นางฟ้าในอ้อมกอดมาเฟีย

Ep.3: คุณต้องพัก

เมื่อเดินมาถึงโถงชั้นบนพรมกำมะหยี่สีเข้มดูดซับเสียงฝีเท้าจนเงียบสนิท ลินาแทบได้ยินแค่เสียงหายใจของตัวเองกับแรงดึงจากมือเล็ก ๆ ของนีโอ

เอเดนเดินนำหน้าโดยไม่เร่ง ไม่ช้า แต่ก้าวยาวจนเธอต้องกึ่งวิ่งตาม นีโอขยับมายืนบังเธอตลอดเหมือนกำลังปกป้อง ทั้งที่จริง ๆ เธอต่างหากที่เป็นคนช่วยเขา

เมื่อถึงหน้าประตูห้องหนึ่ง ซีออนเปิดให้ทั้งสามเข้าไปก่อน ห้องกว้างจนเธอเผลอกลืนน้ำลายพื้นไม้สีเข้มสะอาดจนเธอเห็นเงาตัวเอง ผ้าม่านยาวจรดพื้น ไฟสีอุ่นส่องลงบนเตียงขนาดใหญ่ที่ดูนุ่มจนเธอไม่กล้าขึ้นไปยืนใกล้ด้วยซ้ำ

“คุณพักห้องนี้” เอเดนพูดเสียงเรียบ แต่ในน้ำเสียงมีอะไรบางอย่างเหมือนกำลังวัดปฏิกิริยาเธอ

“ขอบคุณค่ะ ฉัน...” ลินาพยักหน้าเบา ๆ แต่ยังไม่ทันจะพูดให้จบ นีโอก็ดึงชายเสื้อเธอแน่นกว่าเดิม

“พี่ลินาจะนอนกับนีโอใช่ไหมฮะ” เด็กชายชี้ไปที่เตียง ดวงตากลมใสจริงจังจนเธอไปไม่เป็น

“เอ่อ… พี่...”

“นีโอ!!” เสียงเอเดนดังขึ้นเบา ๆ แต่กดลึก เด็กชายสะดุ้งนิดหนึ่งแต่ยังไม่ปล่อยเสื้อเธอ “เธอต้องพัก ให้พี่เขาได้หายเหนื่อยก่อน” นีโอส่ายหัวทันทีกอดลินาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

“ไม่!! นีโอจะอยู่กับพี่ลินา พี่ลินาช่วยนีโอ พี่ลินา… อุ่นกว่า” คำสุดท้ายทำให้ลินาหลุดยิ้มบาง ๆ แต่เอเดนกลับยกมือกดหว่างคิ้วราวกับปวดหัวเฉียบพลัน

“เด็กคนนี้…” เขาพึมพำเสียงต่ำจนแทบไม่ได้ยิน ลินารีบย่อตัวลงไปคุยกับนีโอ

“เดี๋ยวพี่อยู่ใกล้ ๆ นะ แต่พี่ต้องจัดของก่อน แล้ว… พี่ไม่อยากให้คุณพ่อของนีโอลำบากใจ” นีโอเบะปากทันทีแล้วหันขวับไปมองเอเดนเหมือนจะฟ้อง

“เห็นไหมครับ! แด๊ดทำพี่ลินาลำบากใจ!!” เอเดนถอนหายใจหนักจนซีออนที่ยืนอยู่เงียบ ๆ ยังเหลือบมอง

“แด๊ดยังไม่ได้พูดอะไรเลย” เขาตอบเสียงนิ่ง แต่มีแววอ่อนใจชัดเจน “และแด๊ดไม่ได้จะทำให้ใครลำบากใจสักหน่อย”

นีโอไม่ฟังแต่กลับโอบแขนรอบคอลินา “นีโอจะอยู่กับพี่ลินา พี่ลินากลัวมืดไหมฮะ?? ห้องนี้มืดนะ ถ้านอนคนเดียวจะกลัวเอานะฮะ” ลินากะพริบตาหน้าเริ่มแดงนิด ๆ เอเดนหรี่ตาดูท่าทาง

“ห้องนี้มีไฟเปิดได้ทั้งคืน ไม่มืดไม่ต้องกลัวอะไร” เด็กชายทำตาเขียวใส่พ่อทันที

“แด๊ดไม่เข้าใจหรอก!!”

