ไม่ได้ร้ายเพียงนั้น

ยาพิษจากมือคนใกล้ตัว

เมื่อครู่นั่งอยู่ด้านนอกเหยาเสวี่ยฉางไม่ทันสังเกต พออยู่ในห้องแคบถึงได้กลิ่นหอมจางนี้ ดูท่าคนที่มอบตำรารวมเรื่องเล่าเล่มนี้ให้เฉียนหรุ่ยชีจะไม่ธรรมดา ดวงตายาวรีหรี่สายตาอย่างรู้ทัน เฉียนหรุ่ยชีแอบคบหาสตรีสูงศักดิ์ มิน่าถึงได้อยากเร่งให้นางตายเร็วอีกหน่อย เพื่อที่สกุลเฉียนจะได้ยึดครองทรัพย์สมบัติสกุลเหยาอย่างเปิดเผย และเขาจะได้หลุดพ้นสถานะคู่หมั้นไปมีชีวิตสูงศักดิ์มั่งคั่ง ให้สมกับตำแหน่งว่าที่จ้วงหยวน

เหยาเสวี่ยฉางโยนตำราในมือทิ้งไปพร้อมกันกับเสียงฝีเท้าด้านนอกเดินตรงมายังเรือนอี้ฝาง เจียวเหนียงเพิ่งบอกให้นางพักผ่อนมากหน่อยมิใช่หรือ ตอนนี้เรือนอี้ฝางอันเงียบเหงาฉุนกลิ่นยากลับครึกครื้นเสียจริง

เหยาเสวี่ยฉางลุกไปนั่งรินน้ำชาอยู่ที่โต๊ะรอว่าผู้ใดมาเยือน เป็นสาวใช้ของเฉียนหรุ่ยชีเอาเทียบเชิญลายพยัคฆ์เหยียบเมฆามามอบให้

“เรียนคุณหนู วันนี้ฮูหยินได้รับเทียบเชิญงานเลี้ยงวันครบรอบฮูหยินผู้เฒ่าจวนชิงป๋อหย่ง คุณชายให้มาขอความเห็นคุณหนูเจ้าค่ะ”

“เทียบเชิญงานเลี้ยงเป็นของจวนสกุลเฉียน เหตุใดคุณชายต้องขอความเห็นข้าด้วย”

“เทียบเชิญนี้ระบุว่าเชิญแขกสตรีในจวนเจ้าค่ะ เป็นเช่นนี้คุณชายเลยให้มาขอความเห็นท่านเจ้าค่ะ อีกอย่างหมู่นี้ฮูหยินผู้เฒ่าบ่นกับคุณชาย อยากให้พาคุณหนูออกไปเปิดหูเปิดตาเจ้าค่ะ”

ข้ออ้างอะไรกัน? เหยาเสวี่ยฉางเผยรอยยิ้มออกมา “เช่นนั้นเจ้าไปบอกหรุ่ยชี อีกสามวันข้าจะไปจวนชิงป๋อหย่งเป็นเพื่อนเขาก็แล้วกัน”

“บ่าวเข้าใจแล้ว จะไปรายงานคุณชายเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ”

สาวใช้จากไปพร้อมกับถ้อยคำของเหยาเสวี่ยฉาง สายตายอดโฉมงามอาภัพเหลือบมองตำราที่นางเพิ่งโยนทิ้งไป ดูท่าคนที่อยากพบหน้านางคงใจร้อนสักหน่อย เป็นท่านหญิงหรือองค์หญิงกันนะ? เหยาเสวี่ยฉางครุ่นคิด ไม่ว่าเป็นผู้ใดคงดีกว่าสตรีเคยต้องโทษประหารอย่างเหยาเสวี่ยฉาง

ต้องบอกให้รู้ก่อน เรื่องสกุลเหยาโดนโทษประหารเมื่อสิบปีก่อนมีที่มาที่ไป และเหยาเสวี่ยฉางแบกหนี้แค้นเต็มเปี่ยมมาสิบปี นางในวันนั้นยอมดื่มยาพิษถ้วยแรกลงท้องเพราะต้องการให้คนสกุลเฉียนตายใจ น่าเสียดาย จนถึงวันที่ร่างกายเหยาเสวี่ยฉางผุพังเพียงนี้ คนสกุลเฉียนทั้งบนล่างกลับเร่งให้นางตายเร็วขึ้น

แต่ผู้ใดจะยืนอยู่เป็นคนสุดท้ายกันแน่

ปฐมบทเรื่องนี้เริ่มต้นตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อน ยามนั้นเหยาเสวี่ยฉางอายุสิบขวบปีพอดี เด็กน้อยสกุลเหยาผู้เดียวที่เหลือรอดจากคมดาบผู้คุมลานประหาร คนทั้งจวนตายไปนางจำใจก้าวเท้าเข้าจวนสกุลเฉียนขอพึ่งพาท่านย่าเล็ก เหยาเสวี่ยฉางไม่ได้มามือเปล่า ในฐานะว่าที่คู่หมั้นของเฉียนหรุ่ยชีย่อมหอบทรัพย์สินมหาศาลติดตัวมาด้วย

