ตอนที่ 8 เสือสมิง
1649 คำ
เอ็ดดี้หวาดระแวงผู้ที่เข้ามาใหม่เป็นอย่างมาก ตัวเองก็ทนเจ็บแทบไม่ไหว เพื่อนอีกสามคนก็อ่อนแรงเต็มทน ถ้าเขาไม่ดื้อรั้นที่จะออกล่าโดยที่ไม่มีผู้ใหญ่มาด้วย ป่านนี้ก็คงไม่ต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้
"ตอบมาพวกแกเป็นใคร"
"ฉันก็เป็นลุงแกไงเอ็ดดี้ (เดินเข้าไปเขกหัวทีนึง) หัวแกมีปัญหารึไงห้ะ สร้างแต่เรื่องจนคนอื่นเขาวุ่นวายกันไปหมดเนี่ย" ผู้ใหญ่บ้านทั้งโมโห ทั้งเป็นห่วง และโล่งใจในเวลาเดียวกันที่เด็กๆปลอดภัย
"ลุงจริงเหรอ ลุงใช่มั้ย ฮือ~ ฮือ" เด็กทั้งหมดร้องไห้ประสานเสียงกันระงมไปหมด จนพวกผู้ใหญ่ต้องเข้ามาปลอบ
"เอ้านี่ ขอบคุณพี่เขาด้วย พี่เขาเป็นคนแรกที่ตามรอยเจอ ถ้าไม่ได้เขาลุงก็หาพวกแกไม่เจอหรอก" ลุงผู้ใหญ่บ้านพาเด็กมาขอบคุณเรียวที่เป็นคนช่วยชีวิตไว้
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ตอนนี้รีบกลับหมู่บ้านกันก่อนดีกว่า ขอบคุณตอนนั้นก็ไม่สายครับ" สีหน้าของเรียวเต็มไปด้วยความกังวล
ผู้ใหญ่บ้านก็รู้สถานการณ์ดี จึงรีบให้ทุกคนออกเดินทางกลับ ก่อนที่ฟ้าจะมืด ยิ่งมีคนเจ็บอยู่ด้วยจะยิ่งลำบาก และดูเหมือนทั้งสี่คนจะตื่นตระหนกไม่ใช่น้อย
โมโม่มีอาการแปลกๆมาซักพัก มันหันไปหันมาตลอดเวลา แถมมีการคำรามเบาๆ เป็นระยะๆ ราวกับมีตัวอะไรอยู่แถวนั้น และไม่ใช่แค่มันตัวเดียว สุนัขพรานตัวอื่นๆก็มีอาการคล้ายๆกัน
ทุกคนที่เห็นความผิดปกตินั้นเลยพากันเร่งฝีเท้าเต็มที่ เรียวเลยต้องเพ่งสมาธิมากขึ้น เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในการสังเกตุการณ์รอบข้าง
---------------------------------------
ทุกคนถึงหมู่บ้านอย่างปลอดภัย แต่ก่อนจะแยกย้ายกัน ทุกคนกลับได้รับข้อมูลที่น่าตกใจจากเอ็ดดี้
"เดี๋ยวก่อนครับ ผมมีเรื่องจะบอก... จริงๆ ก็คือมีเรื่องอยากจะขอร้องน่ะครับ" เอ็ดดี้พูดไประแวงไป
"มีอะไรก็รีบพูดมา ทุกคนเขาจะได้ไปพักผ่อนกัน"
"ที่พวกผมเจอในป่า ...มันน่าจะ ปะ ปะ เป็น สะ เสือสมิงครับ" เอ็ดดี้พูดอย่างกล้าๆกลัวๆ คนอื่นเลยไม่ค่อยได้ยิน แต่เรียวได้ยินชัดเจน
"เรื่องจริงใช่มั้ย" เรียวจับแขนสองข้างของเอ็ดดี้แล้วจ้องหน้าอย่างจริงจัง
"ครับ ตอนแรกพวกเราก็เข้าไปแค่ป่าที่ใกล้กับแนวพื้นที่ก่อนเข้าป่าใหญ่ แต่จู่ๆ ก็มีลุงคนหนึ่งอาสาพาเข้าป่าใหญ่ แล้วพวกเราที่ไม่มีผู้ใหญ่พาไปแต่แรกก็เลยตอบตกลง แต่พอเข้าเขตป่าใหญ่ได้สักพัก ลุงคนนั้นก็กลายร่างเป็นเสือไล่ทำร้ายพวกเรา มันคือเสือสมิงใช่มั้ยล่ะครับ ผมเคยได้ยินปู่เล่าให้ฟังตอนเด็กน่ะ" เอ็ดดี้เห็นเรียวพยายามตั้งใจฟังเขาพูด เขาจึงกล้าเล่าในสิ่งที่เขาเจอมา
"ว่าไงนะ เสือสมิงเหรอ" เหล่าพรานกลับมาแตกตื่นกันอีกครั้ง