“ใช่ แด๊ดไม่เข้าใจ” เอเดนตอบเรียบ ๆ แต่สายตาเหลือบมาที่เธออย่างประเมิน “…แต่พี่เขาจะเหนื่อยถ้าเธอยึดติดแบบนี้” นีโอเงียบไปแป๊บหนึ่งก่อนจะสะบัดหน้าหนีอย่างคนดื้อเงียบ

นีโอสะบัดหน้าหนีจนผมฟู ลินามองเด็กชายอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เธอเองก็ไม่รู้จะปลอบยังไงดีในสถานการณ์ที่สายตาของเอเดนกดดันอยู่เงียบ ๆ ข้างหลัง เธอสูดหายใจ กลั้นใจแล้วลูบหลังเด็กน้อยเบา ๆ

“นีโอครับ พี่ไม่ไปไหนหรอกนะ พี่อยู่ห้องนี้หนูจะมาหาตอนไหนก็ได้” เด็กชายเงยหน้าเล็กน้อย แต่ยังทำแก้มพองใส่เอเดนอยู่ดี

“จริงนะฮะ”

“จริงสิ” คำรับคำนั้นทำให้นีโอผ่อนลมหายใจออกอย่างโล่งอก เขาซบหน้าลงบนไหล่เธอเหมือนลูกแมวที่หมดแรงดื้อแต่ก่อนที่ลินาจะได้พูดอะไรต่อ เอเดนก็ก้าวเข้ามาใกล้ช้า ๆ ช้าแบบที่ฟังดูไม่คุกคาม แต่หนักแน่นจนเธอต้องเงยหน้าขึ้นจับสายตาเขา

“ถ้านีโอยืนยันจะอยู่ที่นี่คืนนี้แด๊ดจะ…” เอเดนเริ่มพูดเสียงต่ำ ลินารีบส่ายหัวทันที

“ไม่เป็น...”

“เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง” เขาพูดขัดด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ ราวกับอ่านความคิดเธอได้ “คุณแค่ต้องพัก”

คำว่า คุณต้องพัก ออกมานุ่มกว่าที่เขาตั้งใจเล็กน้อย จนซีออนเหลือบตามองเหมือนสงสัยว่าเจ้านายเสียงนุ่มกับใครเป็นด้วย ลินาใจเต้นแปลก ๆ รีบมองพื้นแทนสายตาคมคู่นั้น

“ฉะ… ฉันไม่เป็นไรค่ะ” ต่อให้เธอพูดว่า ไม่เป็นไร แต่บรรยากาศในห้องกลับเงียบลงอย่างประหลาด เหมือนทุกคนรอให้ใครสักคนยอมถอยก่อน และแน่นอนคนที่ไม่คิดจะถอยที่สุดคือนีโอ เด็กชายขยับมากอดเธอแน่นขึ้นไปอีกจนลินารู้สึกถึงน้ำหนักตัวเล็ก ๆ ที่พยายามจะยึดเธอไว้ทั้งร่าง เอเดนมองภาพนั้นช้า ๆ แล้วยกมือขึ้นลูบสันจมูกตัวเองด้วยท่าทีคนหมดความอดทนแบบเงียบ ๆ

“นีโอ” เขาเรียกอีกครั้ง เสียงทุ้มและนิ่งแบบที่ปกติเด็กน้อยฟังเสมอ แต่ครั้งนี้…นีโอกลับซุกหน้าแน่นกว่าเดิม

“ไม่เอาพี่ลินาเหนื่อย นีโอจะดูแลพี่ลินาเอง” เด็กชายพูดอู้อี้กับไหล่เธอ

“ม... ไม่ต้องดูแลพี่ก็ได้ค่ะ พี่ดูแลตัวเองได้” เธอรีบโบกมือรัว ๆ

“เขาดูแลใครไม่ได้หรอก” เอเดนตัดประโยคเธอทันที น้ำเสียงไม่ได้ดุ แต่ตรงจนลินาสะดุ้งและนีโอผงกหัวขึ้นมามองค้อน

“ดูแลได้!! นีโอดูแลได้! แด๊ดไม่รู้พี่ลินาอะ…ตัวนิ่มมากและก็หอมด้วย” ประโยคนั้นทำให้ลินาอยากมุดพื้นหนี ส่วนซีออนที่ยืนเงียบมาตลอดเลิกคิ้วขึ้นนิด ๆ เหมือนกำลังจะหลุดขำแต่พยายามกลืนมันลงไป