สกุลเหยาในยามต้องโทษเป็นช่วงเวลารุ่งโรจน์ที่สุดก็ว่าได้ ร่ำลือว่าอาหารหนึ่งมื้อของคนสกุลเหยาสามารถเลี้ยงขอทานให้อิ่มได้หนึ่งมื้อทั่วแผ่นดินทีเดียว นั่นเป็นเพราะนายท่านสกุลเหยาเป็นวาณิชหลวงดูแลเส้นทางการค้าเกลือทั่วต้าหย่ง ต่อมานายท่านเหยาต้องโทษก่อความผิดยักยอกทรัพย์หลวงถึงขนาดสกุลเหยาต้องโทษประหารทั้งตระกูล ไม่รู้เป็นอย่างไรภายหลังอดีตฮ่องเต้เปลี่ยนพระทัยไม่เอาชีวิตคนสกุลเหยา ติดตรงที่การประหารนองเลือดคนสกุลเหยาเจ็ดสิบชีวิตเริ่มไปแล้ว กว่าเฝิงซานโหวจะควบม้านำราชโองการไปถึง บนลานประหารเหลือเพียงเงาร่างเหยาเสวี่ยฉาง เด็กน้อยอายุสิบขวบเป็นลำดับสุดท้าย

ต้องบอกให้รู้ก่อนว่าเหยาเสวี่ยฉางมีสัญญาหมั้นหมายกับบุตรชายสกุลเฉียนตั้งแต่เกิด พอสกุลเหยารอดพ้นภัยพิบัติมาได้ ประตูใหญ่สกุลเฉียนยินดีเปิดต้อนรับนาง กับสมบัติมากมายมหาศาลของสกุลเหยาอย่างเต็มที่

เหยาเสวี่ยฉางได้รับการเลี้ยงดูภายใต้สายตาท่านย่าเล็กอย่างฮูหยินผู้เฒ่าเฉียน จนบัดนี้สิบปีผ่านไปแล้ว แต่กลิ่นคาวเลือดในวันนั้นทำเอาเหยาเสวี่ยฉางเป็นโรคหวาดผวานอนไม่หลับ ร่างกายเด็กหญิงที่เคยแข็งแรงเจ็บป่วยอยู่ตลอด งานแต่งที่สมควรจัดตั้งแต่สี่ปีก่อนยืดเยื้อออกไป ในปีถัดมานั้นเองเฉียนรุ่ยชีเริ่มเข้าสอบเคอจวี่ ไม่น่าเชื่อเพียงเข้าสอบครั้งแรก ชื่อเสียงเฉียนหรุ่ยชีดั่งมังกรผงาดพยัคฆ์กระโจน เขาสอบได้ตำแหน่งอั้นโส่วเป็นอันดับหนึ่ง หนำซ้ำยังเป็นเมืองหลวงอีกด้วย

คนสกุลเฉียนทั้งบนล่างต่างยินดีอยากให้เฉียนหรุ่ยชีสร้างชื่อเสียงในการสอบปีถัดไป เป็นเช่นนี้ฮูหยินผู้เฒ่าเฉียนถึงได้ยกเรื่องนี้เป็นข้ออ้าง เลื่อนงานแต่งเหยาเสวี่ยฉางกับเฉียนหรุ่ยชีออกไปอีก ยื้อกันไปยื้อกันมาถึงได้ยืดเยื้อมาถึงตอนนี้

เงาร่างอ่อนแอเปราะบางยันกายลุกขึ้นนั่ง ชายผ้าห่มที่บ่าวรับใช้ผู้ซื่อสัตย์เหน็บให้อย่างดีหลุดร่วงออกไปนานแล้วตัว พอลุกขึ้นมาสูดหายใจได้ กลางอกเหยาเสวี่ยฉางแสบร้อนน้อยลง ต้องยอมรับว่ายาพิษที่คนสกุลเฉียนเสาะหามาใช้ได้ดีทีเดียว ไร้สีไร้กลิ่น เชื่องช้าแยบยลไร้ร่องรอย น่าเสียดายอุบายแยบยลเหนือชั้นทั้งหมดนั้น ล้วนแปะหราอยู่บนหน้าเจียวเหนียงตั้งแต่วันแรก

หลายปีที่ผ่านมา เหยาเสวี่ยฉางปล่อยคนสกุลเฉียนดื่มกินทรัพย์สินสกุลเหยาไปมากมายมหาศาล นางไม่เสียดายแม้แต่น้อย หนี้แค้นท่วมฟ้าของคนสกุลเหยาเจ็ดสิบชีวิตต่างหากที่ต้องทวงคืน อ้อ! จะนับเจ็ดสิบชีวิตนั้นย่อมต้องมียกเว้น ดูอย่างบ่าวรับใช้เจียวเหนียงนั่นอย่างไร จนถึงตอนนี้นางยังอยู่ดีมีสุขในจวนสกุลเฉียน

วาจาเจียวเหนียงที่บอกว่าตนเองแค่เพียงต้องการรับใช้เหยาเสวี่ยฉางมีชีวิตอยู่ดีมีสุขก็เพียงพอ น่าขันสิ้นดี! เจียวเหนียงน่ะหรืออยากใช้ชีวิตสมถะเรียบง่าย อย่าได้คิดว่าเหยาเสวี่ยฉางรู้ไม่ทัน ยาบำรุงผสมพิษทุกถ้วยที่นางดื่มลงท้องล้วนเป็นเจียวเหนียงหยิบยื่นให้