"ทุกคนใจเย็นๆ กันก่อน เดี๋ยวเราจะปรึกษาหารือเรื่องมาตรการป้องกันหมู่บ้านจากเสือสมิงกัน ตอนนี้แยกย้ายกันไปกินข้าวกินปลาเอาแรงกันก่อน แล้วกระจายข่าวให้ทั่วหมู่บ้าน แล้วเรียกคนในหมู่บ้านทั้งหมดมารวมตัวกันอีกที ในระหว่างนี้ก็อย่าปล่อยให้ใครอยู่คนเดียว เดี๋ยวจะกลายเป็นเหยื่อไปซะก่อน" ผู้ใหญ่บ้านรีบพาหลานกลับบ้านไปทำแผล และประกบเขาไม่ห่าง เพราะเสือสมิงไม่ปล่อยให้เหยื่อที่มันหมายหัวเอาไว้หลุดรอดไปได้สักคน
เรียวและโมโม่รีบกลับบ้านอาบน้ำกินข้าวอย่างไว แล้วรีบไปบ้านมีอา
"พี่เรียวกลับมาแล้วเหรอ...คะ" มีอาตกใจที่อยู่ดีๆ ก็ถูกเรียวคว้าตัวไปกอด
"เฮ้ยๆ พ่อเค้าก็อยู่ โจ่งแจ้งไปมั้ย หรือให้ฉันไปหลบก่อนดี ฮ่าๆ..." ลุงโทนี่หยุดหัวเราะกลางคัน เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของเรียว
"ไม่มีอะไรเกิดใช่มั้ย" เรียวโล่งใจที่เห็นว่ามีอาสบายดี
"นี่มันเรื่องอะไรกัน เรียว" ลุงโทนี่ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"พวกเด็กที่หายตัวไป เจอเสือสมิงครับ หนึ่งในนั้นถูกทำร้าย ตอนนี้ผู้ใหญ่บ้านเรียกทุกคนในหมู่บ้านไปรวมตัวกันเพื่อหาทางป้องกันต่อจากนี้" เรียวรีบอธิบาย
"มีอาไปแต่งตัวให้ทะมัดทะแมง แล้วหยิบอาวุธมาด้วย"
"ค่ะพ่อ"
"เรียวก็เลือกเอา จะอันไหนก็หยิบไปได้เลย โจดี้ โจอามานี่ ห้ามอยู่ห่างจากฉันกับมีอานะ เข้าใจมั้ย"
"โฮ่งx3" โมโม่นั่งยืดอกชิดขาของเรียว
"ฉันสั่งหมาฉัน แกเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย หมาแกไหวแน่นะเรียว"
"ฮ่าๆ ไม่แน่ใจเหมือนกัน" เรียวยิ้มแห้งๆ
ทั้งสามคนเตรียมตัวเสร็จแล้วก็ ลงไปที่หมู่บ้านในระหว่างที่พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า
---------------------------------------
ทุกคนมารวมตัวกันแล้ว ผู้ใหญ่บ้านก็ได้ชี้แจงเรื่องทั้งหมดให้คนในหมู่บ้านฟัง ช่วงแรกคนก็แตกตื่น แต่ดีที่ผู้ใหญ่บ้านมีวาทะศิลป์ดีเลยคุมสถานการณ์ไว้ได้
"เอาล่ะต่อไปก็หารือเกี่ยวกับมาตรการปกป้องหมู่บ้าน รบกวนโทนี่ช่วยอธิบายเรื่องของเสือสมิงหน่อย นายเคยเจอตอนหนุ่มๆ ใช่มั้ย"
"ก็ใช่แหละ เอ่อ...งั้นก็~ อ่ะแฮม" พอลุงโทนี่ได้อยู่ต่อหน้าคนเยอะๆ ก็ประหม่าได้เหมือนกัน
"งั้นเริ่มจากลักษณะของมันก่อนแล้วกัน ฟังจากที่เรียวเล่าแล้ว ขนาดของเสือสมิงตัวที่เด็กๆ เจอ เทียบเวลากันกับที่ฉันและอาจารย์เคยปราบ มันน่าจะเป็นตัวเดียวกัน เพราะฉะนั้นอาจจะยากขึ้นหน่อยก็ตรงที่ตัวมันน่าจะใหญ่ขึ้นกว่าตอนนั้นมาก แสดงว่าพละกำลังก็คงไม่ใช่เล่นๆ แต่ก็ใช่ว่าจะปราบไม่ได้ โชคดีหน่อยก็ตรงที่ รอบนี้เรามีพรานเยอะแยะเลย แถมได้ประชุมวางแผนกันก่อนด้วย ตอนนั้นมีแค่ฉันกับอาจารย์แค่สองคนเอง เพราะงั้นไม่ต้องกลัวไปหรอก พวกเราสู้ได้แน่นอน"
พอพวกพรานได้ฟังก็มีกำลังใจขึ้นมาก ชาวบ้านเองก็พลอยมีความหวังขึ้นมาด้วย