“นิ่มแล้วทำไม” เอเดนหรี่ตา

“นีโอจะกอดไว้ให้พี่ลินาอุ่น ตลอดคืนเลย” เด็กชายตอบเต็มความภาคภูมิใจ แล้วก็หันมามองเธอทันทีเหมือนรอการสนับสนุน ลินาแทบจมหายไปในความเก้อเขินเธอยื่นมือไปลูบหัวเด็กชายอย่างแผ่วเบา

“นีโอครับ ถ้าหนูจะนอนกับพี่ ก็ไปอาบน้ำก่อนนะ” ทุกอย่างในห้องเหมือนหยุดนิ่งไปแม้แต่ซีออนยังเงยหน้าขึ้นดูเธอด้วยความประหลาดใจเบา ๆ และคนที่ชะงักที่สุดคือเอเดน

ดวงตาคมเข้มของเขากะพริบช้า ๆ เหมือนไม่มั่นใจว่าได้ยินถูกต้องหรือเปล่า ส่วนเด็กชายในอ้อมแขนเธอนั้นดวงตากลมโตสว่างวาบขึ้นมาทันที เหมือนมีดาวระเบิดประกายอยู่ข้างใน

“อาบน้ำ” นีโอทวนเสียงเบา ๆ

“ใช่ค่ะ อาบน้ำก่อน แล้วค่อยมาหาพี่นะคะ” ลินารีบแก้คำ เธอไม่คิดจะให้เขานอนด้วยจริง ๆ แต่พูดแรงกว่านี้กลัวนีโอร้องไห้จนเจ้าของบ้านปวดหัวกันทั้งคฤหาสน์ นีโอก้มมองตัวเองอย่างจริงจัง มือเล็ก ๆ ดึงคอเสื้อขึ้นมาดม แล้วประกาศเสียงดัง

“นีโอตัวหอมอยู่แล้วฮะ!!”

ซีออนสะอึกคิ้วกระตุก เอเดนยกมือขึ้นกดหว่างคิ้วอีกรอบอย่างคนที่กำลังถามตัวเองว่าทำไมชะตาถึงโหดร้ายลินารีบยื่นมือไปจับไหล่เด็กน้อย

“นีโออาบน้ำจะได้สดชื่นสบายตัว แล้วพี่ก็จะได้ไม่เป็นห่วงด้วย” คำว่า พี่เป็นห่วง ทำงานทันที เด็กชายชะงักก่อนเงยหน้าขึ้น ดวงตาสั่นระริกเหมือนกำลังประเมินคำว่าห่วงนั้นด้วยความปลื้มสุดชีวิต

“พี่ลินาห่วงนีโอเหรอฮะ”

“ค่ะ” ลินาตอบเบา ๆ หน้าแดงจนร้อน คราวนี้นีโอพุ่งออกจากอ้อมแขนเธอไม่ใช่เพราะโกรธหรือดื้อแต่เป็นเพราะดีใจจนแทบระเบิด เด็กชายหมุนตัวไปมองเอเดนทันที

“แด๊ด!! พี่ลินาห่วงนีโอ!! นีโอจะรีบไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้!!” พูดจบนีโอก็รีบวิ่งไปที่ประตูไวที่สุดเท่าที่ขาเล็ก ๆ จะพาไปได้ แต่ก่อนถึงกรอบประตู เขาหยุดกึก หันกลับมาวิ่งจ้ำอ้าวย้อนกลับมาหาเธออีกครั้ง กอดเธอแน่นหนึ่งทีแน่นจนเอเดนหรี่ตาแน่นจนลินาแทบไม่กล้าขยับแล้วกระซิบเสียงเล็ก

“นีโอจะรีบกลับมาหาพี่ลินานะฮะ อย่าไปไหนนะ” ก่อนจะรีบวิ่งตามซีออนออกไปอย่างตื่นเต้นจนเกือบล้มทันทีที่เสียงฝีเท้าจางลง เหลือเพียงเธอกับเอเดนในห้อง ก่อนเอเดนที่ยืนพิงกรอบประตูครู่หนึ่ง ก่อนพูดเสียงต่ำ ราบ แต่แปลกตรงความนุ่มที่ลักลอบแทรกเข้ามา

“พักเถอะ นีโอคงไม่ปล่อยคุณง่าย ๆ แน่คืนนี้” เสียงของเขานุ่มลงอีกเล็กน้อยเหมือนเผลอจนเธอรู้สึกว่าหัวใจตัวเองร้อนกว่าตอนเด็กชายกอดเสียอีกและนี่เพิ่งจะเริ่มต้นคืนแรกเท่านั้นเอง