใช้นกหวีดที่มีเสียงเฉพาะของนายพรานเรียกรวมพล สักพักเหล่านายพรานทั้งหมดก็มารวมตัวกันครบทั้งสิบคน

"มากันครบแล้วนะ เรียวรายงานสถานการณ์ให้ฟังที" ผู้ใหญ่บ้านยกหน้าที่ให้เรียว

"ข่าวดีคือผมเจอเบาะแสของเด็กพวกนั้นแล้วครับ ผมเจอเศษผ้าที่คาดว่าจะเป็นของพวกเด็กๆตกอยู่ แต่ข่าวรายคือมีรอยเลือดติดอยู่เล็กน้อย และใกล้ๆกันนั้นผมเจอรอยเท้าเสือ ขนาดใหญ่มากมากที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมาเลย เหมือนจะมุ่งหน้าไปทางน้ำตก" เรียวอธิบายพลางดูสถานการณ์โดยรอบ

เสียงพูดคุยปรึกษากันเริ่มดังขึ้น ดูเหมือนหลายคนจะวิตกกังวล รอยเท้าเสือขนาดใหญ่ขนาดที่ว่าเรียวที่เข้าออกป่าใหญ่เป็นว่าเล่นคนนั้นยังกังวล แล้วพวกเขาจะรับมือกันได้ยังไง

"เอ่อ ทุกคน ผมเข้าใจนะครับว่ากังวลกัน แต่ตอนนี้เรามีชีวิตของเด็กสี่คนเป็นเดิมพัน อีกอย่างก็ยังไม่แน่ว่าเด็กๆจะหนีจากเสืออย่างเดียว เป็นไปได้ว่าอาจจะบาดเจ็บจากอย่างอื่นก็ได้ หรือรอยเท้าเสืออาจจะมีอยู่ก่อนแล้วก็ได้ อย่าพึ่งถอดใจเลยนะครับ อีกอย่างเรามีพรานฝีมือดีตั้งสิบคน กับสุนัขพรานชั้นยอดอีกสิบตัวก็น่าจะพอสู้ได้อยู่ ไม่น่ามีปัญหาอะไร" ผู้ใหญ่บ้านโน้มน้าวทุกคนได้ดี ทำให้เหตุการณ์กลับมาสงบอีกครั้ง ยกเว้นคนเดียว

ก่อนหน้านี้เรียวเช็คแล้ว ทั้งรอยเลือดที่ยังมีสีอยู่ยังไม่แห้งดี กับรอยเท้าเสือที่ผ่านดินที่ยังนุ่มอยู่ แปลว่ามันพึ่งเดินผ่านได้ไม่นาน มีเปอร์เซ็นต์สูงมากที่เด็กพวกนั้นจะโดนเสือทำร้าย แต่ถ้าพูดออกไปตอนนี้ อาจทำให้มีคนถอนตัวจากภารกิจแน่นอน เขาคิดไม่ตกว่าจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี

จะเลยเที่ยงแล้วต้องเร่งมือ ไม่งั้นถ้าตะวันตกดินก่อนแย่แน่ อย่าว่าแต่พวกเด็กๆเลย พวกพรานและสุนัขพรานก็อาจต้องเจออันตรายเช่นเดียวกัน

เรียวกระซิบบอกข้อมูลทั้งหมดที่คิดได้ให้กับผู้ใหญ่บ้านให้ช่วยตัดสินใจ

"เอาล่ะ ทุกคน ตอนนี้เลยเที่ยงแล้วเราต้องเร่งมือกันหน่อย ต้องหาพวกเด็กๆให้เจอก่อนตะวันตกดิน ไม่งั้นเด็กอาจเป็นอันตรายได้ จุดมุ่งหมายของเราคือน้ำตกข้างหน้านี้ เริ่มออกเดินทางกันเถอะ" ผู้ใหญ่บ้านออกคำสั่งให้เริ่มการค้นหา

โมโม่ดมกลิ่นตามรอยไป จนใกล้ถึงน้ำตกเหมือนกับที่เรียวสันนิษฐานไว้ก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่าคู่อื่นก็ตามรอยมาทางเดียวกันเพราะงั้นไม่ผิดแน่

ทุกคนมองรอบๆ ก็ไม่เจอ ยิ่งใกล้น้ำสุนัขยิ่งตามรอยได้ยาก เพราะน้ำคงล้างกลิ่นออกไปหมดแล้ว เลยทำได้แค่หาร่องรอยจากรอบๆน้ำตกแทน

เรียวมองหาสถานที่รอบๆ ว่าพอมีที่ซ่อนตัวดีๆบ้างมั้ย "เด็กพวกนั้นเข้าป่ามาได้หนึ่งคืนแล้ว ถ้าได้เจอกับเสือต้องหลบที่ไหนกันล่ะ บนต้นไม้เรามองแล้วก็ไม่มี รอยเท้าเสือก็หายไปห่างจากน้ำตก ไปซ่อนทีาไหนกันนะ..." เรียวจ้องมองดูที่น้ำตกสักพักก็มีบางอย่างที่สงสัย

พอเข้าไปใกล้ๆน้ำตก ก็เห็นว่ามันมีปากทางเข้าอยู่ เรียวรีบเรียกคนที่อยู่ใกล้ๆมาช่วยกันดู เพราะเหลือเวลาไม่มากแล้ว

ปากทางเข้าค่อนข้างแคบ แต่พอเดินเข้าไปก็กลายเป็นถ้ำเล็กๆ เด็กๆอยู่ในนี้จริงๆด้วย

"ช่วยด้วย ช่วยพวกเราด้วย" หนึ่งในเด็กพวกนั้นตะโกนขอความช่วยเหลือ

"เฮ้ย อย่าพึ่งเข้ามา บอกมาว่าแกเป็นใคร" เด็กอีกคนดูท่าทางหวาดระแวง และมีบาดแผลที่ไหล่ซ้าย

"นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย" ผู้ใหญ่บ้านทั้งแปลกใจ และตกใจกับคำถามของหลานตัวเอง