"อย่างที่ทุกคนรู้ เสือสมิงมีความสามารถในการแปลงกายเป็นมนุษย์และพูดคุยได้ก็จริง แต่มันก็คือเสืออยู่ดี ไม่ได้มีความคิดที่ละเอียดซับซ้อน หรือเคลื่อนไหวซับซ้อนได้เหมือนมนุษย์ เพราะฉะนั้นวิธีที่จะพิสูจน์ว่าคนคนนั้นเป็นเสือสมิงก็คือ ให้ทำอะไที่เสือไม่น่าทำได้ก็พอ เช่น จุดไม้ขีดไฟ หรือถ้าเอาง่ายที่สุดก็คือให้มันบวกเลข รับรองมันตอบไม่ได้แน่"
"อุบ...ฮ่าๆๆ เอาจริงเหรอ" ชาวบ้านเริ่มพากันหัวเราะ
หลังจากนั้นบรรยากาศในที่ประชุม จากที่ตอนแรกเคร่งเครียดกัน ตอนนี้ก็กลับเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ
"พูดจริง ก็อย่างที่บอก ว่าเสือสมิงมันไม่ได้มีความคิดที่ซับซ้อนแบบมนุษย์ เพราะฉะนั้นการให้บวกเลขนี่แหละ เป็นการพิสูจน์ที่ดีที่สุดแล้ว ถึงมันจะฟังดูตลกไปหน่อยก็เถอะ" ลุงโทนี่ยืนยันคำเดิม
"แล้วเราจะจับมันยังไงล่ะ" หนึ่งในชาวบ้านยกมือถามคำถาม
"ก็ต้องใช้วิธีจับแบบสัตว์ร้ายนั่นแหละ เรียวคิดว่าไง" ลุงโทนี่หันไปหาเรียว ที่ตั้งแต่เข้าประชุมมา ก็นั่งคิดอะไรอยู่คนเดียวมาตลอด
"อ่ะ ครับ คือว่า..." เรียวลังเลที่จะบอก
"พูดมาเถอะน่า ถึงฉันจะเคยช่วยอาจารย์ปราบมัน แต่ก็ไม่รู้วิธีล่อมันออกมาหรอกนะ"
"งั้นผมขอคุยแค่กับลุงและผู้ใหญ่บ้านก่อนได้ไหมครับ ...แล้วถ้าเป็นไปได้ก็ช่วยเรียกเอ็ดดี้มาด้วยนะครับ" เรียวค่อนข้างหนักใจกับแผนของตัวเอง
---------------------------------------
ทั้งสี่คนปลีกตัวมาคุยกันตามลำพัง ปล่อยให้ชาวบ้านได้พูดคุยกันเองรอไปก่อน
"งั้นผมเข้าเรื่องเลยนะครับ แผนของผมก็คือจะใช้เอ็ดดี้เป็นตัวล่อ"
"เรียว นี่แก..." ลุงโทนี่ผิดหวังกับความคิดของเรียว ไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือแผนที่เขาคิดออกมาได้
"ฉันเห็นด้วยกับเรียวนะ"
"ผู้ใหญ่บ้านก็เป็นไปกับเขาด้วยเหรอ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน" ลุงโทนี่เริ่มจะโมโห แล้วมองเอ็ดดี้อย่างสงสาร
"เสือสมิงน่ะ เวลามันหมายตาเหยื่อตัวไหนไว้มันก็จะตามไปให้ถึงที่สุดครับ เพราะฉะนั้นผมคิดว่าเอ็ดดี้น่าจะเป็นเป้าหมายของมัน ดูจากที่มันฝากรอยแผลเอาไว้บนตัวเอ็ดดี้ ก็ไม่ต่างอะไรกับเหยื่อที่ถูกไล่ล่าอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นมันจะต้องมาแน่นอน เรามีหน้าที่คุ้มกันเอ็ดดี้ให้ดีที่สุด และในระหว่างนั้นก็จะต้องปราบมันลงให้ได้"
"จริงๆฉันก็รู้มาตั้งแต่แรกแล้วว่ามันจะต้องลงเอยแบบนี้ เราไม่มีทางเลือกตั้งแต่แรกแล้ว ตอนนี้เอ็ดดี้ตกเป็นเป้าหมายอย่างแน่นอน เพราะฉะนั้นฉันก็เห็นด้วยกับแผนของเรียวเหมือนกัน" ผู้ใหญ่กล่าวเสริม
"อะไรกัน แบบนี้มันไม่เรียกว่าแผนแล้ว มันมีแต่ต้องทำแบบนี้ตั้งแต่แรกต่างหาก แล้วเจ้าหนูโอเคไหมเนี่ย" ลุงโทนี่หันไปถามเอ็ดดี้
"ผมรู้ตัวตั้งแต่ทีแรกแล้วครับ ไม่ต้องห่วงผมจะให้ความร่วมมือ ยังไงผมก็คือหลานของพราน โตขึ้นผมก็จะเป็นพรานเหมือนกัน เพราะฉะนั้นเรื่องแค่นี้ผมทำได้ครับ" เอ็ดดี้ตอบอย่างหนักแน่น เมื่อตัดสินใจได้แล้ว
- ผู้เขียน
